Vanmorgen ben ik in de vroege morgen (06.30 uur) wezen rennen langs het strand van Pemuteran. Het was overal nog volmaakt stil, ik was (bijna) de enige toerist die al uit zijn bed was gestapt.

De zon begon met zijn gouden stralen de hemel te kleuren. Het begon met bloedrood en daarna kwamen veel pasteltinten, die sfeer op het strand heel bijzonder maakten.

Het was laag water en onder mijn hardloopschoenen knisperden de vele schelpjes die de zee vannacht naar het strand had gebracht.

Ik was even alleen op de wereld, maar nadat ik een half uurtje had gerend zag ik de catamarans met vissers terugkeren van hun nachtelijke visvangst.

De netten van de vissers zaten vol vis en die lieten ze blij aan mij zien. Ze konden vanavond weer vis eten met wat rijst en groenten en daarom waren ze helemaal tevreden.

Deze mensen leven in eenvoud, totaal anders als wij. Ze hebben helemaal niets, maar in mijn ogen zijn ze veel rijker als wij. Onze materiële behoeften zijn zo groot geworden dat wij constant onderweg zijn naar ons volgende doel. Hier leven ze in het nu en zijn de behoeften minimaal. Bij ons worden de winkelkarretjes volgestopt met chips, red Bull en andere rotzooi, die onze gezondheid verpesten en mensen dik en ziek maken.

Het is echt confronterend om te zien hoe rustig de mensen hier leven, niet gevangen in tijd en steeds groter wordende eisen, die materiële welvaart met zich meebrengt.

Nadat ik over het strand terugliep naar het Adi Assri Resort, kwam ik Angela en Ria tegen, die volop aan het genieten waren van hun ochtendwandeling over strand.

Ik ging douchen in de open badkamer van ons huisje. Wat is dat een heerlijk gevoel om onder de blote hemel het verfrissende water over je lijf te laten lopen....

Na de douche en een heerlijk ontbijt gingen we wandelen in een van de straatjes richtingen de bergen, die de baai van Pemuteran omringen. Daar hadden we een ontmoeting met een Balinese familie, die tussen het groen op een erf woonden, waar varkentjes en kippen rondscharrelden. De moeder van het gezin was al 85 jaar, maar nog vol levenslust en ze lachte volop, ook al had ze geen tanden meer. Ook dit gezin was weer een voorbeeld van de hartverwarmende gastvrijheid en openheid van de Balinezen. Dit is echt de reden, waarom ik zo vaak terug ben gegaan naar dit mooie eiland. Het is allemaal in één woord samen te vatten, liefde. Dat woord is veel belangrijker dan alle materiële welvaart, die wij gewend zijn en waarvoor we een vette prijs betalen. Natuurlijk heeft elke medaille twee kanten, ook hier, want er is corruptie en armoe en dat ziet de toerist meestal niet. Maar wat overheerst is toch de liefde van de Balinezen voor de gasten die naar hun eiland komen. Dat gevoel zal ik altijd meenemen, elke keer weer. En het is ook de magneet die mij altijd zal doen verlangen om naar Bali terug te gaan. Misschien kunnen jullie nu even voelen wat ik voel. Dat zou mooi zijn.

Kees Smetsers