Gisteren ben ik na een uurtje hardlopen en een ontbijt in Bay Shore Huts met Angela en Ria een catamaran gestapt, die ons naar de koraalriffen zou brengen. Daarvoor moesten we wel even "pootjebaden" want de catamaran lag een paar meter in zee en het was hoog water.

Het bootje gleed de mooie baai van het Tamarindbeach uit, terwijl we ons verbaasden hoe helder het water van de baai was.

Vanaf de catamaran konden we zien hoe de hellingen van het eiland Lembongan langs het strand volgebouwd zijn met bungalowparken en restaurants. Wat een verschil met tien jaar geleden, toen wij hier ook waren en er bijna niets was.

Onze eerste snorkelplek was dicht bij het mangrovebossen, aan het eind van het strand van Jungutbatu. We namen brood mee, want de vissen zouden dat wel lekker vinden. Terwijl wij in het water gleden en langzaam van onze catamaran wegdreven, ontvouwde zich beneden ons een sprookjeswereld. Hier is het koraal nog mooi en leven er nog steeds heel veel soorten prachtig gekleurde vissen. Angela zag zelfs een grote schildpad en probeerde mijn aandacht te trekken. Maar ik had het veel te druk met een grote school vissen, die uit mijn handen aan het eten waren, nog geen 10 centimeter voor mijn super de luxe panorama snorkelbril. Echt een indrukwekkend schouwspel was dat.

Onze volgende snorkelplek was de steile wand van het grote eiland Nusa Penida, dat bijna tegen het eiland Lembongan aanlegt. Er ligt nog een klein eilandje tussen en dat heet Ceningan.

De steile wand was begroeid met koraal, dat bijzondere kleuren had en daartussen zagen we scholen van vissen, de een nog mooier als de ander. Angela en ik konden er niet genoeg van krijgen en Ria was inussen op ons bootje de vissen aan het voeren.

Onze derde snorkelplek was op een andere locatie bij Nusa Penida, niet ver uit de kust. Daar waren het koraal en de vissen nog mooier, maar er stond ook een sterke stroming. Angela en ik moesten hard werken om weer bij ons bootje te komen. Moe en voldaan klommen we weer aan boord. Op onze leeftijd gaat dat niet vanzelf, maar het lukte wel.

We zetten weer koers naar onze "thuisbasis". De zee was nog onstuimiger geworden en we kregen zo nu en dan een douche van het opspattende water. We waren weer bijna bij de baai van ons logeeradres toen de kapitein van ons bootje plotseling "dolfijnen !" riep. En jahoor, daar waren ze. Heel dicht bij ons bootje gleden ze sierlijk door het water. Overal om ons heen zagen we ze. Het was een grote soort en het waren er heel veel. Wat een prachtige verrassing dat deze mooie dieren ons met een bezoek blij kwamen maken. We werden er gewoon stil van. Het was een mooie afsluiting van drie uren op zee.

Ik ben een waterman en ik houd van de zee, de stranden en eilanden. Daar krijg ik altijd een geluksgevoel van. Hier is het allemaal, dus de vijf dagen op Lembongan zijn voor mij een feest. Dat geldt ook voor Angela en Ria, die genieten van het plekje dat ik voor hen heb uitgezocht. Samen zullen we hier nog vaak aan terugdenken.

Na de ontmoeting met de dolfijnen hebben we vandaag het lange witte strand van Jungutbatu afgewandeld. Daar zagen we onderweg hoe de plaatselijke bevolking het zeewier, dat ze gisterenavond uit zee hadden gehaald, uitgespreid hadden op de grond om het te laten drogen. Ze verkopen het aan een handelaar en uiteindelijk wordt het verwerkt in kosmische producten, die vrouwen het idee geven dat ze er mooier van worden en hun rimpels zullen verdwijnen als sneeuw voor de zon. De plaatselijke bevolking verdient er niet veel mee, de kosmetische industrie des te meer.

Tijdens onze wandeling over het strand werd Ria verrast door een hoge golf, waardoor een van haar slippers in zee verdween. Als oudste broer moest ik haar natuurlujk redden, dus ben ik in de woeste golven gesprongen en heb Ria's slipper uit de golven gehaald. Het was geen heldendaad, maar Ria was blij dat ze haar slipper terug had en ik was lekker opgefrist. Hoe eenvoudig kan genieten zijn...

Kees Smetsers