Gisterenavond liep ik langs de kamer van Lieke en Sylvia. Ze hadden Ketut, onze chauffeur, het kaartspel 'Pesten' geleerd en waren met heel veel plezier aan het spelen. Het was mooi om te zien hoe die drie met elkaar omgaan. Ketut had snel geleerd en ik geloof dat hij uiteindelijk de meeste spelletjes had gewonnen......

Rond een uur of zeven zijn we naar het restaurant bij het beeld van een dolfijn gegaan waar Lieke en Sylvia zo hadden genoten van het lekkere eten en de live-muziek van de band die daar speelde. De band was er nu ook weer en terwijl wij zaten te genieten van heerlijke visschotels en salades speelden zij verzoeknummers van Ronald Keating, Eagles, Dire Straits, Red Hot Chili Peppers, Gypsy Kings, Lionel Richy, Beatles, en nog veel meer. Onze twee jonge vrouwen uit Bladel kregen volop aandacht van de leden van de band, vooral van de gitarist die speciaal voor Lieke een heel romantisch liedje van Ronald Keating zong. Het was heel gezellig daar aan het strand van Lovina, maar om een uur of toen besloten 'wij van de bejaardenclub' om toch maar terug te gaan naar Taman Lily's Bungalows. Lieke en Sylvia hadden echter nog een hele avond voor zich en gingen een spoedcursus gitaarspelen halen die tot diep in de nacht duurde, tenminste dat heb ik begrepen. Het is net of die twee hier al jaren zijn, zo makkelijk gaan ze met de balinezen om, keileuk om te zien. Jammer dat ze morgenvroeg met Ketut naar Candidasa vertrekken want we hebben heel veel plezier met hen gehad en de 'boys van de band' ook....

Vanmorgen om 5.30 uur werden we door de nachtwaker van Taman Lily's gewekt en even later liepen we naar het strand waar we werden opgewacht door de visser die met ons naar de dolfijnen zou gaan. We stapten in zijn catamaran en voeren de zee op die zo glad als een spiegel was. De zon begon op te komen achter de bergen en kleurde de lucht in warme pasteltinten. Al heel snel zagen we in de verte dolfijnen en even later zaten we er midden in. Elke keer weer een aparte belevenis, alleen jammer de bootjes er steeds dwars door heen schoten. Toen we naar een uurtje weer terug gingen waren we weer alleen en kwamen we plotseling midden in een school tonijnen terecht die werd opgejaagd door dolfijnen..... Jammer dat Yvonne en Ria dit gemist hebben, ze waren thuis gebleven omdat ze om verschillende reden niet mee wilden gaan.

Nadat we ontbeten hadden met lekker volkorenbrood dat ik even tevoren had gehaald bij de 'German Bakery' namen we afscheid van Lieke en Sylvia, twee superleuke jongevrouwen waar hun ouders trots op kunnen zijn. Ik had voor hen nog een lunchpakketje voor onderweg gemaakt met lekker gebak. Ze gaan naar Kelapa Mas Bungalows en hebben daar een mooie kamer die ik gisteren nog snel even voor hen heb gereserveerd. We zullen ze missen........

Na het ontbijt was ik van plan om mijn vriend Wilkey van de Banda-eilanden op te zoeken die ik jarenlang kwijt was geweest nadat hij tijdens de oorlog tussen de moslems en de christenen was gevlucht met zijn gezin. Via Ade en Nellie uit Geleen heb ik ze teruggevonden, maar twee kilometer van Taman Lily's waar ik al jarenlang logeer.

Wilkey was niet huis maar zijn vrouw Kitty wel, en ook zijn zoon Balto. Balto heb ik 15 jaar geleden als een kleine jongen leren kennen op de Banda-eilanden en ik had hem sinsdien niet meer gezien. Hij was getrouwd met een duitse vrouw en heeft enige tijd in Duitsland gewoond, maar nu is hij weer terug. Hij was ongelukkig in Duitsland en voelde zich niet geaccepteerd door de duitse bevolking. Even later kwam zijn vrouw Heidi ook thuis. Het was een emotioneel weerzien en toen we gingen praten over mijn jaren op de Banda-eilanden in 'Penginapan Likes' begonnen Balto en Heidi te huilen. Heidi heeft Balto op Banda Neira ontmoet en het was ontroerend om hen te zien huilen om de herinneringen aan Banda waar ze alles hebben verloren behalve hun liefde voor elkaar en voor hun familie. De lieve vrouw van Wilkey, Kitty, had ook tranen in de ogen en wijzelf hadden ook een brok in de keel. Deze mensen zijn alles kwijt geraakt en zijn helemaal opnieuw moeten beginnen. Het enige wat ze van Banda nog hebben zijn de herinneringen en het fotoboek dat ik voor hen heb gemaakt van de foto's die ik daar gemaakt heb toen ik bij hen logeerde. Herinneringen aan een onvergetelijke tijd waarover ik een verhaal heb geschreven om mijn verdriet kwijt te raken. 'Mijn verloren paradijs heet het'. Ik heb Kitty, Balto en Heidi beloofd dat ik de volgende keer het mee zal nemen en voor hen zal voorlezen in het indonesisch......

Balto is een huis aan het bouwen voor Wilkey en Kitty. Het huis waarin ze nu wonen heeft hij met hard werken verdiend in Duitsland. Het is zijn droom dat de hele familie daar op dat stukje land bij Lovina weer bij elkaar komt te wonen. Hopenlijk komt zijn droom uit........Hij is een bouwbedrijf begonnen en als hij niet genoeg werk heeft werkt hij aan het huis van Wilkey en Kitty. Daarnaast verbouwt hij meloenen en hete pepers die hij verkoopt aan de groothandel. Het is een hardwerkende jongeman die echt bezig is om zijn hele familie weer bij elkaar te krijgen. Toen ik hem bij het afscheid aan mijn borst drukte voelde ik de liefde en de energie die van hem uitstraalt......Diep onder de indruk wandelden we tussen de hutjes van de arme buren van Wilkey en Kitty terug. In de verte stonden Kitty, Balto en Heidi te zwaaien. Een moment om niet meer te vergeten....