Vanmorgen heb ik om kwart over zes samen met Agung Prana en twee Duitse mannen de zon begroet. Staande met onze voeten in het zand van de baai van Pemuteran hieven we onze handen naar de hemel en verwelkomden we de zon, terwijl we steeds heel diep in- en uitademden. Het gaf een gevoel van ontspanning en ruimte. Toen de zon tevoorschijn kwam ontlaadden we ons met een luid lachen dat wegdreef over de baai. Daarna gaven we elkaar een hand en wensten we elkaar "Om Shanti Shanti Shanti Om" (vrede aan alle mensen op deze aarde).

Sam met Agung Prana ging ik zitten aan van de lommerrijke bomen die aan het strand staan. Er werd niets gezegd, het was stil, en ik dacht aan de avond van gisteren. Op uitnodiging van Agung Prana zijn Rob en ik, samen twee vrouwen uit Nieuw Zeeland, gaan bidden in de tempel Pura Melanting. Traditioneel gekleed, echt jullie zouden ons bijna niet meer herkennen zo chique zagen we er uit, bestegen we de lange trap die naar de tempel leidde. Dat kostte de nodige inspanning, maar de schitterende sterrenhemel en het flauwe licht van de maan gaven ons meteen een sereen gevoel. Toen we eindeljk boven kwamen liepen we door de tempelpoort en zagen een van de mooiste tempels die we ooit gezien hadden. Agung Prana verzocht ons een plekje te zoeken en we knielden in lotushouding op de harde grond, die ons in het komende half uur steeds meer pijn zou gaan doen.

Voor ons zat een priester die onder een baldakijn rituelen aan het uitvoeren was. Op zijn teken kregen we allemaal een bakje met bloemen en een brandend wierookstokje. Met een frangipanibloem in de toppen van onze gevouwen handen begonnen we in stilte te bidden voor de vrouw die al bijna een hele week in onze gedachten en vooral in ons hart is. Ik richtte mijn ogen op de tempel voor mij en zond een smeekbede naar boven. Ik vroeg maar een ding en dat deed ik met heel mijn hart. Afstand bestond op dat moment niet meer. De verbinding die ik voelde was heel intens en dat is een heel bijzonder gevoel.

Terwijl wij in stite zaten te bidden en alleen het geluid van stromend water hoorbaar was, kwam er plotseling een piepjong katje naar ons toegelopen. En wat deed het katje ? Het kroop tussen de benen van Rob, die naast mij in een moeilijk lotushouding in gebed verzonken was. Het katje zocht bescherming onder de sarong van Rob en vleidde zich daar spinnend heel tevreden neer. Rob bewoog niet en liet het katje genieten van het plekje dat ze gevonden had. Het was een komische situatie, maar tegelijk een heel apart moment. Even later haalde de Balinees, die langs Rob zat, het katje weg en zette het in de hoek van het terrein van de tempel neer. Het katje rende echter zo snel als haar kleine pootjes konden rennen weer naar Rob en kroop onder diens sarong. De hele tijd dat we daar zaten te bidden bleef het katje tussen de benen van Rob zitten, heel tevreden spinnend. Op het moment dat Rob even later opstond keek het katje met een scheef hoofdje Rob aan of ze wilde zeggen " waarom ga je nou, we hadden het samen toch goed ?"

De priester kondigde het einde van het gebed aan en we ontwaakten uit onze licht trance. We kregen heilig water dat over ons hoofd werd uitgesprenkeld en waarmee we onze handen en gezicht reinigden. Toen stonden we moeizaam op, want we hadden een half uur in lotushouding gezeten en dat zijn wij westerlingen niet gewend. We bedankten de priester en ook Agung Prana, die met hart en ziel meeleeft en meevoelt. Hij deelt onze zorgen en dat verlicht ons. Wat een geweldige man, hij doet alles om de vrouw voor wie wij deze avond hebben gebeden, te helpen en te steunen. Agung Prana is een voorbeeld hoe de Balineze zijn, met een open hart en in tegenstelling tot wat wij van oosterlingen denken, een persoon met wie je heel makkelijk een verbinding kunt aangaan. Toen ik hem vertelde wat een geweldig mens de vrouw is voor wie wij vanavond hebben gebeden en hoezeer ik haar bewonder om haar kracht en doorzettingsvermogen, toen bood hij ook meteen aan om samen met hem in deze tempel te gaan bidden. Het was ook een gebed voor alle mensen in deze wereld door onderdrukt worden en lijden onder het egoisme van de medemens. Ik vertelde Agung Prana hoe ik ooit een boek met spreuken van Mahatma Gandhi had gekregen, waarin stond "Als het egoisme sterft gaat de ziel pas echt leven". Toen ik dit zei was er een brede glimlach op het gezicht van Agung Prana. " Daar draait alles om", zei hij, "liefde geven aan je medemens, daar komt alle energie uit voort". Met deze woorden wil ik dit verhaal afsluiten.

Ik stuur iedereen die dit leest een warme omhelzing.

Kees

I Wayan Suryana