Vanmorgen ben ik met Benny, de broer van de man van Marjanne Oomen, naar een heel mooie plekje op zee gegaan, waar onder water verrassend mooi koraal en heel veel vissen te zien waren. Vanaf ons logeeradres Starlight in Lovina was het maar een paar minuten varen en ik was echt verrast dat het koraal hier zo mooi was. Benny had brood mee genomen om aan de vissen te geven en ik was benieuwd of die het brood lekker zouden vinden.

Ik zette mijn snorkelbril op en dook het glasheldere water van de zee in. Voor mijn ogen ontvouwde zich een waar paradijs. Heel mooi koraal in ontelbare vormen en kleuren, waar tussen heel veel mooie vissen zwommen. Ik maakte het plastic zakje open waar het brood in zat, en toen begon het spektakel. Binnen een paar seconden had ik een wolk van kleine vissen om mij heen. Overal kwamen ze vandaan, de een nog mooier als de ander, in alle kleuren van de regenboog. Ik hield het brood voor mijn gezicht, tien centimeter van mijn ogen, maar de vissen vetrouwden mij helemaal. Gulzig aten ze de stukjes brood, die ik in mijn vingertoppen vast hield en daarbij beten ze zo nu en dan per ongeluk in mijn vingers. Met hun kleine tandjes deed dat niet zeer en het kriebelde alleen maar een beetje. Toen de stukjes brood op waren verdwenen ze weer tussen het koraal. Toen ik even later het plastic zakje weer opende kwamen ze weer snel toesnellen en had ik binnen een paar seconden weer een wolk kleine visjes om mij heen. Deze keer was er een fel visje met mooie turqoise kleuren, dat kennelijk brood niet lekker vond, maar wel honger had. Het visje beet pardoes in mijn linkertepel en dat gebeurde zo onverwacht dat ik er van schrok. Hij deed niet echt zeer, maar prettig was het ook niet. Het visje was niet meer bij mij weg te slaan en elke keer als ik niet oplette beet het speels (of hongerig) in mijn linkertepel. Alles went, dus ik liet het visje maar begon. Ik kon er toch niets aan doen, want ik werd in beslag genomen door de wonderlijke wereld om mij heen en werd daardoor elke keer verrast door het kleine visje dat er kennelijk veel plezier in had en steeds weer terugkwam. Op een gegeven moment was het brood op en zwom ik terug naar de "Bali Tripel Seven", dat is de naam van de catamaran van Benny.

Benny moest heel hard lachen toen ik hem vertelde van het kleine visje. Het is echt een heel sympathieke jongeman met wie ik intussen een goede band heb opgebouwd. Hij heeft een leuk gezin met vier kinderen en dat zijn allemaal meisjes. Op Bali betekent dat dat zijn kinderen, als ze trouwen, bij de familie van hun man worden ingeschreven en uit zijn familie worden uitgeschreven. Benny en zijn vrouw hebben straks als ze oud zijn dus geen kinderen die voor hen kunnen zorgen en dat is een hard gelag op dit eiland.

De oudste dochter, Putu, is 16 jaar en zit op de middelbare school en wil laborante worden. Omdat Benny echt een fijn iemand is zou ik hem graag willen helpen, maar ik weet nog niet in welke vorm ik dat het beste kan doen.

Vanavond komt Ketut, mijn chauffeur en vriend, praten over een nieuwe website die ik voor hem wil laten maken. Robert, de persoon die mijn eigen website heeft gemaakt, zal daarbij ook aanwezig zijn, want ik wil graag dat hij de website van Ketut gaat maken. Ik ben van plan om in de nieuwe website van Ketut een pagina op te nemen, waarop foto's en tekst komen staan die een aanbeveling moeten zijn voor Benny en zijn boot. Ik heb dat idee aan Benny voorgelegd en hij was daarover heel enthousiast.

Misschien zijn er mensen die Benny willen helpen, bijvoorbeeld met het schoolgeld voor zijn dochter, of gewoon door met hem naar de dolfijnen te gaan. Hier volgen de contactgegevens van Benny:

Naam boot: Bali Tripel Seven

Kapitein: Komang Beni

Telefoonnummer: 00-62-(0)85-237630566

Emaikadres: Benny heeft geen email, emailcontact kan het beste via Marjanne Oomen

Vanaag zijn Rob en ik op bezoek gegaan bij de twee stichtingen, die actief zijn in de hulpverlening aan de kinderen op Bali, die een beperking hebben en die wij een warm hart toedragen. We hebben gesprekken gevoerd met Marino van der Starre (Friends of Yayasan So Rehab Bali) en Marjanne Oomen (Stepping Stones Bali) en dat was niet alleen interessant maar ook inspirerend. Daarnaast hebben we het project van Yayasan So Rehab Bali bezocht en dat was echt een bezoek dat mij ontroerde. Ik ben hier al vaker geweest en elke keer ben ik hier onder de indruk van de liefde die hier is tussen de kinderen, die geholpen worden, en hun Balinese hulpverleners. Echt deze mensen verdienen onze hulp want er wordt hier heel mooi werk gedaan. Sinds mijn laatste bezoek hebben hier heel veel verbeteringen en renovaties plaats gevonden en de passie waarop Marino over dit project praat is indrukwekkend. De cirkel van revalidatie, onderwijs, voorbereiding op de maatschapij en deelname in de maarschappij wordt hier helemaal rond gemaakt. Er zijn zelfs kinderen bij die na een revalidatie zo ver komen dat ze deel gaan nemen aan nationale sportwedstrijden voor kinderen met een beperking. Echt, ik heb diepe bewondering voor hetgeen hier wordt gerealiseerd. Als iemand dit project wil steunen , dan kan dat via emailadres info@FriendsSoRehabBali.org.

Het mooie is dat de stichtingen Yayasan So Rehab Bali en Stepping Stones Bali elkaar perfect kunnen aanvullen en ook de bereidheid hebben om samen te werken. Hier in Lovina wordt iets heel moois tot stand gebracht en dat wilde ik graag met jullie delen.

De eigenaren van Starlight Bali, het mooie bungalowpark waar we nu logeren, ondersteunen de twee eerder genoemde projecten al jarenlang met hart en ziel. Als mensen naar Bali gaan en ze logeren in dit bungalowpark, dan ondersteunen ze indirect de twee stichtingen die de kinderen op Bali een betere toekomst proberen te geven. Daarom wil ik Starlight Bali bij elke bezoeker van Bali aanbevelen.

Kees Smetsers