Singapore, waar oud en nieuw een mooi geheel vormen.

Op dit moment vlieg ik op een hoogte van 9296 meter boven het eiland Maleisië. Rechts van mij zit mijn zus Ria en twee rijen daarvoor zit Angela. Het is Singapore Airlines niet gelukt om ons bij elkaar te zetten maar goed we zijn onderweg naar huis en dat is al heel wat. Heel de cabine van het vliegtuig ruikt naar het eten, dat over een paar minuten geserveerd zal worden. Ik heb eigenlijk geen honger, maar ik zal waarschijnlijk toch wel iets eten. Angela, Ria en ik zijn blij dat we na de vertraging van 24 uur nu onderweg naar huis zijn.

In mijn vorige verhaal heb ik al verteld dat wij bij onze aankomst in Singspore zoveel vertraging hadden dat we onze aansluitende vlucht naar Amsterdam misten. Daardoor moesten we 24 uur wachten en die brachten we door in het Mercure Hotel op Stevens Road. Het verblijf daar was prima, net als hetcgratis ontbijt, lunch en diner, maar het was niet wat we gewild hadden. We wilde na een maand vakantie op Bali gewoon weer naar huis, waar onze familie en vrienden op ons wachten.

Om de tijd toch nuttig door te brengen gingen wandelend naar de Botsnische tuin van Singapore, wat mijn verdraaide pijnlijke rechterknie eigenlijk geen goed idee vind. De straat, waardoor wij liepen, was de verblijfplaats van de rijken der aarde. Ongelooflijk wat een weelde, het ene na het andere paleis kwam aan ons voorbij. Het was weer eens heel warm, net als alle andere dagen van onze vakantie. De berichten uit Nederland over de kou en regen steken daar schril bij af. Het was ook heel benauwd weer en toen we de Botanische tuin binnenliepen stroomde het transpiratievocht over ons gezicht. Maar wat is het mooi in deze tuin ! Echt, we keken onze ogen uit. Ontelbare prachtige soorten palmen, bloemen die we nog nooit gezien hebben, orchideeën in alle soorten, het was er allemaal. De foto's bij dit verhaal geven dit mooi weer. Helaas genoot mijn rechterknie niet van de lange wandeling, die we aan het maken waren. Die begon steeds meer te protesteren. Na een paar uur vonden we het allemaal genoeg en liepen we terug naar ons hotel, waar een heerlijke gratis lunch op ons wachtte.

Na de lunch gingen Angela en ik een citytour door het centrum van Singapore doen in een bus met een open bovendek. Ria had geen behoefte aan de citytour en ging lekker bij het zwembad liggen. Mijn rechter knie had er eigenlijk.ook geen zin in, maar ik ging toch met Angela mee. Ik was al ooit in Singapore geweest en had deze tour al ooit gedaan, maar met z'n tweeën is het toch leuker als alleen.

We gingen op het warme (te warm) bovendek van de bus zitten, waar we alles goed konden zien. Angela raakte onder de indruk van de mengeling van eeuwen oude huisjes en supermoderne wolkenkrabbers. We reden door "Little India" met smalle straatjes en kleurrijke tempels. We passeerden de Arabische wijk en de Chinese wijk. We zagen werkelijk schitterende koloniale gebouwen uit de tijd dat de Engelsen hier heersten. Daartussen stonden wolkenkrabbers die tot de hemel reikten. En nergens lag er afval, in de hele stad niet. Zo' citytour is de moeite echt wel waard. Vooral Angela genoot er van. Zo had onze vertraging toch iets positiefs.

Toen we weer terug in ons hotel waren gingen we samen met Ria dineren in ons hotel, alweer gratis. Daarna gingen we lekker douchen, zodat we fris naar het vliegveld konden gaan. Daar stapten we in het vliegtuig van Singapore Airlines. En nu zitten we tussen hemel en aarde, op 10 kilometer hoogte. Zo meteen krijg ik mijn eten geserveerd, dus ga ik dit verhaal afsluiten met lieve groeten voor iedereen die dit leest.

Kees Smetsers

Een gratis nachtje Singapore, leuk of niet leuk ?

