Vorig jaar heb ik mijn vierde boek over het leven op Bali geschreven. Het is een roman met de titel "Het verdriet achter de glimlach". Het verhaal speelt zich af in 1946 en heeft als hoofdthema het ontbreken van rechten voor de Balinese vrouwen. Ik heb geprobeerd om het boek te verkopen voor het project van de stichting Loopgroep Bali Runners ( www.balirunners.nl), zijnde de hulpverlening aan kinderen in Indonesië, die een beperking hebben en niet kunnen lopen. Helaas lukt dat niet zo goed en heb ik nog 90 exemplaren op voorraad, die ik tegen een gereduceerde prijs (10 euro) probeer te verkopen. De kosten van het boek neem ik daarbij voor eigen rekening.

Het verhaal in het boek vertelt veel over de rol van de vrouwen in de Balinese samenleving. Het is een roman, die gedeeltelijk is ontsproten aan mijn eigen fantasie, maar vooral aan de werkelijkheid, die mij de afgelopen weken soms hard heeft geraakt. Daarover wil ik in dit verhaal meer vertellen.

Vanmorgen hebben mijn broer en ik ons laten masseren en toen stond het meisje, dat ons masseerde, heftig te huilen. Na enig aandringen onzerzijds vertelde ze dat zij al haar inkomsten af moet geven en dat zij voor beide families en haar eigen gezin moest zorgen. Zij was na haar huwelijk uitgeschreven als lid van haar eigen familie en was verplicht om bij haar schoonouders te gaan wonen. Daar had zij helemaal niets te vertellen. Ondanks dat zij als enige geld binnen bracht werd zij als nutteloos persoon behandeld. In Bali zijn ouders heel blij met de geboorte van een zoon, want die blijft bij hen wonen en zal straks voor hun oude dag en de huis tempel zorgen. Als er een meisje geboren wordt is de blijdschap een stuk minder, want de ouders weten dat het meisje straks bij haar schoonouders moet gaan wonen. Door deze diep gewortelde tradities hebben vrouwen op Bali heel weinig rechten en leiden zij vaak een heel zwaar leven. Na hun huwelijk worden ze geconfronteerd met een echtgenoot, die als jongen totaal verwend is en na zijn huwelijk helemaal niets uitvoert. Hij gaat liever gokken dan zorgen voor zijn gezin, die zorg laat hij aan zijn vrouw over. Voor vrouwen is het dagelijkse leven op Bali keihard en daarom gaat er achter hun glimlach vaak heel veel verdriet schuil.

Natuurlijk zijn er op Bali ook heel veel mannen, die wel goed voor hun gezin zorgen en goed voor hun vrouw zorgen. Ketut, onze chauffeur en vriend, is daar een voorbeeld van. Hij werkt elke dag heel hard om samen met zijn vrouw Erni te zorgen voor zijn eigen gezin en de beider ouders. Wayan van Ecoresort Darmada is ook een heel harde werker, die veel initiatieven onderneemt en samen met zijn vrouw Barbara een heel mooi bedrijf heeft opgebouwd. Het is dus niet allemaal kommer en kwel wat de relaties op Bali betreft, maar als je elke dag de Balinese mannen met vechthanen ziet rondlopen of lui in een hoek ziet liggen, terwijl hun vrouwen zware vrachten sjouwen, dan krijg je wel een heel negatief beeld van de Balinese man.

Het meisje, dat vanmorgen stond te huilen, is één van de vele voorbeelden van de rechteloosheid van vrouwen op dit mooie eiland, die wij in de afgelopen weken zijn tegen gekomen. Het is duidelijk dat de vrouwen op Bali de maatschappij dragen, maar niet krijgen waar ze recht op hebben: respect en gelijke rechten. Ik ben dit tijdens de afgelopen jaren tijdens mijn reizen op Bali al heel vaak tegen gekomen en daarom was ik blij dat ik de kans kreeg om daarover een roman te schrijven. De Balinese vrouw, die mij deze kans heeft gegeven, zijn we deze week tegen gekomen. Ook zij verkeert in een uitzichtloze positie. Als ze zou gaan scheiden is ze haar kinderen kwijt, want die worden dan aan haar man toegewezen. De Balinese wetgeving biedt de Balinese vrouw in de laatste jaren steeds meer kansen om via een gerechtelijke procedure haar recht op te eisen, maar in de praktijk komt er door hindugeloof en de tradities daarvan niet veel terecht. Uiteindelijk zullen de vrouwen, net als in veel andere arme landen, op moeten staan en hun rol in deze mannenmaatschappij gaan bevechten. Als ik eerlijk ben, dan schaam ik mij steeds vaker dat ik een man ben, want over de hele wereld worden vrouwen onderdrukt en uitgebuit. Hier op Bali zie ik het elke dag en dat maakt mijn vakantie op Bali soms emotioneel moeilijk, want ik ben als buitenstaander machteloos.

