Vanmorgen werd ik om 6 uur wakker van de eerste zonnestralen die door de spleten van het gordijn mijn kamer probeerden binnen te gluren. Buiten hoorde ik de hanen in het dorp (Padangbai) kraaien en ook een stem van iemand die aankondigde dat de boot naar Lombok ging vertrekken. Ik trok de gordijnen open en zag de catamarans van de vissers de zee opvaren. Aangezien mijn reisgenoten nog in elkaars armen lagen te dromen besloot ik naar het strand over de heuvel aan de rechterkant van Padangbai te gaan wandelen. Op weg daar naar toe kwam ik de man tegen die ons vorige keer naar het eiland Lembongan had gebracht. Toen had hij een heel hoge prijs gevraagd (800.000) maar nu had hij er nog 25% opgezet (1.000.000), dat doen we dus niet..... Ik wandelde de heuvel op en de eerste zweetdruppels liepen langs mijn lijf. Boven gekomen schrok ik van wat ik zag.

Nyoman Gede, de eigenaar van Uma Agung Bungalows, had mij al verteld dat een koreaanse projektontwikkelaar een resort aan het bouwen was boven op de heuvel. De gevolgen kon ik nu aanschouwen... De mooie natuurlijke omgeving van het witte strand was helemaal verdwenen. Bijna alle bomen waren weg en er waren overal hoge muren opgetrokken die tegen de helling van de heuvel die plateau's vormden waarop betonskeletten waren gebouwd. De natuur is hier helemaal vernietigd, wat jammer..... Nyoman had mij ook verteld dat de bouw van het resort is stilgelegd omdat de projektontwikkelaar wel een vergunning had van de plaatselijke overheid (heel veel geld onder de tafel) maar niet van de landelijke overheid. Maar het kwaad is al geschied, dit bijzondere plekje is verdwenen....

Ik liep naar het strand dat nog steeds heel mooi is met het turqoise water. Maar de 'jamaica-hutjes' waren verdwenen en ook de sfeer. Ik ging op een lavarots zitten aan de rechterkant van het strand waar de golven zich met grote kracht door de nauwe spleten van de gestolde lava naar boven persten en als een grote fontein naar boven spoten. Bij elke golf werd ik helemaal ondergedompeldin eennevel van waterdruppels. Ik sloot mijn ogen en luisterde en voelde. Na een tijdje werd mijn hoofd leeg en nam mijn gevoel het over. Ik was even een met de elementen om mij heen, de wind die mijn huid streelde, het water dat mijn voeten verfriste, de lavarotsen die mij droegen, de zon die mij warmte gaf. Ik voelde de kracht en de energie van de natuur, de basis van het leven....

Na een tijdje werd ik weer'wakker' en begon aan de terugweg naar het dorp Padangbai. Boven op de heuvel kwam ik een balinees boertje tegen dat bladeren aan het plukken was voor zijn koe. Hij vertegenwoordigt de oudere generatie die nogrust en eenvoud uitstraalt, in tegenstelling tot de jeugd op Bali die meegaat ' inde vaart der volkeren', de moderne tijd. Ik daalde de heuvel af en kwam langs het 'Illy'- koffiezaakje waar ik gisteren de vrouwen van de bediening tot 10 had leren tellen in het nederlands. Als grap had ik gezegd 'als je het morgen vergeten bent ga je over de knie'. Tot mijn grote schrik antwoordde een van de vrouwen 'Ja graag, mag het nu meteen ?' Gelukkig waren Wim en Ria bij mij anders was ik hard weggerend. Och...wat moesten we allemaal lachen om dit antwoord. Humor, dat hebben de balinezen en daarom is het zo leuk om met hen te 'flauwekullen'. De betreffende vrouw was aan het poetsen toen ik voorbij kwam en ze begon spontaan tot 10 te tellen in het nederlands, zonder fouten (gelukkig).

Zo meteen gaan we ontbijten. Wim en Ria en Theo en Yvonne zullen elkaar inmiddels wel hebben losgelaten, denk ik. Het wordt vandaag een dagje aan zee, liggen in het witte zand, zwemmen in het turqoise water, en vanavond lekkere vis (Seafood Basket) of iets vegetarisch, en natuurlijk ook griekse yoghurt met fruitsalade en honing. Wat is het leven toch mooi....