Nadat we op het vliegveld van Bali afscheid hadden genomen van Ketut, wat ons betreft de beste chauffeur van de hele wereld, gingen we inchecken. Dat ging voorspoedig, totdat ik op mijn mobiele telefoon het bericht kreeg dat vlucht SQ945 niet om 20.00 uur zou vertrekken, maar om 21.15 uur. Ik wist meteen dat het goed fout was en dat wij in Singapore onze aansluitende vlucht niet zouden halen.

We vertrokken inderdaad pas om 21.15 uur. De vlucht ging voorspoedig, maar we landden pas om 23.45 uur en toen wisten wij dat wij het vliegtuig naar Amsterdam niet zouden halen.

In de aankomsthal werden we opgevangen door plaatselijk personeel van Singapore Airlines, die vertelden dat we waren omgeboekt naar een vlucht die 24 uur later zou vertrekken. Dat was een tegenvaller, vooral toen ons werd verteld dat wij 24 uur op het vliegveld moesten wachten. Gelukkig werd dat even later gecorrigeerd en kregen we een hotel in Singapore aangeboden waar we de 24 uur wachttijd konden brengen. Het werd het Mercure Stevens Hotel, midden in Singapore.

We moesten door de immigratie en dat ging niet vanzelf want wij moesten online een verklaring invullen en wij zijn een beetje digibeten. Maar goed, even later zaten we toch in een (gratis) taxi, die ons naar ons hotel bracht. Dat was een half uur rijden. Het Mercure is een heel luxe hotel van 10 etages hoog. We kregen mooie kamers en een gratis ontbijt, lunch en diner. Zo zouden we dag wel doorkomen zeker omdat we ook het zwembad kunnen gebruiken.

We zijn nu na een korte nacht (02.30 tot 07.00 uur) wakker geworden en gaan dadelijk ontbijten. Daarna gaan we kijken of we een stadstour door Singapore kunnen gaan maken.

Onze aankomst in Nederland wordt nu, als alles verder goed gaat, vrijdagochtend 07.15 uur.

Ik zie wel op tegen de lange vlucht naar Amsterdam, want mijn verdraaide knie gaat mij steeds meer plagen en ik kan hem niet meer goed buigen. De lange vlucht kan voor mij pijnlijk worden. Het feit, dat ik zaterdag nu niet met mijn vier vrienden van de Bali Runners mee kan doen aan de marathon van Hulst naar Terneuzen (waarvoor ik heb ingeschreven), maakt het voor mij extra pijnlijk. Maar goed, we gaan er het beste van proberen te maken.

Kees Smetsers

Afscheid van Bali

Gisteren was onze laatste hele dag op Bali. Vandaag komt Ketut ons om 15.00 uur bij Kelapa Mas Bungalows in Candidasa ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. Nengah van de receptie heeft de instapkaarten van Singapore Airlines en de visumverklaringen al uitgeprint,. We gaan nog even genieten van het heerlijke strandje vóór de prachtige tuin van Kelapa Mas Bungalows en misschien komen de grote schildpadden, die daar elke dag bij hoog water rondzwemmen, ons wel uitzwaaien.

Gisterenavond hebben we met een "goodbyeparty" afscheid genomen van het personeel van Kelapa Mas Bungalows dat ons (weer) vijf dagen lang in de watten heeft gelegd en op een heel lieve manier voor ons heeft gezorgd. Ze kwamen zelfs regelmatig met gratis vers fruit en lekkere hapjes voor ons, die ze zelf voor ons hadden gekocht. Als dank voor hun goede zorgen had ik hen allemaal uitgenodigd voor een buffetdiner. Dat is inmiddels een traditie geworden, want dit is nu al de derde keer. Ik had niet alleen alle 17 personeelsleden en hun echtgenotes en kinderen uitgenodigd, maar ook de eigenaar Komang Sudana en zijn familie. En natuurlijk had ik ook aan Ketut Kumara Giri (onze vriend en chauffeur) gevraagd om samen met zijn vrouw en kinderen en zus Siti naar het feest te komen. Verder zou Piet Willems uit Rijckevoort komen, die ik ook al heel lang ken en die hier een gedeelte van zijn pensioenleeftijd doorbrengt. Ze waren er allemaal, 42 in totaal.

Om 19.00 uur stond er een heerlijk buffet klaar en druppelden de gasten een voor een binnen, allemaal vrolijk en blij, als één grote familie. Jong en oud ontmoette elkaar in een superfijne sfeer. Nadat ik alle aanwezigen in het indonesisch had bedankt voor hun komst werd het buffet geopend en kon iedereen gaan genieten van het heerlijke eten. Mooi om te zien dat de Balinezen zo blij waren om dit mee te maken, want uit eten gaan dat doen ze nooit. Het werd steeds gezelliger en er werd veel gebuurt en gelachen.

