Gisterenmorgen was ik weer heel vroeg opgestaan. De zon was net verschenen aan de horizon, maar in de tuin van Kelapa Mas Bungalows was nog volmaakte rust. In de vroege morgen lijkt het hier of alle geuren en kleuren nog intenser zijn. De tuin van dit parkje is werkelijk een plaatje, zo mooi. De piepkleine vogeltjes, het lijken wel kolibries, die in de palmbomen hun nestje hebben, waren al druk bezig met het zoeken naar nectar. Grote vlinders fladderden langzaam van bloem naar bloem en kleine hagedissen liepen voor mij uit op het tuinpad, dat naar het strand loopt. Ik was benieuwd of de zeeschildpadden er weer zouden zijn. Daarom liep ik over het strandje, dat bezaaid was met schelpen en koraal, naar de golfbreker voor ons parkje.

Ja hoor, ze waren er weer. Overal zag ik ze zwemmen, grote zeeschildpadden, de een nog groter dan de ander. Regelmatig kwam er een naar boven om over rond te kijken en daarna weer sierlijk door het glasheldere turqoise water naar beneden te zwemmen. Ik heb er deze morgen zeker een stuk of zes gezien en ik snap nog steeds niet hoe het mogelijk is dat deze dieren hier op een paar meter afstand rondzwemmen. Als je hier ooit komt, dan moet je zeker gaan kijken, het is echt heel uniek.

Made Black, een van de vissers die bij Kelapa Mas Bungalows zijn thuishaven heeft, had zijn catamaran al in gereedheid gebracht want ik zou vandaag met hem naar Pantai Pasir Putih gaan. Dat is een heel mooi strand in een baai, ongeveer een half uur varen hier vandaan. Rond zijn boot zwommen grote zilverachtige vissen, die goed te zien waren in het glasheldere water. Nadat ik in het kleine restaurantje aan het strand had ontbeten, stapte ik in het bootje. Ik hoefde niets mee te nemen want ik had vandaag alleen een zwembroek nodig. Super is dat om zo simpel te leven, midden in de natuurlijke omgeving van een zee, die zoveel te bieden heeft. Made Black leeft zo'n leven. Hij doet niets anders dan alleen maar vissen en met toeristen de zee opvaren. Zijn gespierde lijf is bruin gebrand door de dagelijkse zonnestralen. Hij ziet er heel sterk uit en dat is hij ook.

Made Black laveerde zijn catamaran door de branding bij het rif, waar ik nog steeds hier en daar een zeeschildpad sierlijk door het water zag zwemmen. Nadat we de golven van de branding achter ons hadden gelaten, gaf Made gas en gleden we snel door het wateroppervlak dat op deze morgen zo glad als een spiegel was. De rotsachtige kust met zijn vele grotten was het komende half uur ons uitzicht, terwijl in de verte aan de wolkeloze hemel de machtige vulkaan Gunung Agung (3000 meter) boven alles uitstak. Elke Balinees heeft heel veel respect voor deze in zijn ogen heilige berg en dat was bij Made ook goed te zien. Wat deze vulkaan doet of niet doet, dat heeft grote gevolgen voor de bevolking van dit eiland.

Na een half uur varen langs de kust draaide de catamaran van Made een baai binnen die er schilderachtig uitzag. Het water voor ons werd steeds ondieper, waardoor het koraal onder ons heel goed zichtbaar werd. Made minderde vaart en het was nu of we over een groot aquarium gleden. In het groen blauwe water zag ik ontelbare vissen, de een nog prachtiger gekleurd dan de andere. Grote blauwe zeesterren, bloedkoraal, zeeanemonen, ik kwam ogen te kort. We naderden nu het witte strand, waarop ontelbare catamarans van vissers lagen, die al weer terug waren gekomen van de nachtelijke visvangst. In de hutjes bij het strand, waar de vissers wonen, kwam overal rook omdat de vrouwen aan het koken waren boven een vuur van gesprokkeld hout. Jonge mannen kwamen naar onze boot rennen om hem op het strand te trekken. Made zette de buitenboordmotor af en langzaam gleed het bootje op het strand. Ik stond op en probeerde in het ondiepe water te springen en het strand op te lopen. En toen ging het mis...

Een grote golf gaf ons bootje een flinke duw en daardoor verloor ik mijn evenwicht toen ik net de eerste stap op het strand wilde maken. Ik viel om en daarbij kwam mijn rechtervoet onder de kiel van de voorkant van de catamaran terecht. Ik zat klem tussen het bootje en het zand en dat was geen fijn gevoel. Gelukkig duurde dat maar een paar seconden, want de zelfde golf nam het bootje ook mee terug richting zee. Mijn voet kwam vrij en ik stapte het strand op. Geschrokken onderzocht ik de schade aan mijn rechtervoet, waaraan ik ook al maandenlang hielspoor heb. Het viel mee, behoudens een paar kleine sneetjes was er niets aan de hand. Het bloedde wel erg, maar dat kwam door het water van de zee. Natuurlijk had ik vandaag geen pleisters en ontsmettingsmiddel bij, dus ging ik maar vlug even zwemmen nadat ik een bezorgde Made gerust had gesteld. Door het frisse water stopte het bloeden snel en kwam er ook geen bloeduitstorting. Ik was met de schrik vrijgekomen en realiseerde mij dat ik heel dom was geweest om aan de voorkant van het bootje uit te stappen terwijl het bootje nog niet stil lag. Ik was weer eens gewoon te enthousiast geweest...

Pantai Pasir Putih is zoals de naam al zegt een heel mooi wit strand dat omgeven is door pure natuur, geen hotels maar alleen maar palmbomen en rotsen. Er staan wat hutjes van lokale Balinezen, die er een heel simpel restaurantje hebben en wat strandbedden hebben neergezet. De bodem van het linkergedeelte van de baai (als je naar zee kijkt) is van helder wit zand en er liggen geen stenen of koraal. Daardoor is het fantastisch om te zwemmen in het turqoise water. Ik ging languit in het water liggen en liet mij meenemen door de zachte deining, die meestal na de middag wat heftiger wordt. De schrik verdween uit mijn lijf en daarvoor kwam in de plaats het geluksgevoel van vrij te zijn in een schitterende omgeving, dat ik elke keer heb als ik op dit strand ben. De goden waren vandaag mij goed gezind geweest, ze hadden mij geholpen op het moment dat ik vast kwam te zitten over het bootje. Ik kan ook zeggen dat ik gewoon geluk heb gehad...