Vanmorgen om 05.45 uur was het nog donker toen ik wakker werd van het kraaien van de hanen in het dorp Pemuteran. Ik stapte mijn bed uit en trok mijn hardloopkleding aan. Op het strand voor mijn bungalow waren al een paar vissers hun netten binnen aan het halen. Ze hadden vannacht niet veel gevangen, maar waren toch tevreden. Hun behoeften en wensen zijn niet zo groot als bij ons in Nederland. Ze leven eenvoudig. Ze leven in het nu.

Ik begon te lopen en zag aan de horizon de zon opkomen. Een grote rode bol, die de paar nog aanwezige wolken bloedrood kleurde. Ik voelde me super, want ik heb hier al vier dagen achter elkaar elke morgen gelopen en dat komt mijn conditie ten goede, zeker nu ik hier ook veel zwem en snorkel.

Gisteren ben ik met Angela en Ria wezen snorkelen bij het "Biorock project" , dat recht voor het Taman Sari Resort in zee ligt, maar 50 meter van het strand. Het project is ooit bedacht en uitgevoerd door Agung Prana, een heel sympathieke wijze Balinees, die Angela en ik ooit in het dorpje Umabian hebben ontmoet. De ontmoeting met hem heeft heel veel indruk op ons gemaakt, jammer dat hij in 2018 op 70-jarige leeftijd gestorven is.

Het Biorock project bestaat uit metalen stellages die in fantasierijke vormen in zee zijn aangebracht en verbonden zijn met draden zwakstroom. Op de stellages is in korte tijd prachtig koraal gegroeid waartussen ontelbare vissen met mooie kleuren hun eten zoeken. Een heel mooi resultaat van een idee, waarvoor Agung Prana bij de Verenigde Naties (Unesco) in New York een prijs in ontvangst heeft mogen nemen.

Ria houdt niet van snorkelen, dus die bleef op haar strandbed genieten van de zon, terwijl Angela en ik het warme heldere zeewater indoken en naar het Biorock project zwommen. In de eerste meters kwamen we al veel mooie vissen tegen en dat werd alleen maar meer. We hadden brood meegenomen en toen we bij een grote met koraal bedekte rots kwamen begonnen we de vissen te voeren. Binnen een paar seconden was er een zwerm van werkelijk heel mooie vissen bij ons en die begonnen het brood uit onze handen te eten. Twee grote geel zwarte maanvissen aten gulzig uit mijn handen, ongeveer 10 centimeter voor mijn snorkelbril. En toen het brood op was begonnen ze aan mijn vingertoppen te knabbelen. Wat een supermooi moment was dat !

Toen ik bijna terug was van het hardlopen dacht ik nog steeds aan het snorkelen van gisteren. Bij onze bungalows waren Angela en Ria ook wakker en die gingen een stukje over het strand wandelen. Dat doen ze hier elke dag en ze genieten er echt van. Ik was flink bezweet, dus trok ik mijn hardloopkleding uit en stapte de open doucheruimte in, die wordt omgeven door een muur van bamboe. Het frisse water bracht weer nieuwe energie in mijn lijf. Kon ik dat in Nederland ook maar elke dag doen, douchen in de open lucht met het geluid van de vogels, hanen en krekels om mij heen. Het was echt weer een super begin van de dag. "Another day in paradise"...