Tristan, de zoon van Ketut, liet zien dat hij op zijn jonge leeftijd als goed kan eten en het was leuk om te zien dat hij zo genoot.

Komang Sudana en de twee zonen van Ketut hadden allemaal de Bali Runners shirts aan, die ze ooit van ons hebben gekregen. Dat was vooral voor mij heel bijzonder.

Tijdens het eten dansten de kinderen van het personeel traditionele Balinese dansen. Dat deden ze met veel passie. Ze waren allemaal prachtig gekleed (zie foto's) en ze deden het heel goed. Dat leren ze allemaal als ze nog heel jong zijn. Een heel mooie traditie, die deze avond extra bijzonder maakte.

Rond een uur of tien begonnen de eerste gasten afscheid te nemen van Ria, Angela en mij. Ze straalden allemaal en lieten hun blijdschap blijken in mooie woorden. En toen was het feest voorbij. Het was een heel mooie afsluiting geworden van een bijzondere vakantie.

Vanavond nemen we afscheid van Bali en vliegen we naar huis. Afscheid nemen is loslaten en dat is altijd moeilijk. Voor mij komt er nu nog bij dat mijn knie niet echt beter wil worden. Daarom zie ik een beetje op tegen de 17 uur durende reis naar huis. Maar daar wachten mijn familie en vrienden en daar is het inmiddels lente, het mooiste seizoen van het jaar. Daar verheug ik mij op, vooral het weerzien met mijn vrienden.

Angela en Ria wil ik bedanken voor hun fijne gezelschap tijdens deze vakantie op Bali, mijn 60e keer.

Iedereen, die via deze reisblog heeft meegereisd, wil ik bedanken voor zijn/haar belangstelling en reacties. Daar heb ik van genoten.

Kees Smetsers

Pantai Pasir Putih, twee keer geluk.

Vandaag zouden we met een catamaran naar Pantai Pasir Putih gaan, een wit strand in de buurt van Candidasa.

Na het ontbijt zagen we de Balinese man al staan, die op ons stond te wachten. We pakten onze super de luxe snorkelbrillen en stapten in de catamaran.

Dat ging bij mij niet makkelijk want ik heb nog steeds veel problemen met mijn verdraaide knie. Daardoor kan ik niet hardlopen, niet zwemmen, niet fietsen en zelfs wandelen is pijnlijk. Het zal een tijdje vergen voordat ik alles weer kan. Het meest pijnlijke is dat ik de hele marathon van Hulst naar Terneuzen, die ik zaterdag met mijn vrienden van de Bali Runners zou gaan lopen, niet kan doen. Dat is echt een tegenvaller wantuik heb hier op Bali hard getraind en ik was er helemaal klaar voor. Zestien keer in 21 dagen heb ik hier in de vroege morgen hard gelopen, ook in de bergen waar het stijgingspercentage sons meer dan 8% was. En nu is het bij de laatste training fout gegaan. Jammer, maar het is zoals het is en het komt zoals het komt.

De motor werd gestart en langzaam gleden we het water op, dat zo glad was als een biljartlaken.

Op ons verzoek zette de Balinese jongeman koers naar de drie lava eilandjes, die als drie toppen van bergen boven het water uitstaken. Ooit zijn ze gevormd door een uitbarsting van lavan onder het water en nu zijn ze begroeid met kleine bomen en struiken.

Toen we bijna bij de drie kleine eilanden waren riep onze Balinese stuurman plotseling " penyu !". Dat betekent schildpad en die zagen we inderdaad. Een grote schildpad gleed een paar meter van ons bootje sierlijk door het wateroppervlak, terwijl hij/zij nieuwsgierig om zich heen keek. Wat een prachtig gezicht was dat, ons eerste geluksmoment van deze dag.

Het begon langzaam warm te worden, maar toch was het genieten met al het moois om ons heen. Het duurde niet lang of we zagen in de verte het witte strand Pantai Pasir Putih, waar heel veel kleurrijke catamarans van vissers een prachtig decor vormden met de groene palmbomen en de hoge bergen, die de baai omringen. Ons bootje gleed het strand op en werd door sterke Balinese mannen het strand opgetrokken.

