Mijn broer en ik zijn nu een week op het eiland Bali. We zijn begonnen in Ubud en zijn via Blayu en Belimbing aangekomen in Pemuteran. In Blayu en Belimbing overheerst de stilte en de rust van het Balinese platteland, de mensen leven daar nog steeds zoals ze door de eeuwen geleefd hebben. Het dorpsleven speelt zich daar af op de woonerven, waar de hele familie bij elkaar woont, en langs de riviertjes en beekjes waarin het water van de toppen van de bergen helemaal naar de zee loopt. De mensen zijn heel arm, ze bezitten niets en moeten leven van wat de natuur hen geeft. Dat betekent dat de meeste gezinnen op het platteland drie maal per dag rijst eten, die ze twee of drie keer per jaar oogsten van het land dat zij bewerken. Naast de rijst eten ze wat groenten, die ze meestal ook zelf geteeld hebben, en soms een stukje vlees. De meeste gezinnen hebben nagenoeg geen inkomen en ze kunnen alleen iets kopen als een van de gezinsleden werk heeft. Op Bali is nagenoeg geen industrie en het toerisme is de voornaamste bron van inkomen voor de meeste Balinezen. Nu de hoogste berg van Bali, de vulkaan Gunung Agung, nog steeds dreigende wolken uitspuwt en het gevaar van een uitbarsting nog aanwezig is, blijven de toeristen weg en dat is catastrofaal voor de mensen op Bali. In Blayu en Belimbing waren mijn broer en ik het grootste gedeelte van ons verblijf helemaal alleen en daardoor realiseerden wij ons hoe erg dat was voor de inwoners van dit mooie eiland.

Tijdens de twee dagen, dat wij logeerden in Cempaka Belimbing, hebben wij wandelingen in de omgeving van dit bergdorp gemaakt. We kwamen langs de eenvoudige huizen van een aantal mannen en vrouwen, die bij Cempaka Belimbing werkten in het restaurant en de keuken. Gastvrijheid is een van de belangrijkste karaktertrekken van de Balinezen en we werden uitgenodigd om even rust te nemen onder een afdakje en natuurlijk kregen we ook wat te eten. Ondanks dat ze heel weinig bezitten, geven ze graag iets aan hun gasten en dat komt echt uit hun hart. Tijdens deze wandeling ontstond bij mij het idee om de schoenen, die ik van RUNNERS WORLD EINDHOVEN had gekregen, aan deze mensen te geven. Dat idee heb ik de volgende dag uitgevoerd. Wat er toen gebeurde, dat heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik heb nog nooit mensen zo blij gezien, het was echt ontroerend. Allemaal hielden ze de schoenen vastgeklemd tegen hun lichaam, al was het hun grootste geschenk dat ze ooit hadden gekregen, en dat was het ook. Echt, de schoenen hadden niet beter terecht kunnen komen. Ik heb ze die dag een paar keer gezien en het deed mij echt iets om te zien hoe blij deze mensen waren. Sander Halin, en alle medewerkers van RUNNERS WORLD EINDHOVEN, jullie hebben een groot compliment verdiend. Jullie donatie heeft 12 mensen heel blij gemaakt...