De laatste tijd verschijnen er in de media veel berichten over het probleem van plastic afval, dat op het eiland Bali schrikbarend groot is geworden. In de berichten wordt gesproken over stranden, die vol liggen met een dikke laag plastic afval dat door de wind is aangespoeld. Duikers vertellen hoe zij in zee zich door bergen afval moeten worstelen voordat ze naar de koraalriffen kunnen duiken. Deze berichten zullen zeker waar zijn, het is een probleem dat in heel veel landen steeds grotere vormen aanneemt. De mens is de planeet, waarop hij leeft, in snel tempo aan het bevuilen met zijn afval. Moeder aarde is altijd goed voor de mens geweest, maar de mens heeft alleen maar genomen, steeds meer en steeds egoistischer.

Ik ben nu samen met mijn broer Henk aangekomen op een van de mooiste plekjes op het eiland Bali. Villa Taman di Blayu is twee dagen lang ons plekje in het binnenland van Bali. Dit logeeradres is een waar paradijs voor romantische mensen en natuurliefhebbers. Als we 's morgens wakker worden zien we uit onze slaapkamers alleen maar groene rijstvelden en hoge palmbomen. Onze slaapkamers liggen in een tuin met een vijver vol grote lotusbloemen, echt een prachtig gezicht. In het beekje dat voor onze slaapkamers stroomt, baden de mensen zich, naakt en zonder schaamte, terwijl iets verderop de was wordt gedaan. Lachende vrouwen staan urenlang te schrobben met water uit het beekje, net zoals onze moeders dat vroeger deden. De stilte en de rust worden alleen maar onderbroken door het gezang van de vogels en het geluid van de gamelan dat in de verte over de rijstvelden zweeft.

Blayu is een plek om je terug te trekken van de dwaze wereld om ons heen, als je tenminste van stilte en rust houdt. Tegenwoordig willen de mensen constant iets beleven en zijn ze bang van de stilte, daarom zal het hier nooit druk met toeristen worden. Ik ben echter opgegroeid op een boerderij en stilte hoort bij mij. Daarom voel ik mij hier gelukkig. Maar toch maak ik mij zorgen over dit mooie plekje. Ik ben hier nu een paar keer geweest, maar ik zie de bergen plastic afval in de riviertjes, beekjes en paden tussen de rijstvelden steeds groter worden. De berichten in de media kloppen inderdaad, het eiland Bali heeft een probleem dat steeds groter wordt. Je kunt op twee manieren hier naar kijken. Als je focust op al het plastic dat je tegenkomt, dan zal Bali je tegen vallen. Als je echter open blijft staan voor de uitbundige schoonheid van dit eiland en vooral voor de lieve, gastvrije Balinezen, dan kun je hier gelukkig zijn...

In Nederland gaat alles goed met het afval, wij hebben geen probleem, of toch wel ? Ik woon in de provincie Brabant, een provincie waar onderhand in elke dorp meerdere drugslaboratoriums zijn opgerold en waar de extasypillen in duizelingwekkende hoeveelheden worden gemaakt. Achter mijn huis ligt het natuurgebied De Baest. Als ik daar ga trainen voor de volgende (halve) marathon, zie ik bijna elke week wel ergens gedumpt afval liggen. Complete keukens, zakken vol met huishoudelijk afval, het ligt allemaal in de prachtige bossen van dit landgoed. Langs de landweggetjes van mijn dorp is het gras van de bermen bezaaid met blikjes Red Bull, de drankjes die vol met suiker zitten en waarvan de kinderen hyperactief worden. Laten we daarom maar niet met een beschuldigende vinger wijzen naar de Balinezen, die hun afval in de rivier gooien. In ons eigen land is het niet veel beter. Met z'n allen maken we van onze aardbol een puinhoop. De rekening krijgen we onherroepelijk. Zolang we naar anderen wijzen en zelf ons gedrag niet veranderen zal de kwaliteit van onze leefomgeving steeds minder worden. Dat is de prijs die we moeten betalen voor onze leefwijze...

Kees Smetsers