Toen ik gisteren mijn vorige verhaal over Bali had geschreven ( over de ziekte dengue) ben ik even op bed gaan liggen want het was buiten flink gaan regenen. Het eerste buitje tijdens onze vakantie... De Balinezen zijn er blij mee want het heeft veel te weinig geregend in de afgelopen regenperiode (november tot maart). Piet was ook naar zijn kamer gegaan want hij moest zijn vlucht naar Bangkok regelen. Hij moet nameljk even het land uit anders mag hij niet langer blijven, zo zijn de regels.

Plotseling werd ik opgeschrikt door de roep van een van de personeelsleden van Villa Taman di Blayu. Hij riep dat we snel moesten komen want Piet was gevallen en bloedde uit zijn hoofd. Rob rende in zijn zwembroek naar de kamer van Piet, zo snel hij kon. Ik trok mijn kleren aan en rende er achter aan. Bij de kamer van Piet stond een busje klaar en Piet werd bewusteloos in het busje gedragen. Zijn hoofd zat vol straaltjes bloed en hij had twee grote zwellingen op zijn voorhoofd. We schrokken van wat we zagen, maar we gingen snel langs Piet in het busje zitten, ieder aan een kant en we hielden hem vast zodat hij niet voorover kon vallen. Piet was niet bij bewustzijn, maar hij zei wel tegen ons " probeer me wakker te krijgen ".

We reden naar de kleine kliniek bij Umabian, een paar kilometer van Blayu. Daar werd Piet naar binnen gedragen en nog steeds buiten bewustzijn op een bed gelegd. Ik vertelde de dokter dat Piet twee weken geleden dengue had gehad en dat nu het noodlot weer had toegeslagen doordat Piet gevallen was. De dokter zei dat er in Blayu heel veel gevallen van dengue waren en dat het een ware epidemie aan het worden was. Hij onderzocht Piet en zei toen dat we naar het grote ziekenhuis in Mengwi moesten gaan, waar ze Piet beter konden helpen. We droegen Piet weer de auto in en vertrokken naar Mengwi.

De rit naar het ziekenhuis in Mengwi duurde ongeveer een kwartier, maar het leek een eeuwigheid. We maakten ons ernstig zorgen over hem, want er was een mogelijkheid van een hersenbeschadeging en dan was deze wijze van transport niet bevorderlijk voor zijn toestand. In het grote ziekenhuis van Mengwi werd Piet weer op een bed gelegd en begon een dokter hem te onderzoeken. Piet had onderweg gevraagd wie ik was want hij wist mijn naam niet en hij wist ook niet waar we waren en hoe hij daar was gekomen. Deze vragen herhaalde hij onderweg naar het ziekenhuis wel twintig keer en onze zorgen werden daardoor alleen maar groter...

In het ziekenhuis van Mengwi begon Piet langzaam bij zijn positieven te komen en begon weer praatjes te krijgen. Zijn kenmerkende humor kwam weer terug en daar waren we heel blij mee. Langzaam maar zeker kwam de aap uit de mouw. Piet vertelde dat hij suikerziekte had (dat wisten we) en dat hij zijn suikerspiegel rond 16.00 uur gecontroleerd had, waarbij bleek dat die maar 2,6 was en dat is kennelijk heel laag. Terwijl hij dit constateerde voelde hij zich steeds slechter en daarom riep hij om hulp vanaf het balkon van zijn kamer. Hij nam snel wat druivensuiker , die normaal de suikerspiegel herstelt, maar het was te laat. Hij raakte in een "hypo" en viel buiten bewustzijn op zijn hoofd dat begon te bloeden. Het personeel dat op zijn hulpgeroep was afgekomen vond hem in deze toestand en was meteen naar ons gerend.

Nu vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats en werd het duidelijk waarom Piet ons niet meer kende en waarom hij niet meer wist waar hij was. De oorzaak van dit alles was de hypo, die mogelijk het gevolg was geweest van een combinatie van facoren, de dengue en het feit dat Piet die dag niet voldoende gegeten had.

De dokter die Piet in Mengwi onderzocht zei dat Piet een scan van zijn hoofd moest krijgen en tot onze onsteltenis voegde hij daar aan toe dat Piet eerst moest betalen, anders konden ze hem niet helpen. Hij adviseerde ons naar het grote ziekenhuis in Kuta te gaan. Omdat we niet genoeg geld bij ons hadden konden we eigenlijk niet anders en daarom besloot Piet naar het ziekenhuis naar Kuta te gaan (nummer drie vandaag). In het donker van de tropennacht reden we naar Kuta waar we prompt in een enorme file belandden. Uiteindelijk belanden we daar in een groot ziekenhuis waar Piet op zijn blote voeten ( in de consternatie waren we zijn slippers vergeten mee te nemen) een lange weg moest afleggen voordat hij op de eerste hulp was. Jullie zullen het niet geloven, maar de dokter die daar Piet onderzocht, zei: jullie kunnen beter naar het Sangla ziekenhuis in Denpasar gaan, daar kunnen ze een scan maken". Arme Piet, zwaar gewond moest hij op zijn blote voeten weer naar het busje lopen, niemand kwam op het idee om hem een rolstoel te geven.