We liepen naar het gedeelte van het strand, waar het water glashelder en turquoise van kleur is. De bodem bestaat daar uit wit zand zonder stenen of koraal, dus super om in te zwemmen. Als je op het strand staat en naar zee kijkt is het dus het linker gedeelte.

We liepen naar de bedjes en parasols die daar bij de eettentjes staan. We beloofden de eigenaresse dat we in haar eettentje zouden eten want dan waren de bedjes, handdoeken en parasols gratis. Zo gaat dat hier.

Angela en ik gingen bij het rechtergedeelte van het strand snorkelen, waar sinds kort ook een klein zwembad is bij een tempel. Ik vroeg mij af of dat bij mij zou lukken, want ik kon mijn benen niet genoeg buigen om te kunnen zwemmen. Maar bij het snorkelen blijf je goed drijven en kom je met je handen toch vooruit.

Tot mijn verrassing was het koraal daar prachtig met heel veel vormen en kleuren. Ook zwommen er heel veel mooie vissen. Plotseling werd ik door Angela op mijn schouder getikt en zij wees mij naar een plek onder mij. Toen zag ik de grote schildpad die langzaam omhoog zwom, een paar meter voor ons. Met trage slagen zwom ze naar het wateroppervlak om even adem te halen (denk ik) en toe zwom ze weer naar beneden. Ademloos keek ik naar het mooie dier. Dit was echt ons tweede geluksmoment van deze dag.

Toen ik even later op mijn strandbedje zat te genieten van een lekkere capcay met rijst, was ik nog steeds onder de indruk. Even later ging ik zwemmen en kwam in het water een Duits stel tegen, waarvan de vrouw haar haarband was verloren, die nu op de bodem lag. Ze vroegen of ik die haarband op kon duiken. Maar dat lukte niet met mijn super de luxe snorkelbril. De man van het echtpaar kwam toen met een lange boomtak aandragen. Met die tak zwom ik zo goed en kwaad als ik kon (mijn knie werkte niet mee) naar de plek waar de haarband lag en toen ik kon ik met de lange tak de haarband naar het wateroppervlak tillen. Weer twee mensen blij.

Het werd echt een bijzondere dag voor Angela, Ria en mij. Een dag dicht bij de natuur en ver van het massatoerisme, want hier zijn geen hotels en alleen maar eenvoudige eettentjes van de plaatselijke bevolking.

Eenvoud is de weg naar geluk...

Kees Smetsers

Candidasa, schildpadden in de golven.

Toen ik vanmorgen in Candiasa wakker werd in de supermooie bungalow van Kelapa Mas Bungalo, maakte het eerste wat ik vanuit mijn slaapkamer zag mij heel blij. Ik zag de zee tussen Candidasa en het eiland Lembongan die nu nog heel rustig was omdat het laag water was. De zon was aan het opkomen boven de horizon en gaf de hemel prachtige kleuren met pasteltinten, waarmee de palmbomen bij het zwembad voor mijn bungalow een heel mooi decor vormden. Mooier kan het bijna niet. Ik verlangde er naar om weer te gaan hardlopen, maar ik wist dat dit deze vakantie niet meer zou lukken. Gisteren had ik mijn knie verdraaid en die voelde nu helemaal niet goed.

Als het zo blijft dan kan ik de marathon van Hulst naar Terneuzen van 20 april, waarvoor ik heb ingeschreven, niet gaan doen. Zó jammer want ik zou met vier loopmaatjes van de Bali Runners gaan.

Om toch nog proberen te herstellen liet ik mij in de prachtige tuin van Kelapa Mas Bungalo masseren door een oude Balinese man (74 jaar). Die deed echt zijn best om mij op een traditionele manier te verlossen van mijn ongemak. Morgen zal ik weten of het gaat helpen.

Even later kwam Putu Yusi uit Sidemen met haar twee zoontjes op bezoek en die hebben bij ons een heel mooie dag beleefd.

Ze gingen met ons naar de grote schildpadden kijken, die hier in de golven rondzwemmen bij de muur, die het kleine strandje van Kelapa Mas Bungalo beschermt. Bij elke hoge golf kwamen ze even boven water, soms wel vier tegelijk, allemaal groter dan een halve meter. Wat een prachtig gezicht.

