Vanmorgen ben ik om 06.00 uur gaan rennen door de rijstvelden in de omgeving van het dorpje Blayu. Ik trok mijn "Bali Runners" shirt en mijn loopschoenen aan en zei tegen Angela dat ik over een uurtje weer terug zou zijn. Angela ging weer terug naar bed en trok de gordijnen van het hemelbed dicht, terwijl ik door het vochtige gras van de tuin van Villa Taman di Blayu liep. Het had gisteren flink geregend (maar een half uurtje) en de benauwdheid was uit de lucht verdwenen.

Ik begon te rennen langs het beekje dat via Umabian dwars door de rijstvelden naar Mengwi loopt. Het pad is daar verhard en perfect om een uurtje hard te lopen. Al heel snel kwam ik de mannen en vrouwen van het dorp Blayu tegen, die in hun blootje aan het baden waren in het snel stromende water,, dat is hier heel normaal.

Ik rende verder en kwam langs het dorpje Umabian, waar mijn neef Ruud en zijn vrouw Olivia onvergetelijke dagen hebben beleefd toen zij daar trouwden in het bijzijn van alle inwoners van het dorp. Met hun familie en vrienden beleefden ze de warmte en gastvrijheid van de Balinezen, die door de eeuwen heen is gebleven zoals hij altijd is geweest.

Langzaam maar zeker liet ik de twee dorpjes Blayu en Umabian achter mij en rende ik over het smalle pad richting Mengwi. Intussen was in het oosten boven de hoge bergen de zon opgekomen, waardoor de ochtdnevel verdween en het snel warmer werd. In voelde mij super en alle herinneringen van mijn afgelopen sportjaar kwamen weer boven drijven. De triathlon van Oirschot, waar ik laatste werd, maar die ik wel heb volbracht. De bierloop in Belgie waar de afterparty supergezellig was. De marathon van Eindhoven, die ik nooit meer vergeten zal. En natuurlijk al de trainingen, een hele zomer lang, in het superfijne gezelschap van mijn loopmaatjes uit Oostelbeers. Rennend in de rijstvelden, ver van thuis, voelde ik dankbaarheid dat ik dat allemaal nog kan en vooral dat ik zo'n fijn vrienden heb waarmee ik dit kan doen.

Toek ik even later weer in de buurt kwam van Villa Taman di Blayu, dwaalden mijn gedachten af naar het verschrikkelijke nieuws van gisteren. Trump is president van Amerika geworden en dat is een ramp voor dat land en de hele wereld. Ongelooflijk dat zo iemand gesteund wordt door meer dan de helft van de bevolking van zo'n groot land. Het zegt alles over de moraal en het niveau van de wereld waarin wij leven. Ook in andere landen zijn voorbeelden genoeg te vinden van het egoisme dat de wereld teistert. Italie, bijvoorbeeld, waar het grootste geelte van de bevolking een charlatan en bedrieger als Berlusconi achterna loopt. Nederland, waar minister-president Rutten lachend de hele sociale samenleving vernietigt, terwijl de elite zich verrijkt met vette bonussen en exhorbitante salarissen. Ik vind het heel erg dat de wereld aan het afglijden is. De armste mensen worden er de dupe van en dat is op Bali niet anders. De bewoners van dit mooie eiland worden al eeuwenlang uitgebuit door hun eigen elite en door hun hun koloniale overheersers. De geschiedenisboeken verzwijgen het allemaal en dat is voor mij aanleiding geweest om mijn derde boek over Bali te schrijven ("Bali, het leven zal altijd verdergaan). Met dit boek probeer ik de kwetsbare kinderen op Bali te helpen, want zij zijn de toekomst...

Zonder dat ik er erg in had was ik weer bij mijn logeeradres aangekomen. Ik maakte Angela wakker en samen gingen we zwemmen in het zwembad dat midden in de tuin van Villa Taman di Blayu ligt. De lotusbloemen in de vijver bij het zwembad waren open gegaan en toonden hun pure schoonheid. Daar kan ik zo van genieten, deze pure eenvoud, die de basis van het leven is. Alle egoisme in de wereld is niet bestand tegen de kracht van Moeder Aarde. De mens misbruikt en verwaarloost de natuur, en ook de medemens, voor zijn eigen ego en hebzucht,, maar de natuur en de liefde zal altijd overwinnen...

Terwijl ik dit verhaaltje schreef waren Rick en Karine ook wakker geworden. Het werd tijd om te gaan ontbijten in een van de prieeltjes bij de lotusvijver. Het begin van de dag was gemaakt. Een dag die nog maar net was begonnen...

Kees Smetsers