Vanmorgen werd ik om 06.00 uur wakker van het eerste daglicht en het gekraai van de hanen rond Jagi Villa, waar we de eerste twee dagen van onze vakantie op Bali zullen logeren. Angela lag nog in een diepe slaap onder het hemelbed dat ons beschermt tegen insecten die hier vrij in en uit kunnen vliegen omdat onze kamer op sommige plekken open is. In ons ommuurd privetuintje met zwembad liepen wat kleine hagedisjes die zich warmden in de eerste zonnestralen. Jagi Villa ligt even buiten de kunstenaarsplaats Ubud aan een smal paadje dat door de rijstvelden loopt. Het is hier lekker rustig en van de drukte van het dorp is hier niets te merken. De villa heeft twee kamers met ieder een eigen tuintje en een eigen zwembad.

Voor Karine en Rick, onze reisgenoten, is dit hun eerste verre reis in een tropisch land, en zij waren echt onder de indruk van alles om hun heen. Ze kwamen eigenlijk al meteen tot de conclusie dat ze nog een keer terug zouden gaan. Op weg van hun vliegveld naar Ubud hadden ze in Sukawati in de winkel Saraswati Silver een paar zilveren "Budha to Budha" armbanden gekocht en daar waren ze heel blij mee. Ketut, mijn vaste chauffeur op Bali, had ons opgehaald op het vliegveld en toen ik hem zag staan met zijn zoontje Tristan deed mij dat toch wel iets. Ik ken hem al heel lang en hij is een echte vriend voor mij geworden. De vliegreis met Singapore Airlines was zoals altijd perfect verlopen en we waren niet echt moe. Later op de avond, toen we zaten te eten bij Cafe Wayan in het centrum van Ubud, kwam de vermoeidheid wel en waren we blij dat we ons bedje op konden gaan zoeken.

Eten bij Cafe Wayan is altijd een feest. Toen we door de tuin van dit fijne restaurant naar achter liepen om een prieeltje uit te zoeken, was het al donker geworden. De tuin was sprookjesachtig verlicht en het rook er heerlijk naar wierook en andere geuren die zo typisch voor Bali zijn. De tuin is een oase van stilte in het drukke Ubud en het lieve personeel geeft je het gevoel dat je in een klein paradijs bent beland. Op mijn aanraden bestelden we allemaal " Lemonchicken" en dat zijn knoflookaardappeltjes met kipfilet en een salade. Daar hoorde natuurlijk een verse "mangojuice" bij, mijn favoriete drankje als ik op Bali ben. Het was een heel goed begin van onze vakantie op Bali en we genoten allemaal van de superfijne sfeer in dit restaurantje. Karine had zich in de eerste uren na onze aankomst op Bali niet echt lekker gevoeld, maar de mooie armbanden van Saraswati Silver en de rust van de tuin van Cafe Wayan hadden haar goed gedaan. Mooi om te zien dat Karine samen met Rick zich al helemaal thuis voelden op het eiland waar haar vader en moeder een paar jaar geleden ook zo hadden genoten. Intussen is er heel veel gebeurd en dat zal deze vakantie heel apart maken.

Ik duik dadelijk nog even in ons prive zwembadje en dan gaan we ontbijten. Angela is nog steeds in dromenland. Ze had zich vorig jaar voorgenomen om niet meer naar Bali te gaan , maar nu ze hier samen Karine en Rick hier is, zal het ook voor haar een heel bijzondere vakantie worden. Zelf ben ik blij dat Angela deze keer mee is gegaan, want ik ben vaak alleen naar dit eiland gegaan en dan waren er heel vaak momenten dat ik haar miste. Een vakantie op Bali levert elke keer weer momenten op die je gevoel raken en dan is het fijn als je dat kunt delen. Dat heb ik vaak gemist.

Straks gaan we een wandeling maken die begint bij de brug van Campuan en over een heuvelrug naar het traditionele dorpje Bangkiangsidem loopt. Daar ligt midden in de rijstvelden Kafe Karsa, een open restaurantje met een heel mooi uitzicht op de bergen aan de horizon. Daar gaan we ons laten verwennen en als we dan vanmiddag terug zijn, dan wacht er op ons een Balinese massage bij Lily's Spa. Ik weet hoe goed die is en verheug mij daar nu al op.

De afgelopen weken heb ik in Nederland in een "flow" geleefd, een soort roes van bljjdschap. Dat had te maken met mijn deelname aan de hele marathon van Eindhoven, de bekroning van een zomer lang intensief trainen met mijn loopmaatjes. Deze voorbereiding was op zich zelf al een feest. Drie keer per week rennen in heel fijn gezelschap, door prachtige natuurgebieden zoals de heide van Campina bij Boxtel, dat geeft elk weer het gevoel dat moeilijk te omschrijven is. De marathon zelf was voor mij een unieke ervaring omdat ik inmiddels bijna 70 jaar ben geworden en ik toch wel had getwijfeld of zoiets nog zou gaan lukken. Door de aanwezigheid van mij loopmaatjes van de "Bali Runners" en het gevoel dat ik het deed voor de kinderen op Bali, die een beperking hebben en nooit hebben kunnen lopen, kwam er zoveel energie in mij los dat ik het hele parcours van 42195 meter in een soort roes liep, zonder moe te worden. Dat is een ervaring, die moeilijk in woorden is uit te drukken. De laatste drie kilometer van deze marathon had ik constant kippevel en de tranen liepen over mijn gezicht. Deze laatste kilometers voelde ik geen pijn want ik liep tussen een zee van toeschouwers en de orkaan van hun aanmoedigingen golfde over mij heen. Op die momenten ging er heel veel door mij heen. Ik dacht terug aan al de trainingen van de afgelopen zomer en ik ging alleen maar sneller lopen. Weg was de onzekerheid, weg was de twijfel, op deze momenten zou ik dwars door een muur kunnen lopen, zo sterk voelde ik mij. Net voor de finish zag ik Angela staan en toen schoot ik helemaal vol. Het was iets wat ik nooit vergeten zal. Na de finish was ik niet moe, de adreline gierde door mij lijf en ik kon niet bevatten dat het allemaal zo goed was gegaan. Dit blije gevoel heb ik in de afgelopen weken vast kunnen houden en het is nog versterkt de de fantastische resultaten van het eerste project van de 'Bali Runners". In nog geen twee weken tijd heeft deze groep hardlopers, waar ik ook deel van uit maak, meer dan 2000 pakketten speculaas verkocht voor de kinderen op Bali. Daardoor kunnen straks 4 (misschien zelfs 5) Balinese kinderen de eerste stappen van hun leven gaan zetten. Dit resultaat is mogelijk gemaakt door de medewerking van Jumbo Oirschot en een heel grote groep mensen, die voor de "Bali Runners" de speculaas zijn gaan verkopen. In een wereld, die vol met oorlog en egoisme is, geeft dit voor mij een heel warm gevoel. Dat gevoel heb ik mee genomen naar Bali en daardoor kan ik hier extra gaan genieten van dit mystieke eiland, waarvan de bewoners mijn hart gestolen hebben. De komende weken zal ik regelmatig verhalen schrijven over wat wij hier mee gaan maken. Want het is fijn om het te delen met degenen die ik liefheb..