Op vrijdag 23 maart 2018 vloog ik met vier leuke vrouwen naar Valencia. Dat was op zichzelf al voldoende om mij heel erg te verheugen op het weekend, dat komen ging. Maar ik wist ook dat Valencia een stad is om van te houden en daarom kon ik niet wachten tot we er waren. Gelukkig ging de vlucht met Transavia heel snel en ruim twee uur na ons vertrek uit Eindhoven stonden we al op het vliegveld van Valencia. Daar stonden twee taxi's op ons te wachten, die door de eigenaren van ons logeeradres waren besteld. We zouden gaan logeren in Casa Cosy, een appartement met een perfecte ligging, midden in het oude historische centrum van deze mooie stad. Op honderd meter ligt de toegangspoort Torres  de Serranos, die toegang geeft tot de droge rivier , die eens door de stad stroomde en nu is omgetoverd tot Jardines del Turia. Wat mij betreft is deze droge rivier met zijn prachtige bomen, parken, sportvelden en terrassen, dé toeristische trekpleister van Valencia. Het is heerlijk om door deze droge rivier naar de zee te wandelen of te fietsen en dat zouden we zeker gaan doen.

Casa Cosy ligt verscholen achter een ijzeren poort, waarlangs een kleine supermarkt en een fietsenverhuurbedrijf de perfecte ligging nog eens benadrukken. Ann, de mede eigenaresse stond ons al op te wachten en verwelkomde ons op een manier dat we ons meteen thuis voelden. In de komende dagen zou zij ons verwennen met haar gastvrijheid en attente zorgzaamheid, die ons hart verwarmde. Nadat we ons geïnstalleerd hadden in de heel schone, moderne slaapkamers en woonkamer, besloten we om meteen de stad te gaan verkennen. Via de straat Calle de Serranos, waar het appartement lag, liepen we via Plaza de Virgen  met zijn mooie baseliek naar het tweede plein Plaza de la Reina.  De zon was gaan schijnen en we genoten op het terras van een lunchroom van de zonnestralen, die we in Nederland al zo lang gemist hadden. Na een gezond broodje liepen we verder richting het treinstation met zijn mooie mozaïek.  De dag vloog voorbij en voordat we het in de gaten hadden zaten we in het gezellige "La Chouffe" café, dat maar 200 meter van Casa Cosy af ligt. Die nacht sliepen we heerlijk...

De volgende dag was de dag van de halve marathon. Omdat die wedstrijd pas om 17.30 uur 's avonds zou zijn, besloten we om fietsen te gaan huren en via de droge rivier naar de zee te fietsen. Ann had voor ons al fietsen gehuurd bij het verhuurbedrijf dat pal langs Casa Cosy ligt en die had heel mooie "Bianchi" fietsen, die we voor 14 euro twee dagen konden huren. Even later fietsen we door de droge rivier naar de plek Ciudad de las Artes y Ciencias ,   waar we onze ogen uitkeken naar de futuristische gebouwen, die deze dag het decor zouden vormen voor de start van de halve marathon. De gebouwen heten Palau des Arts, l'Hemisféric,  Museu de las Ciencias en l'Oceanografic.  Als je ooit in Valencia komt moet je dit echt gezien hebben... Werkelijk heel apart... We reden verder en kwamen op een gegeven moment aan het brede strand, waar we na een kilometertje onze fietsen bij het Restaurant La Murciana  parkeerden. De paella was daar overheerlijk en het uitzicht op het strand en de zee gaf ons echt een geluksgevoel. Na de lunch, die eigenlijk een diner was, fietsen we verder langs het strand totdat we bij het stadje Alboroya kwamen. Daar werden we verrast door de unieke sfeer van dit mooie kleine stadje. Rond het spiegelende water van "Venetiaanse grachten" zagen we huisjes met pasteltinten en een paar leuke terrasjes, waarvan er één onze bestemming voor de volgende dag zou zijn. We keken onze ogen uit, maar op een gegeven moment moesten we toch weer terug naar Valencia, want het uur van de halve marathon naderde rap.

