Vanmorgen hebben we weer heel veel moeten lachen met Ketut, onze Nederlands sprekende chauffeur die ik al 15 jaar ken en die intussen een echte vriend van mij is geworden. Ketut komt altijd op tijd als hij ons af komt halen, maar deze keer was hij tien minuten later dan gepland. Dat kwam omdat hij tijdens de lange rit van Denpasar (zijn woonplaats) naar Pemuteran in enkele ceremonies terecht was gekomen. Hij had ons via whatsapp al laten weten dat hij iets later kwam, maar desondanks verontschuldigde hij zich toen hij bij ons in Pemuteran aankwam. Daarna liet hij trots het nieuwe horloge zien, dat hij gekregen had van Toos en Martin uit Bladel, die hij drie wekennlang had rondgereden in Bali. "Jaja", zeiden we, "nu heb je een nieuw horloge en nu kom je meteen te laat". Ketut lachte zich krom toen we dat zeiden, maar hij was stiekem wel heel trots op zijn nieuwe horloge.

Het werd een heel gezellige rit langs de noordkust van Bali waar best veel moslims wonen, die echter geen enkel probleem vormen en in harmonie leven met de Balineze die voor 95% hindu zijn. Na een uurtje naderden we Lovina en reden we bij het enige stoplicht voorbij de Duitse bakker, waar ik over een paar dagen lekkere broodjes en "schwarzwalderkirschtorte" ga halen voor de lange tocht naar Sidemen die we op 14 april gaan maken. Even later kwamen we bij het Aneka hotel, waarlangs het smalle straatje ligt dat naar Starlight Bali voert. Dit mooie bungalowpark van Marie Anne en Melchert uit Midden Beemster zal de komende drie dagen ons verblijfsadres worden. Het bungalowpark is heel rustig gelegen, pal aan het strand, net buiten het dorp Lovina. Het is een superfijne plek waar ik altijd graag naar toe ga. Deze keer waren Marie Anne en Melchert zelf aanwezig en zij ontvingen ons met open armen. In de loop van de middag kwamen ook nog Nies van Gestel uit Diessen en Marino van de Starre tegen. Marino maakt deel uit van de stichting, die als vrienden van Yayasan So High5rehab, probeert gelden te verzamelen voor de hulpverlening aan de kinderen op Bali, die een beperking hebben. Het was heel leuk om hem en zijn ouders hier te ontmoeten. Al gauw was het een gezellige boel want we hadden elkaar heel veel te vertellen.

Rob en ik wilden snel naar Marjanne, want we konden niet wachten om hun zoon Ravi te zien. Daarom zetten we onze koffers in onze bungalow en reden met Ketut naar het huis van Marjannen en Putu. Marjanne stond als al op te wachten met Ravi die tevreden in haar armen lag te rusten. Prachtig om te zien hoe blij Marjannen en Putu met hun zoon zijn , die hun leven nog mooier heeft gemaakt dan het al was. Marjannen en Putu doen heel veel voor de kinderen op Bali, die een beperking hebben en nu kunnen ze zelf het geluk ervaren van een eigen kind. De moeder van Putu kwam stralend van blijdschap naar ons toe, trots op haar kleinzoon en blij om ons te zien. We maakten ook kennis met de twee stagieres, die in het kantoor van de stichting Stepping Stones Bali vertelden over hun ervaringen met de projecten van de stichting. Daarna ging ik Putu een beetje helpen die beteuterd bij een oude bougainvillaeboom stond te kijken, die de trots van zijn tuin was geweest, maar nu bezweken was onder de hevige regenval van de laatste dagen. "Het doet mij echt pijn, ik kan wel huilen " zei Putu, en ik kan hem begrijpen want Putu houdt net als ik van de natuur en verzorgt zijn tuin met liefde. Even later namen we afscheid van Marjanne en Putu en hun zonnekoning en liepen we door de straatjes van Lovina terug naar Starlight. Onderweg verwende ik mij zelf met een fijne massage en liet ik nog even mijn haren knippen, zodat ik er nu weer netjes uitzie. Rob gaat dat morgen ook doen want zijn haardos begint nu echt lang te worden.

De dag van vandaag werd besloten met een heerlijk diner in het restaurant van Starlight, waar een fris briesje voor verkoeling zorgde. Op de achtergrond speelde een bandje muziek van de Eagles en nog meer goede muziek van onze generatie, en dat maakte alles nog gezelliger. We genoten van elkaars gezelschap , terwijl buiten de sterren aan de hemel verschenen en zich spiegelden in het rustige water van de zee. Ik besloot niet te laat naar bed te gaan want ik wilde dit verhaal nog schrijven en morgenvroeg gaan we naar de dolfijnen kijken. Dat is altijd een gebeurtenis die mij raakt en ik kijk er echt naar uit. Ik sluit dit verhaal af met lieve groeten aan iedereen die dit verhaal leest, maar vooral aan Angela, mijn moeder, mijn broers en zus en mijn vrienden.

Kees