Vandaag zouden we met een catamaran naar Pantai Pasir Putih gaan, een wit strand in de buurt van Candidasa.

Na het ontbijt zagen we de Balinese man al staan, die op ons stond te wachten. We pakten onze super de luxe snorkelbrillen en stapten in de catamaran.

Dat ging bij mij niet makkelijk want ik heb nog steeds veel problemen met mijn verdraaide knie. Daardoor kan ik niet hardlopen, niet zwemmen, niet fietsen en zelfs wandelen is pijnlijk. Het zal een tijdje vergen voordat ik alles weer kan. Het meest pijnlijke is dat ik de hele marathon van Hulst naar Terneuzen, die ik zaterdag met mijn vrienden van de Bali Runners zou gaan lopen, niet kan doen. Dat is echt een tegenvaller wantuik heb hier op Bali hard getraind en ik was er helemaal klaar voor. Zestien keer in 21 dagen heb ik hier in de vroege morgen hard gelopen, ook in de bergen waar het stijgingspercentage sons meer dan 8% was. En nu is het bij de laatste training fout gegaan. Jammer, maar het is zoals het is en het komt zoals het komt.

De motor werd gestart en langzaam gleden we het water op, dat zo glad was als een biljartlaken.

Op ons verzoek zette de Balinese jongeman koers naar de drie lava eilandjes, die als drie toppen van bergen boven het water uitstaken. Ooit zijn ze gevormd door een uitbarsting van lavan onder het water en nu zijn ze begroeid met kleine bomen en struiken.

Toen we bijna bij de drie kleine eilanden waren riep onze Balinese stuurman plotseling " penyu !". Dat betekent schildpad en die zagen we inderdaad. Een grote schildpad gleed een paar meter van ons bootje sierlijk door het wateroppervlak, terwijl hij/zij nieuwsgierig om zich heen keek. Wat een prachtig gezicht was dat, ons eerste geluksmoment van deze dag.

Het begon langzaam warm te worden, maar toch was het genieten met al het moois om ons heen. Het duurde niet lang of we zagen in de verte het witte strand Pantai Pasir Putih, waar heel veel kleurrijke catamarans van vissers een prachtig decor vormden met de groene palmbomen en de hoge bergen, die de baai omringen. Ons bootje gleed het strand op en werd door sterke Balinese mannen het strand opgetrokken.

We liepen naar het gedeelte van het strand, waar het water glashelder en turquoise van kleur is. De bodem bestaat daar uit wit zand zonder stenen of koraal, dus super om in te zwemmen. Als je op het strand staat en naar zee kijkt is het dus het linker gedeelte.

We liepen naar de bedjes en parasols die daar bij de eettentjes staan. We beloofden de eigenaresse dat we in haar eettentje zouden eten want dan waren de bedjes, handdoeken en parasols gratis. Zo gaat dat hier.

Angela en ik gingen bij het rechtergedeelte van het strand snorkelen, waar sinds kort ook een klein zwembad is bij een tempel. Ik vroeg mij af of dat bij mij zou lukken, want ik kon mijn benen niet genoeg buigen om te kunnen zwemmen. Maar bij het snorkelen blijf je goed drijven en kom je met je handen toch vooruit.

Tot mijn verrassing was het koraal daar prachtig met heel veel vormen en kleuren. Ook zwommen er heel veel mooie vissen. Plotseling werd ik door Angela op mijn schouder getikt en zij wees mij naar een plek onder mij. Toen zag ik de grote schildpad die langzaam omhoog zwom, een paar meter voor ons. Met trage slagen zwom ze naar het wateroppervlak om even adem te halen (denk ik) en toe zwom ze weer naar beneden. Ademloos keek ik naar het mooie dier. Dit was echt ons tweede geluksmoment van deze dag.

Toen ik even later op mijn strandbedje zat te genieten van een lekkere capcay met rijst, was ik nog steeds onder de indruk. Even later ging ik zwemmen en kwam in het water een Duits stel tegen, waarvan de vrouw haar haarband was verloren, die nu op de bodem lag. Ze vroegen of ik die haarband op kon duiken. Maar dat lukte niet met mijn super de luxe snorkelbril. De man van het echtpaar kwam toen met een lange boomtak aandragen. Met die tak zwom ik zo goed en kwaad als ik kon (mijn knie werkte niet mee) naar de plek waar de haarband lag en toen ik kon ik met de lange tak de haarband naar het wateroppervlak tillen. Weer twee mensen blij.

Het werd echt een bijzondere dag voor Angela, Ria en mij. Een dag dicht bij de natuur en ver van het massatoerisme, want hier zijn geen hotels en alleen maar eenvoudige eettentjes van de plaatselijke bevolking.

Eenvoud is de weg naar geluk...

Kees Smetsers