Toen we weer terug waren, was het intussen al vier uur geworden en zoals bij elke wedstrijd begon de stress bij mij weer toe te slaan. Mijn loopmaatjes Elia en Antoinet, waarmee ik de halve marathon zou lopen, waren echter de rust zelve en dat hielp een klein beetje. Angela (mijn partner) en haar vriendin Marij waren in de stad gebleven en we konden dus ons helemaal concentreren op de wedstrijd. We trokken onze groene Bali Runners shirts aan en fietsten naar de start bij de futuristische gebouwen. De fietsen lieten we achter bij een boom (dat kan hier) en we liepen naar ons start vak. Er zouden bijna 15.000 atleten meedoen, waaronder de wereldtop, want het was een Wereldkampioenschap. Ons start vak was helemaal achteraan en daar stonden we als haringen in een ton te wachten op het moment van het startschot. Toen we konden gaan lopen, was dat stapvoets, ruimte om ons eigen tempo te lopen was er niet. Maar het was indrukweekend om de bijna 15.000 atleten de brug te zien oversteken langs het "Palau des Arts". We wisten toen nog niet dat de parcoursbouwers bij de eindstreep een verrassing voor ons hadden...

Het was prima weer om te lopen, ongeveer twintig graden en een fris windje voor de afkoeling. De kilometers vlogen onder onze voeten door en we genoten van de enthousiaste toejuichingen van de Spaanse toeschouwers, die in grote getale langs het parcours stonden. We hadden afgesproken om bij elkaar te blijven en dat deden we ook, totdat Elia besloot om een sanitaire stop te gaan maken. Vanaf dat moment liepen Elia en Kees onafscheidelijk naast elkaar, terwijl Antoinet "los" ging en in haar eigen snelle tempo naar de finish snelde. Het begon donker te worden en daardoor werd het nog sfeervoller langs het parcours. Overal speelden Spaanse orkestjes met typische muziek, die ons steeds weer kippenvel bezorgde. Deze momenten hebben we in ons geheugen opgeslagen, voor ons alle drie was het een unieke belevenis, die we nooit zullen vergeten. Na ongeveer twee uur lopen zagen we tegen de donkere hemel het silhouet van het "Palau des Arts" , dat prachtig verlicht was. We wisten dat daar de eindstreep zou zijn en daardoor kregen we nog meer energie. We waren verbaasd dat het zo makkelijk ging en we konden echt genieten van al het moois om ons heen. Toen we nog maar 300 meter van de finish waren, kon Elia het niet laten om een foto te maken van het prachtige schouwspel om haar heen. Maar daarna zette ze haar eindsprint in. De laatste 200 meter gingen over een stellage, die de parcoursbouwers boven het water hadden gemaakt. Hand in hand gingen Elia en ik over de finish, waar even later Antoinet ons in de armen viel. Dicht bij elkaar voelden we de blijdschap over dit unieke moment, dat we samen als hechte vrienden en Bali Runners hadden beleefd...

In het donker van de nacht zochten we onze fietsen op en reden we terug naar Casa Cosy, waar Angela en Marij op ons wachten. Gelukkig was er nog Leffe Blond in de koelkast en konden we daarna met een heel tevreden gevoel ons bed opzoeken. Als Bali Runner hebben we de laatste jaren veel mooie dingen meegemaakt en het stimuleert ons enorm dat we via hardlopen kinderen in Indonesië kunnen helpen, maar de belevenis van deze dag was toch wel heel uniek...

De volgende dag pakten we onze fietsen weer om langs het strand naar Alboroya te rijden. Daar hebben we een paar uurtjes doorgebracht op een zonovergoten terras, terwijl de calamares, gamba's in knoflooksaus en patatas bravas ons geluksgevoel alleen nog maar mooier maakten. We hadden dat weekend veel meegemaakt en toen ik even met mijn ogen dicht zat te genieten van de vier lieve vrouwen om mij heen, kwam dat allemaal voorbij. Wat een geluk dat ik dit allemaal op mijn leeftijd mee mag maken, ik voel mij echt een bevoorrecht mens...

We sloten ons weekend af in een restaurantje met de naam Bacco (La Cucina Italiana),  dat in een van de oude historische zijstraatjes van Plaza de la Reina (Calle de los Derechos 29) verscholen ligt. Het interieur lijkt op een druipsteengrot, heel sfeervol. De cesar salade met patatas bravas en de paella marisco waren er overheerlijk en overvloedig. Het werd een heel mooie afsluiting van een uniek weekend. Het feit, dat het vliegtuig van Ryanair door mist in Eindhoven twee uur vertraging had, kon ons plezier niet bederven. Ann en Koen, de Belgische eigenaren van ons logeeradres Casa Cosy, hebben een heel belangrijke bijdrage geleverd aan deze heerlijke dagen. Ik durf daarom Casa Cosy met een gerust hart aan te bevelen aan mensen, die naar deze romantische, relaxte stad willen gaan.

Kees Smetsers