Vanmorgen ben ik in alle vroegte het kronkelende weggetje afgelopen, dat in het dal van Sidemen naar beneden loopt. De ochtendnevel hing nog een beetje over de groene rijstvelden en hanen in het dorp waren nog niet klaar met hun gekraai. In de velden met groene en rode pepers waren al mannen en vrouwen bezig om het onkruid weg te halen. In de verte stak de vulkaan Gunung Agung boven alles uit. Een machtige berg die in het afgelopen half jaar op Bali voor veel problemen heeft gezorgd. Door zijn dreigende uitbarsting waren de toeristen weg gebleven en nu was het overal stil geworden, ook in Sidemen. Vandaag waren er echter geen wolken boven de krater te zien en was de hemel helderblauw.

Ik liep verder het dal in en kwam langs de plek, waar vroeger het tegelfabriekje van Sadutiles was, dat nu is verhuisd naar een plek tegenover VILLA SHANTIASA. In heel korte tijd was hier nu een heel mooi klein resort uit de grond gestampt met de naam GRIYA VALUD. In Sidemen komen er steeds meer kleine resorts, de meesten heel mooi, maar ik vraag mij af of ze het vol zullen houden nu de toeristenstroom is opgedroogd.

Helemaal onder in het dal ligt net voor de brug over de rivier het ecoresort DARMADA, waarvan Wayan en Barbara de eigenaren zijn. Barbara komt uit Zwolle en heeft in haar Balinese man Wayan haar grote liefde gevonden, waarmee ze samen een heel bijzonder resort heeft opgebouwd. Dat hebben ze gedaan met veel respect voor de al aanwezige natuur en daardoor is het een heel mooi resort geworden. Ik wilde mijn vriend Piet Willems hier opzoeken, een bijzondere man die vroeger hoofd van de lagere school in Elsendorp was. Die ervaring, als leraar en als organisator, heeft hij meegenomen naar dit mooie stukje Bali, waar hij nu de medewerkers van het resort beter Engels probeert te leren praten. In heel korte tijd heeft hij hier heel veel vrienden gekregen en dat is niet vreemd want Piet is een heel sociaal mens, die echt openstaat voor andere culturen en iedereen met respect tegemoet treedt.

Piet was in het tuintje voor zijn huis, waarin hij een groot gedeelte van het jaar woont, bezig met het bij elkaar harken van bladeren, toen hij mij zag. De omhelzing, die toen volgde, was een symbool van de vriendschap die er tussen ons is. We liepen naar het in pasteltinten geverfde huisje, waar Piet nu woont. Het is echt een droomplek, een klein paradijs dat omgeven wordt door een tuin met vlinders en vogeltjes die op kolibries lijken. Langs de tuin stroomt een rivier, waarvan het geluid garant staat voor een perfecte nachtrust. Het was mij al heel snel duidelijk dat Piet hier helemaal zijn draai heeft gevonden. Prachtig om te zien hoe snel hij zich heeft aangepast aan het tempo en de leefwijze van de Balinezen. Piet is een heel goed voorbeeld van wat een mens kan bereiken als hij écht iets wil en daarvoor risico's wil nemen. Al snel was ik met Piet aan het praten over mijn vierde boek (Het verdriet achter de glimlach) dat Piet inmiddels heeft gelezen. Piet vertelde mij dat de positie van vrouwen in Bali de laatste jaren in positieve zin aan het veranderen is, maar we realiseerden ons allebei dat er nog een lange weg te gaan is. We hadden het ook over het feit, dat het toerisme op Bali is ingestort na de uitbarsting van de vulkaan Gunung Agung. Piet is positief ingesteld en hij was daarom ook van mening dat de toeristen wel weer zullen komen. Ik had nog uren bij Piet wil blijven, maar ik besloot toch maar terug te gaan naar Villa Shantiasa.

Villa Shantiasa heeft net als het ecoresort Darmada een heel mooie ligging. Ik ben er al een paar keer geweest en het is intussen een van mijn favoriete logeeradressen op Bali geworden. Het uitzicht vanuit de vier kamers is adembenemend mooi en het is een superfijne plek voor mensen die van rust houden en graag omgeven willen zijn door de uitbundige natuur van het dal van Sidemen.

In de omgeving van Sidemen zijn steeds meer mooie resorts te vinden, zoals het recent gebouwde ALAMDHARI. Dit resort ligt ook tegen de helling van een heuvel en heeft een heel mooi uitzicht op rijstvelden en de Gunung Agung, die in de verte aan de horizon oprijst. Tot nu toe is het spirituele karakter van Sidemen behouden, maar er verdwijnen steeds meer rijstvelden en dit kan niet zo door blijven gaan. Wat dat betreft maak ik mij soms zorgen, want de huidige generatie jongeren zal steeds meer naar de steden trekken en straks zal er niemand meer zijn die op de rijstvelden wil werken. In Nederland gebeurt het zelfde, daar komen steeds meer hoogopgeleide jongeren terwijl er steeds minder vaklieden komen die het werk met hun handen willen doen. Dat is de prijs die wij betalen voor onze huidige computermaatschappij, waar het internet tot een heilige koe is verheven. Ik prijs mij gelukkig dat ik een groot gedeelte van mijn leven geleefd heb in een tijd, waarin de mens dichter bij de natuur stond. Nu denkt iedereen dat de mens belangrijker is als de natuur, maar we vergeten dat de natuur de basis van ons leven is. Ik hoop echt dat er ooit een beweging op gang zal komen die de mensen weer dichterbij de natuur zal brengen. Mensen al Trump, de president van Amerika, doen het tegenovergestelde, maar het is de verkeerde weg. Het is de weg van het egoisme. De wereld zal alleen maar beter worden als er mensen opstaan die een ander pad inslaan. Als dat niet gebeurt, dan zal de natuur het zelf doen. Daaraan moest ik denken toen ik vanmorgen op pad ging en in de verte de vulkaan Gunung Agung zag. Als deze vulkaan kwaad wordt, dan is niets bestand tegen zijn kracht. Dat moeten we ons echt realiseren...