Och... er is zoveel onrecht in de wereld... In Nederland wordt de zorg voor ouderen andere kwetsbare mensen langzaam maar zeker wegbezuinigd, terwijl Mark Rutte en zijn collega's miljarden euro's weggeven door het plan om de dividendbelasting voor rijke (buitenlandse) aandeelhouders af te schaffen. Iedereen vindt het een schandaal en een groot onrecht, maar de politici beschermen elkaar en ze weten dat straks toch weer iedereen op de gevestigde partijen gaat stemmen. En zo worden de rijken steeds rijker en de armen mensen steeds armer. Mark Rutte en zijn collega's liegen en bedriegen, maar als ze geconfronteerd worden met hun leugens, dan kunnen ze zich niets meer herinneren en verkeren tijdelijk in een staat van grote vergeetachtigheid. Het onrecht, zij de kwetsbare mens aandoen, dat interesseert hen geen zier. Wat dat betreft maak ik mij zorgen over de egoïstische wereld waarin wij leven.

Die zorgen gelden ook voor Bali. Er worden hier op dit mooie eiland door rijke investeerders in rap tempo huizen en hotels gebouwd, terwijl de toeristen wegblijven en er daardoor steeds minder werk is voor de gewone bevolking. De jeugd, de huidige generatie, heeft op het platteland geen kansen meer en vertrekt massaal naar de grote stad Denpasar. Daar zijn de lonen hoger en is er meer kans op werk. Het zal niet lang meer duren en dan komen de rijstvelden braak te liggen, want de huidige generatie wil dat zware werk niet meer doen. Alles concentreert zich nu in het zuiden van Bali, waar de wegen totaal verstopt raken. Voor mij is het onbegrijpelijk dat een groot deel van de toeristen 17 uur in het vliegtuig gaat zitten om daar in de totale drukte heel veel toeristen tegen te komen. Tijdens onze hele vakantie hebben we drie weken lang kunnen zien dat het binnenland van Bali leeg is. Vaak waren wij als enige toerist in de logeeradressen, waar wij kwamen. Het is een trieste constatering, maar het is de werkelijkheid.

Misschien heb ik in dit verhaal een te negatief beeld van Bali geschetst, want het is een supermooi eiland en de mensen zijn de liefste van de hele wereld, maar wat ik hier zie gebeuren, dat maakt mij niet optimistisch. Het is heel raar, want in de afgelopen dagen heb ik enorm genoten van mijn verblijf in Sidemen en Candidasa, maar toch ga ik met een gemengd gevoel naar huis. Gelukkig wachten daar mijn geliefden en van dat idee word ik blij. Ik verlang ernaar om weer thuis te komen en mijn geliefden in de armen te sluiten. Met dit verlangen wil ik dit verhaal afsluiten en ook wil ik iedereen bedanken die via deze blog met mij en mijn broer zij meegreisd. Bedankt voor jullie belangstelling...

Ik ga nu het boek van de schrijver Johan Fabricius uitlezen, dat een heel mooi beeld geeft van de tradities op Bali en de rol van de vrouwen in het dagelijkse leven op Bali. Het is een roman met de titel " Bali, eiland der demonen". Iedereen, die de psyche van de Balinese mannen en vrouwen wil begrijpen en die wil weten waarom de Balinezen zijn zoals zijn, kan ik dit boek aanraden. Het is echt een heel mooi boek,

Kees