Het water kwam steeds hoger en daardoor kregen we regelmatig een douche van de metershoog opspattende golven, die tegen de muur te pletter sloegen. Wat een heerlijk gevoel gaf dat om even verbonden te zijn met de elementen van Moeder Natuur (zie foto's).

Rond een uur of zes namen we afscheid van Putu Yusi en haar zoontjes. Daarna gingen we eten bij het restaurant Astawa, waar we een "Seafoodplatter" bestelden met gegrilde Mahi Mahi, gegrilde inktvisringen, gegrilde reuzegarnalen en natuurlijk lekkere frieten. Dat was weer smullen. Ondanks het ongemak van een verdraaide knie werd het toch weer een heel leuke dag.

Kees Smetsers

I Wayan Suryana

Afscheid van Lembongan, en toen ging het mis.

Vanmorgen zouden we om 11.00 uur met de speedboot van Rocky Fast Cruise weer teruggaan naar Bali. De heen en terugreis van Sanur naar Lembongan kost maar 24 euro, inclusief taxivervoer op Lembongan naar je logeeradres. Alles is perfect geregeld, dus een aanrader.

Ik had nog genoeg tijd om even te gaan hardlopen, de 16e keer in de 21 dagen dat we nu op Bali en Lebongan zijn. Ik trok mijn hardloopschoenen aan en ging op pad, maar het liep anders dan ik had gedacht.

Ik was ongeveer halfweg, bij Devils Tears, toen ik langs de weg in een verborgen oneffenheid stapte. Daardoor verdraaide ik mijn rechterknie en dat was niet goed. Hoe langer ik door bleef lopen, hoe moeilijker het ging. Dus ging ik maar wandelen. Ik baalde, want ik had tijdens mijn vakantie echt aan mijn conditie gewerkt met het vooruitzicht op de marathon van Hulst naar Terneuzen. Die ga ik met mijn loopmaatjes van de Bali Runners (Elia, Antoinet, Karin en Henk) op 20 maart lopen, twee dagen na mijn thuiskomst uit Bali. Dat wordt nu onzeker, dus ga ik morgen maar een traditionele genezer zoeken, die mij misschien helpen. Zullen jullie voor mij duimen ?

Na alweer een heerlijk ontbijt en een afscheid van het superlieve personeel van Bay Shore Huts werden we om 10.00 uur opgehaald door een pick-up taxi van Rocky Fast Cruise. Die bracht ons naar het haventje bij het mangrovebos, dat een groot gedeelte van het eiland Lembongan bedekt. Nadat onze koffers door supersterke mannen aan boord waren getild (wat nemen we toch altijd veel mee), vlogen we even later over een gladde zee naar Sanur. Daar waren we een half uur later. Ketut, onze vriend en chauffeur, stond ons met een brede glimlach op te wachten. We hebben het altijd heel gezellig met hem. In een uur bracht hij ons over de enige snelweg van Bali naar Cadidasa. Daar gingen we eerst eten in mijn favoriete restaurant Astawa. Het eten is daar fantastisch en de bediening ook. Vanavond gaan we weer terug en dan ga ik kiezen voor een menu van garnalencocktail, gegrilde vis met groenten en aardappelen en een fruitsalade met yoghurt en honing. Dat drie gangen menu kost 100.000 rupia en dat is 6 euro...

Na de lunch bracht Ketut ons naar Kelapa Mas Bungalows, een van mijn favoriete parkjes op Bali. Het ligt direct aan zee en de sfeer is er fantastisch. Antoinet en Ria zijn hier vorig jaar ook geweest, dus die weten wat ik bedoel. We hebben heel ruime, mooie bungalows gekregen, waar je 's nachts in bed de golven op het strandje hoort rollen. Daar zitten we nu onder een palmboom (zie foto's) te genieten van alles om ons heen, wachtend op het moment dat de zon ondergaat.

Lembongan, de duivel huilde vanmorgen niet.

Dit verhaal schrijf ik nog vandaag in de loop van de dag. Nu ga ik lekker ontbijten met de zee op één meter van mijn voeten, want ik heb alweer een uurtje hard gelopen en heb honger..........................

Het ontbijt was weer lekker, zeker omdat het geluid van de golven, de zilte zeewind en het uitzicht op Bali aan de overkant van het water, mij elke keer sprakeloos maken. Dit plekje straalt zoveel rust uit...

