Na een lange nacht onder de klamboe van onze nuieuwe kamer in UMA AGUNG BUNGALOWS in Sidemen zaten Angela en ik bij het ontbijt te genieten van een groot bord nasi goreng. Tijdens het ontbijt kregen we een discussie over het antwoord op de vraag of mensen op Bali minder kans hebben om gelukkig te zijn. We werden het uiteindelijk niet eens en misschien hadden we allebei gelijk maar was ons ego op dat moment te groot om dat toe te geven.

Ik was van mening dat de mensen op Bali net zoveel kans op geluk hebben als wij in het westen. Zeker de mensen op het platteland van Bali, die weliswaar in armoe leven maar wel dicht bij de natuur, de basis van het leven. Ik ben van mening dat een eenvoudig leven de meeste kans op geluk heeft. Angela daarentegen vindt dat de mensen op Bali veel minder kansen hebben om zich te ontwikkelen en van het leven te genieten. Ze kunnen niet reizen, leven in armoe en er ontstaan grote problemen als ze ziek worden. Daarin heeft ze natuurlijk gelijk, maar is het bij ons dan zoveel anders ? De meesten van ons hebben een grote schuld bij de bank en echtparen moeten meestal allebei werken om te kunnen rond komen. Daarbij gaat het leven bij ons heel snel. We hebben geen tijd meer om stil te staan. Ik vind dat ook armoe want als je geen tijd hebt kun je ook niet genieten en kun je ook niet bij jezelf komen. Om een lang verhaal kort te maken, we werden het niet eens en daarom besloten we om wat kilo's rijst te gaan kopen en ook suiker, koffie, wasmiddel en andere dingen die we aan de arme mensen wilden geven in de rijstvelden achter Villa Cepik.

In een winkeltje dichtbij WARUNG ENAK vonden we alles wat we nodig hadden en even later waren we midden in de rijstvelden bij het hutje van de vrouw die we vorig jaar babykleertjes hebben gegeven. We gaven haar de rijst, koffie, suiker en wasmiddel en ook nog wat kleren die we uit onze koffer hadden gehaald. Ze was er heel blij mee.Deze mensen hebben echt helemaal niets en inderdaad, als je ziet hoe ze leven kun je haast niet voorstellen dat deze mensen gelukkig kunnen zijn. Het antwoord op deze vraag zal wel in het midden liggen.

Even later liepen wij het meditatiecentrum NIRARTA binnen, een heel mooi bungalowparkje tegenover Uma Agung. We werden daar ontvangen door de balinese eigenaresse met wie we aan de praat raakten en al heel gauw uitkwamen bij de vraag die we vanmorgen aan onszelf hadden gesteld. Ze gaf eigenlijk het antwoord waar wij naar zochten. Ze zei' De Balinezen zijn weliswaar heel arm, zeker de mensen op het platteland, maar ze leiden een eenvoudig leven zonder veel ambities en ook zonder veel stress, en ze leven is een maatschappij waar de sociale samenwerking hoog in het vaandel staat. Maar nu beginnen ze langzaam materieel rijker te worden en beginnen ze zich druk te maken over zaken zoals bijvoorbeeld de vraag of ze een nieuw en beter mobieltje kunnen kopen. Er komt meer stress, zeker als ze zien dat het anderen beter gaat als hen.Ze worden dus zeker niet gelukkiger door deze ontwikkeling'. Onbewust gaf deze vrouw een antwoord op onze vraag. Immers, bij ons gebeurt het tegenovergestelde. Wij hebben de top van de materiele welvaart bereikt en dalen nu weer af. De mensen bij ons vragen zich steeds meer af of het echte geluk is te vinden in materiele welvaart met al de zorgen en de stress die daarbij hoort. Ze beginnen zich te verdiepen in spirituele zaken en proberen langzaam maar zeker te zoeken naar een manier waarop ze innerlijke rust kunnen vinden.

Wat dat laatste betreft is Bali een eiland dat uitermate geschikt is voor mensen die op zoek zijn naar zichzelf en dichtbij de natuur rust willen vinden. Tijdens onze vakantie hebben wij vooral in Umabian, Pemuteran en Sidemen een plek gevonden waar onze zintuigen hebben genoten van de authentieke sfeer en waar ons hoofd leeg is gemaakt. Het zijn plekken waar je even alles kunt vergeten en op kunt gaan in de omgeving. Deze plaatsen hebben onze vakantie heel bijzonder gemaakt en het heeft ons dicht bij elkaar en onszelf gebracht. Zoiets is heel mooi om mee te maken en met deze conclusie wil ik dit verhaal afsluiten.

Kees Smetsers

smetserskees@hotmail.com