Ten noorden van Ubud, het belangrijkste kunstenaarsdorp van Bali, liggen twee dorpjes (Bankiang Sidem en Sebali) waar de tijd heeft stil gestaan. Vanuit Klub Kokos, het bungalowparkje waar we de afgelopen twee dagen hebben gelogeerd, was het maar een korte wandeling en dan konden we ons onderdompelen in het alledaagse leven op het platteland hier. De meeste mensen houden zich hier bezig met het verbouwen van rijst en creatieve dingen zoals beeldhouwen en schilderen. Het leven is voor hen heel eenvoudig en eigenlijk alleen maar gericht op de zorg voor hun dagelijkse levensbehoeften.Elke dag zie je hier mannen en vrouwen rondlopen met grote bossen hout op hun hoofd die ze gesprokkeld hebben in de palmbossen voor het koken van het eten van hun gezin. Er wordt gekookt in hutjes van bamboe die helemaal zwart geblakerd zijn van de rook die het hutje vult als er wordt gekookt op het houtvuur. Op de sawah's (rijstvelden) zie je de balinese mannen bezig met het omploegen van de leemachtige grond. Vroeger ging dat met een schop of met een ploeg waar karbouwen (buffels) voor liepen, tegenwoordig is dat steeds vaker een ploeg met een bezinemotor. De mannen lopen door de modder, vaak tot hun middel, de hele dag door, kun je nagaan hoe vermoeiend dat is. De mannen en vrouwen die op het land of bij hun hutje bezig zijn hebben meestal oude en gescheurde kleren aan. De armoe is overal herkenbaar, ze hebben niets, geen enkele luxe. Maar zijn ze echt arm ?.....

Gisteren begon een cyclus van twaalf dagen waarbij in alle dorpen op Bali het 'Odalan' - feest wordt gevierd. Het bijzondere van dit tempelfeest is dat het maar een keer per jaar plaats vindt en dat het feest gepland wordt volgens de maankalender en niet volgens de gewone kalender zoals de andere tempelfeesten.

Wij waren uitgenodigd om in Sebali, het tweede dorp ten noorden van Ubud, een 'Odalan' tempelfeest bij te wonen. We werden opgehaald door een heel knappe balinese jongeman die zich traditioneel had gekleed. Wijzelf hadden ons ook op z'n balinees gekleed.

Toen we bij de tempel in Sebali aankwamen wisten we niet wat we zagen. De hele bevolking van de twee dorpen was aanwezig, buiten de tempel was er niemand, de dorpjes waren leeg. In de tempel was iedereen gekleed in schitterende kleren, deze avond waren ze allemaal prinsen en prinsessen. Dit waren de zelfde mensen die wij overdag bezig hadden gezien op de rijstvelden en bij de hutjes in hun versleten kleren. Wat een contrast ! De gratie, de sierlijkheid, de pure schoonheid die ze tijdens die avond uitstraalden maakte diepe indruk op ons...

De tempel was verdeeld in drie ruimtes waar altaren waren gemaakt van rijk uitgesneden hardhout waarin ontelbare kleurrijke offertorentjes waren uitgestald. Elk offertorentje was met liefdevolle precisie opgebouwd uit rijst en vruchten in vele kleuren. Rond de altaren met offers liepen lange rijen slanke balinese vrouwen met hoge torens van uitgesneden bamboe op hun hoofd. Hun lange zwarte haren golfden als een waterval over hun rug en bewoog langzaam mee met de sierlijke beweging van hun heupen. Er speelde een gamelan die mannen begeleidde die een barisdans uitvoerden. Overal liepen kleine kinderen die ons met hun gitzwarte ogen vrolijk aanstaarden.

We ontmoetten de kleine lieve vrouw van het eerste winkeltje achter Klub Kokos die er ook ongelooflijk mooi uitzag in haar witte kanten kebaya. Ze zei dat ze het jammer vond dat Angela er niet bij was en nodigde ons uit om bij haar en haar eveneens knappe zussen te komen zitten. En daar zaten we dan, diep onder de indruk, opgenomen door de lieve mensen van deze dorpjes die ons behandelden als waren wij hun familie, en zo voelden wij dat ook. Zoveel liefde, zoveel warmte, zoveel genegenheid... Deze avond zullen we nooit vergeten, ons hele leven niet. Wat een mooie cultuur, wat een lieve mensen....

Toen we even later in een andere ruimte bij een oude vrouw gingen zitten die deel uitmaakte van een grote groep mensen die in een kring rond een biddende priester zat, keek ik naar de wierook die opsteeg naar de volle maan boven ons. Op dat moment wenste ik dat de tijd stil kon staan....

Het was zo'n puur moment dat je nooit vergeet. Deze bijzondere plek, deze lieve mensen, de opstijgende wierook, het geluid van een zingende vrouw, het heldere belletje van de biddende priester, de gevouwen handen voor de gezichten van de balinezen, de stilte, het flauwe licht van de volle maan. Onvergetelijk.....

Zijn deze mensen arm ? Het antwoord mag je zelf geven....

Ik heb dit verhaal vannacht om twee uur geschreven want ik kon niet slapen vanwege de emoties van de afgelopen avond. Toen het verhaal af was viel ik in een diepe slaap. Ik moest het gewoon met jullie delen.....