Vanmorgen zijn Rob en ik op de catamaran "Bali Triple Seven" van Benny (de boer van de man van Marjanne Oomen) de zee op gevaren om naar de dolfijnen te gaan kijken. De zee was als een spiegel en er waren helemaal geen golven. Toen Benny de buitenboordmotor had gestart en we langzaam de zee opgleden, zagen we in de verte de toppen van de bergketen die over het midden van het eiland Bali loopt. De zon was verdwenen achter de wolkenflarden en het was een beetje trieste dag. Vanmorgen was de dag voor mij slecht begonnen en ik kon mij niet losmaken van de zorgen die mijn vakantie al een week beheersen. Het voelt niet goed dat Angela en ik nu niet bij elkaar zijn om die zorgen te delen. Mijn reisgenoot Rob is heel begripvol, maar het is toch anders.

In gedachten verzonken zat ik op de voorplecht van de catamaran die nu snel door het water gleed, op weg naar een plek waar we de dolfijnen zouden kunnen zien en dat was nog voorbij Seririt, richting Java.

Na een kwartiertje zag in de verte kleine stipjes uit het water springen. Het waren dolfijnen die hun spel met het water speelden. Het was intussen half negen en alle bootjes van de toeristen waren allang teruggekeerd naar het vasteland. We waren helemaal alleen in de stilte van de open ruimte van de zee. Vijf minuten later waren we bij de dolfijnen. Ze waren letterlijk overal om ons heen en ze zwommen in grote groepen. Sommige kwamen naar ons bootje en we konden ze dan onder water zien zwemmen, sierlijk in het heldere water. Het was of alle dolfijnen van deze streek vandaag bij ons wilden zijn want het werd steeds drukker om ons bootje.

En toen begon het schouwspel dat we nooit meer zullen vergeten. De dolfijnen begonnen te dansen en te springen, soms metershoog meervoudige salto's makend. Het was of ze voelden dat er een vrouw bij me was om wie ik heel veel geef en voor wie ik diepe bewondering heb. Deze vrouw vecht nu voor haar leven en ik had echt het gevoel dat de dolfijnen wilden laten zien dat deze vrouw haar gevecht niet alleen hoeft te voeren. Dolfijnen zijn intelligente dieren en zij staan heel dicht bij de mensen. We zaten met een brok in ons keel te kijken hoe deze mooie dieren hun best deden voor ons en voor degene die in mijn hart met mij meereist. Ik weet zeker dat zij het gevoeld zal hebben want ze is hier al ooit geweest en heeft toen ook enorm genoten van deze dieren. Dit uur was een kado voor haar, de dolfijnen lieten zien dat ze dicht bij ons staan...

Op een gegeven moment begonnen er ook kleine babydolfijntjes te springen en dat was een indrukwekkend gezicht. Maar het mooiste moment was toch wel het moment dat een dolfijn hoog uit het water oprees en staande op zijn staart ons begroette, recht voor de boot waarop wij zaten. Hij herhaalde deze groet drie keer en gleed daarna langzaam het water in....

Het was stil om ons heen en we hoorden de dolfijnen in- en uitademenen. Ze waren zo dichtbij, echt, we konden ze bijna aanraken. We zagen ook nog een paar heel grote dolfijnen die stil op het wateroppervlak lagen. Dat waren een heel andere soort dolfijnen, die ik nog nooit gezien had. Intussen was in de verte de hemel helemaal zwart geworden en de eerste druppels begonnen al te vallen. Benny zei dat we beter terug konden gaan en hij startte de motor van de catamaran. Het begon ook harder te waaien en de zee werd steeds wilder. Gelukkig bereikten we de kust voordat de bui losbarste en konden we afscheid nemen van Benny. Deze morgen was een echt geschenk geweest, niet alleen voor ons, maar ook voor degene die bij ons was vandaag en dat altijd zal blijven...

Kees