Ik reis al meer dan veertig jaar naar het tropische eiland Bali. Waarom ik bijna elk jaar terugga, ik ben opgehouden met dat uit te leggen, want iedereen beleeft zijn leven op zijn eigen manier. De een wil elke keer naar een ander land, de ander kiest er voor om steeds terug te gaan naar de plek waar hij zich thuis voelt en waar hij de mensen weer tegenkomt waarvan hij is gaan houden. Ik hoor in de laatste categorie thuis, dat is intussen wel duidelijk geworden. Sommige verklaren mij voor gek nu ik al voor de 58e keer naar Bali ben gegaan. Dat mag, misschien hebben ze ook nog gelijk ook, want er is zoveel te zien op onze aardbol. Maar toch...

Deze keer ben ik met mijn broer Henk naar Bali gevlogen en dat is op zichzelf al heel bijzonder. Het is voor ons allebei heel apart dat we dit onze leeftijdsfase nog mee mogen maken. We genieten mede daarom extra van deze vakantie. De eerste twee dagen in het eens zo rustige kunstenaarsdorpje Ubud hebben we besteed aan het echt "landen" , wennen aan de warmte, de totaal andere cultuur en het trage tempo van het alledaagse leven hier. En toch gebeurden er meteen dingen, die we niet snel zullen vergeten. Dat is het mooie van Bali, je hoeft niets te doen, het leven komt hier naar je toe.

Vanmorgen zaten we in ons eerste logeeradres, Nicks Hidden Cottages in Ubud, te genieten van een uitgebreid ontbijt met nasi goreng en fruitsalade. Langs ons tafeltje zagen we in de bananenbomen eekhoorntjes in de weer, die een nest aan het bouwen waren. Een andere toerist langs ons hoorde ons Nederlands praten en het bleek ook een Nederlander te zijn. Ik raakte met hem aan de praat en al heel snel was ik uit aan het leggen waarom ik een groen shirt met het logo van de BALI RUNNERS aan had. Ik vertelde dat de Bali Runners een groep van acht hardlopers zijn, die via gesponsorde deelname aan hardloopwedstrijden en triatlons, en via andere acties, geld proberen op te halen om kinderen in Indonesie te helpen, die een klompvoetje hebben en niet kunnen lopen. Het was even stil en toen liet mijn gesprekspartner zijn voeten zien. "Ik heb vroeger ook twee klompvoeten gehad, kijk maar, daarom zijn mijn benen nog steeds heel dun", zei hij. Daarna was het even stil... We beseften allebei dat hier sprake was van een heel bijzonder toeval, maar we wisten ook dat toeval niet echt bestaat. We kenden elkaar nog niet echt en toch was er een gevoel van herkenning. Zo'n moment vind ik altijd heel bijzonder. Het maakt je leven rijk...

Kees Smetsers