Ik had besloten om deze keer geen mixed omelette te nemen omdat elke dag twee eieren, met weliswaar veel groenten, mijn cholesterolgehalte niet echt positief zullen beïnvloeden. In plaats daarvan koos ik voor een mie goreng en dat vulde mijn energie weer aan, die ik vanmorgen verbruikt had bij het hardlopen.

Ik was al om 06.15 uur begonnen met lopen door de straatjes van het eiland Lembongan, die helemaal verlaten waren. Hier en daar lag op het asfalt nog een hond te slapen en die werden niet wakker als ik langs kwam gelopen. Ik liep weer naar Dreambeach, waar het water extreem laag was. Daardoor waren er geen golven en was het ook rustig bij Devils Tears. De duivel huilde vanmorgen niet. Hij was van een woeste, dreigende jongeling veranderd in een 77 jarige oude man, die zijn energie kwijt was en uitgeteld op bed lag.

Een tip voor Huub van der Heide. Het wandelpad langs Devils Tears is rolstoelvriendelijk en dat zie je hier niet zoveel.

Op de terugweg naar Bay Shore Huts kreeg ik het weer warm want de temperatuur steeg met sprongen. Het zweet gutste langs mijn gezicht en ik was blij dat ik weer thuis was.

Na het ontbijt liepen we naar het strandje van Sunsetbeach. Een mooie naam voor een mooi intiem strandje, maar zwemmen ging daar echt niet. De golven in deze baai waren namelijk indrukwekkend hoog. We probeerden een bedje te huren in het bungalowpark bij het strand, maar die vroegen een astromisch hoog bedrag van 500.000 rupia. Dus legde we onze sarong in het witte zand van het strand en gingen genieten van de woeste golven, die op de rotsen bij het strand beukten.

Als echte Nederlander, zorgzame partner en dito broer ging ik meteen een soort Deltawerken bouwen rond de plek, waar Angela en Ria op de sarongs konden liggen. De Deltawerken bestonden uit twee verdedigingslinies van hoge wallen zand, die het steeds woeste wordende water en de hoge golven moesten tegenhouden (zie foto's).

Op een onverwacht moment kwam er echter zo'n hoge golf dat de zorgvuldig gebouwde Deltawerken in één golf vernietigd werden. De sarongs moesten gedroogd worden en wijzelf droogden ons in de warme zo'n. Het blijft leuk om als een kind te spelen op het strand. Daar kan ik nooit genoeg van krijgen. Ik ben en blijf een Waterman...

Ik wil nog wat zeggen over ons logeeradres Bay Shore Huts. Dit bungalowpark ligt aan het strand Tamarindbeach, tussen het lange strand van Jungutbatu en Mushroom Bay. De ligging aan een zijstraatje van een doodlopende weg garandeert volmaakte rust. Je hoort 's nachts alleen de golven, die op het strand rollen. De bungalows in de werkelijk prachtige tuin zijn klein, maar smaakvol ingericht met een koelkast en een superfijn bed en dito klamboe. De buitendouche in een ommuurd tuintje is heerlijk verfrissend en het blijft een bijzondere ervaring om onder de sterenhemel te douchen. Wij hadden bungalow 1 en bungalow 2, direct aan het zwembad, maar 20 meter van het strand, waar je overigens niet in zee kunt zwemmen. Dat kun je beter gaan doen bij Mushroom Bay, waar nagenoeg alleen maar jongeren zijn en de prijzen in de restaurants bijna het dubbele zijn van die in het restaurant van Bayshore Huts. De keuken van Bay Shore Huts is echt heel goed en de bediening superlief. Als je wilt gaan snorkelen, dan regelt de receptie dat voor je. Het enige wat niet super is dat is het zwembad, dat bestaat uit een heel ondiep gedeelte en een heel diep gedeelte, zonder overgang. Maar verder is hier alles perfect en de sfeer 's avonds als de zon ondergaat echt super romantisch. Heerlijk om daar te dineren terwijl de golven een meter van je tafeltje over het strand rollen. Dus echt een aanrader...

Morgen gaan we met de speedboot van Rocky Fast Cruise weer terug naar Bali, waar we onze vakantie in Candidasa gaan afsluiten in Kelapa Mas Bungalows...

