Mijn broer en ik zijn nu begonnen aan de laatste week op het eiland Bali. Eergisteren zijn we aangekomen in Lovina en daar logeren we in het huis van de eigenaren van Starlight Bungalows. Toen ik de vorige keer hier was kreeg ik het bericht dat een van de zussen van mijn partner Angela een hartaanval had gekregen en deze herinneringen kwam hier nu weer boven drijven. De pijn, die ik toen had door het overlijden van mijn allerliefste schoonzus, voelde ik nu weer. Kennelijk heeft die heftige gebeurtenis nog geen plekje gekregen...

Op de eerste dag van ons verblijf in Lovina kwam Marjanne Oomen bij ons op bezoek. Ze had haar dochtertje Mira bij zich. Marjanne heeft meer dan tien jaar geleden haar carriére als fysiotherapeute opgegeven en is haar leven gaan wijden aan kinderen op Bali, die een beperking hebben en niet kunnen lopen (vaak is dat ten gevolge van een aangeboren klompvoet). Terwijl we met Marjanne zaten te praten kwam er een bericht binnen op mijn mobiele telefoon. Dat bericht raakte mij hard en mijn vakantiegevoel was meteen verdwenen. Het bleek dat mijn 94-jarige moeder bij een van van een huishoudtrapje haar bovenarm had gebroken en de breuk zou niet te opereren zijn. Op dat moment kreeg ik het machteloze gevoel niets te kunnen doen voor een geliefd persoon, die ver van mij vandaan is. Ik ben naar de receptie van Starlight Bungalows gegaan en daar kreeg ik van een van de lieve medewerkers een telefoon waarmee ik naar huis kon bellen. Ik kreeg mijn moeder aan de telefoon en dat stelde mij een beetje gerust. Het bleek dat mijn broers Rinus en Ben, en mijn zus Ria, de zorg voor mijn moeder op zich hadden genomen en dag en nacht bij haar waren. Dat gaf mij een goed gevoel.

Toch was er die dag iets in mij veranderd. Ik heb mij die dag de vraag gesteld of ik nog wel verre reizen wil maken. Het gemis van mijn partner Angela, die niet bij me is, speelt daarbij een rol. Ik ben nu in een leeftijdsfase gekomen dat ik de waarde van het samenzijn met mijn partner, mijn familie en mijn vrienden, belangrijker ga vinden als mijn behoefte om verre reizen te maken. De mensen hier op Bali zijn nog steeds even lief en het eiland is nog steeds indrukwekkend mooi, maar toch voel ik mij er steeds vaker eenzaam. Het klinkt misschien heel raar voor iedereen die dit leest, want ik maak hier ook heel mooie momenten mee.

Gisteren zijn mijn broer en ik op bezoek geweest bij de stichtingen Teratai Dharma Centre en Stepping Stones Bali, die allebei kinderen met een beperking helpen. Bij Teratai Dharma Centre heb ik samen met een jongetje buikspieroefeningen gedaan met het motto "Samen zijn we sterk". Bij de stichting Stepping Stones Bali ontmoette ik twee kinderen, die recent geopereerd zijn omdat ze een klompvoet hadden en die allebei een Bali Runners shirt aanhadden. De dankbaarheid van deze kinderen voor de steun van de twee stichtingen en de sponsors van de Bali Runners was echt ontroerend om te zien en mee te maken. Hier wordt heel mooi werk gedaan..

Op dezelfde dag zijn mijn broer en ik met de zwager van Marjanne Oomen (Komang Beni) de zee opgevaren en hebben daar ontelbare dolfijnen zien zwemmen in het spiegelende water. We hebben er gesnorkeld, waarbij prachtig gekleurde vissen brood aten uit onze handen. Allemaal super mooie momenten... En toch bleef bij mij het gevoel hangen dat ik hier misschien wel voor de laatste keer zal zijn. De toekomst ken ik niet, om de eenvoudige reden dat hij niet bestaat. Het verleden bestaat ook niet, want dat is al gebeurd. Herinneringen zijn er wel en die draag ik mee in mijn hart. Daarbij hoort zeker Erna, de zus van Angela, die een mooi kamertje in mijn hart heeft en aan wie ik hier heel veel denk. Mensen zoals zij hebben mij leven rijk gemaakt en daarom voel ik mij een bevoorrecht mens. Dat gevoel wilde ik vandaag graag delen met iedereen die dit leest en daarom heb ik dit verhaal geschreven.

Kees