Bij aankomst in het grootste ziekenhuis van Bali (Sangla) schrokken we ons rot. De eerste hulp daar leek wel een slachterij. Overal lagen slachtoffers van ongelukken kris kras door elkaar en daartussen liepen de familieleden die voor hen moesten zorgen. Naast een schreeuwend kind, waarvan een word werd gehecht lag iemand met een wond waar ingewanden uitpuilden (ik heb dat niet gezien, maar Piet wel). Alles was er vies en er heerste een complete chaos. We werden eerst van het kastje naar de muur gestuurd en het duurde een eeuwigheid voordat Piet geregistreerd was. Het was al 22.30 uur toen Piet eindelijk aan de beurt was en in een groot scanapparaat gedwud werd. We konden dat via een raam zien, alles was daar open en bloot. Een half uur later kwam iemand het verlossende nieuws brengen: de hersens van Piet waren niet beschadigd. Het rechteroog van Piet zat vol bloed en dat werd nog even onderzocht en hij kreeg een recept voor wat oogdruppels. We aten wat bananen op die ik in een winkeltje bij het ziekenhuis had gekocht en reden toen naar huis. Maar eerst had Piet nog 1.600.000 roepia moeten betalen voor de scan. Het was middernacht toen we weer in Blayu aankwamen en daar bedankten we de super aardige jongens van Villa Taman di Blayu die acht uur lang met ons langs vier ziekenhuizen waren gereden. Voordat we naar bed gingen kregen we nog wat warm eten en toen doken we ons bed in. Het was een dag geweest, die we niet snel zullen vergeten.

Toen Rob en ik onder ons hemelbed lagen, praatten we nog even na over de gebeurtenissen van die dag. We waren enorm blij dat het goed was afgelopen met Piet. Maar wat we in het laatste ziekenhuis hadden gezien had een verpletterende indruk op ons gemaakt. We waren enorm geschrokken van het feit, dat het grootste ziekenhuis van Bali zo vies was en dat er ook een grote chaos was. Ongelooflijk dat Piet daar op zijn blote voeten over de vieze vloer had moeten lopen. Achteraf hadden we beter naar het BIMC kunnen gaan, dat een australisch management heeft.. Wat we ook zorgwekkend vonden, dat waren de lange rijen van denguepatienten die in de gangen een plaatsje hadden gevonden en daar liggend in een bed met een infuus aan het herstellen waren. Desgevraagd zeiden de doktoren daar dat dengue ook in Denpasar heel veel voorkwam en dat er eigenlijk niets aan gedaan werd. Rob en ik vroegen ons af waarom wij in Nederland niets horen van deze grote aantallen denguepatienten. Het resultaat is dat we ons hier nu beter zullen gaan beschermen en overdag zelfs in een lange broek zullen gaan lopen. Het maakt onze vakantie wat minder relaxt, maar het is zoals het is en we zullen moeten accepteren dat dit een van de facetten van het leven op Bali is.

We sliepen heerlijk die nacht want we waren zo moe van alles dat we meteen in een diepe slaap kwamen. De volgende morgen ben ik meteen naar Piet gegaan en die bleek wonderbaarlijk hersteld te zijn. De zwellingen op zijn hoofd waren grotendeels verdwenen en hij had goed geslapen. Helaas moet hij vandaag toch nog even naar Denpasar omdar de arts hem daar wil spreken. Ik wil niet negatief zijn, maar ik heb de indruk dat men nog een rekening wil uitschrijven die vervolgens door VGZ betaald zal worden. Och...zo maak je nog een wat mee. Gisteren hebben we heel Kuta, Sanur en Seminyak gezien. Een gedeelte van Bali waar ik voor geen goud vakantie zou willen vieren. Overal een enorme drukte en 24 uur file. Dit heeft niets met Bali te maken, als je hier naar toe gaat kun je net zo goed naar Benidorm gaan...

Dus..vanmiddag rijden we weer naar het gedeelte van Bali, waar ik liever niet naar toe ga.... Maar de gezondheid van Piet gaat voor alles en morgen vertrekken we naar Belimbing, waar de stilte en de rust overheerst... Ik ben een geluksvogel....

Kees