Kees Smetsers

Lembongan, onverwacht bezoek van dolfijnen

Gisteren ben ik na een uurtje hardlopen en een ontbijt in Bay Shore Huts met Angela en Ria een catamaran gestapt, die ons naar de koraalriffen zou brengen. Daarvoor moesten we wel even "pootjebaden" want de catamaran lag een paar meter in zee en het was hoog water.

Het bootje gleed de mooie baai van het Tamarindbeach uit, terwijl we ons verbaasden hoe helder het water van de baai was.

Vanaf de catamaran konden we zien hoe de hellingen van het eiland Lembongan langs het strand volgebouwd zijn met bungalowparken en restaurants. Wat een verschil met tien jaar geleden, toen wij hier ook waren en er bijna niets was.

Onze eerste snorkelplek was dicht bij het mangrovebossen, aan het eind van het strand van Jungutbatu. We namen brood mee, want de vissen zouden dat wel lekker vinden. Terwijl wij in het water gleden en langzaam van onze catamaran wegdreven, ontvouwde zich beneden ons een sprookjeswereld. Hier is het koraal nog mooi en leven er nog steeds heel veel soorten prachtig gekleurde vissen. Angela zag zelfs een grote schildpad en probeerde mijn aandacht te trekken. Maar ik had het veel te druk met een grote school vissen, die uit mijn handen aan het eten waren, nog geen 10 centimeter voor mijn super de luxe panorama snorkelbril. Echt een indrukwekkend schouwspel was dat.

Onze volgende snorkelplek was de steile wand van het grote eiland Nusa Penida, dat bijna tegen het eiland Lembongan aanlegt. Er ligt nog een klein eilandje tussen en dat heet Ceningan.

De steile wand was begroeid met koraal, dat bijzondere kleuren had en daartussen zagen we scholen van vissen, de een nog mooier als de ander. Angela en ik konden er niet genoeg van krijgen en Ria was inussen op ons bootje de vissen aan het voeren.

Onze derde snorkelplek was op een andere locatie bij Nusa Penida, niet ver uit de kust. Daar waren het koraal en de vissen nog mooier, maar er stond ook een sterke stroming. Angela en ik moesten hard werken om weer bij ons bootje te komen. Moe en voldaan klommen we weer aan boord. Op onze leeftijd gaat dat niet vanzelf, maar het lukte wel.

We zetten weer koers naar onze "thuisbasis". De zee was nog onstuimiger geworden en we kregen zo nu en dan een douche van het opspattende water. We waren weer bijna bij de baai van ons logeeradres toen de kapitein van ons bootje plotseling "dolfijnen !" riep. En jahoor, daar waren ze. Heel dicht bij ons bootje gleden ze sierlijk door het water. Overal om ons heen zagen we ze. Het was een grote soort en het waren er heel veel. Wat een prachtige verrassing dat deze mooie dieren ons met een bezoek blij kwamen maken. We werden er gewoon stil van. Het was een mooie afsluiting van drie uren op zee.

Ik ben een waterman en ik houd van de zee, de stranden en eilanden. Daar krijg ik altijd een geluksgevoel van. Hier is het allemaal, dus de vijf dagen op Lembongan zijn voor mij een feest. Dat geldt ook voor Angela en Ria, die genieten van het plekje dat ik voor hen heb uitgezocht. Samen zullen we hier nog vaak aan terugdenken.

Na de ontmoeting met de dolfijnen hebben we vandaag het lange witte strand van Jungutbatu afgewandeld. Daar zagen we onderweg hoe de plaatselijke bevolking het zeewier, dat ze gisterenavond uit zee hadden gehaald, uitgespreid hadden op de grond om het te laten drogen. Ze verkopen het aan een handelaar en uiteindelijk wordt het verwerkt in kosmische producten, die vrouwen het idee geven dat ze er mooier van worden en hun rimpels zullen verdwijnen als sneeuw voor de zon. De plaatselijke bevolking verdient er niet veel mee, de kosmetische industrie des te meer.

Tijdens onze wandeling over het strand werd Ria verrast door een hoge golf, waardoor een van haar slippers in zee verdween. Als oudste broer moest ik haar natuurlujk redden, dus ben ik in de woeste golven gesprongen en heb Ria's slipper uit de golven gehaald. Het was geen heldendaad, maar Ria was blij dat ze haar slipper terug had en ik was lekker opgefrist. Hoe eenvoudig kan genieten zijn...

Kees Smetsers