Vanmorgen lag ik onder het hemelbed van mijn slaapkamer in Cempaka Belimbing te luisteren naar de typische geluiden van de tropen. Door de gordijnen begon het eerste daglicht binnen te dringen. De dag was afscheid aan het nemen van de nacht. Mijn gedachten dwaalden af naar gisteren toen ik met Made Sepel, de manager van dit resort, was gaan bidden in de huistempel. We hadden ons traditioneel aangekleed en offertjes meegenomen , die het personeel had gemaakt voor ons.

Vandaag zou ik aan God gaan vragen om hulp voor een heel bijzonder mens die nu ernstig ziek is. Ik geef veel om deze vrouw en ik bewonder haar kracht en doorzettingsvermogen. In dat opzicht is ze altijd een voorbeeld voor mij geweest. Ze vecht nu voor haar leven en ik voel mij hier op Bali machteloos omdat ik haar zo graag wil helpen. Daarom wilde ik God om hulp vragen. Als ik eerlijk ben, dan moet ik zeggen dat ik mij niet echt meer verbonden voel met de Kerk zoals die nu is want deze Kerk predikt geen liefde, maar wil alleen maar macht hebben. Ik voel mij echter wel verbonden met God, want God is liefde en de bron van alle energie. Ik wilde aan God vragen om hulp want zelf voelde ik mij machteloos.

In alle stilte knielden Made en ik bij het kleine altaar van de huistempel. Made legde de offertjes op het altaar en stak wat wierookstokjes aan. We legden allebei een bakje met frangipanibloemen voor ons en begonnen te bidden. Ik beheers de Indonesische taal en kon het gebed van Made goed volgen. Eerst zuiverden we de plek waar we waren, terwijl we baden met een witte frangipanibloem in de vingertoppen van onze gevouwen handen. Daarna namen we een rode frangipanibloem en zuiverden we ons verleden en onze gedachten. Op dat moment kwam er plotseling uit het niets een wolk van wel een stuk of zes heel grote bruine vlinders naar ons toe. Ze gingen om ons heen fladderen en een ervan kwam naar mij toe en ging op mijn vingertoppen zitten, ongeveer 10 centimeter van mijn ogen. Ik ging verder met mijn gebed tot God terwijl de vlinder heel rustig op mijn vingertoppen bleef zitten. Hij was heel mooi, in verschillende kleuren bruin en met mooie tekeningen op zijn vleugels. Ik voelde mij op dat moment heel dichtbij de persoon waarvoor ik hier was. Afstand telt op zo'n moment niet meer. De tijd stond op dat moment stil en ik voelde de energie die om mij heen was. Even later verdwenen de vlinders weer, alsof er een teken gegeven was. Made legde de frangipanibloem in zijn handen neer en wendde zijn hoofd naar mij. Ik vertelde mijn ervaring met de vlinders. Hij was zo verzonken geweest in zijn gebed dat hij ze niet had gezien. "Kees", zei hij, "de komst van de vlinders betekent dat de aura om ons goed was". Ik kan niet uitleggen wat er allemaal door mij heen was gegaan tijdens het bidden, dat is niet in woorden te vatten, maar het voelde wel heel goed.

Stil gingen Made en ik terug naar de mooie tuin, waarin onze bungalow ligt. Rob voegde zich bij ons en even later zaten we naar de rijstvelden voor ons te kijken, ieder met zijn eigen gedachten.

Vandaag vertrekken we naar Pemuteran, dat in het noordwesten van Bali is gelegen. Ondanks alle zorgen hebben we hier twee mooie dagen gehad. Het personeel, waarmee ik mijn zorgen heb gedeeld, heeft op een heel lieve manier met ons meegeleefd en ons echt verwend. Het is voor mij onbegrijpelijk dat er een bepaalde boekingssite negatieve beoordelingen staan voor dit resort. Ik heb echt niets negatiefs kunnen ontdekken hier. Waarschijnlijk zijn die beoordelingen afkomstig van Nederlandse "voor een dubbeltje op de eerste rij" toeristen die zich ver verheven voelen boven de bewoners van dit mooie eiland. Tegen hen wil ik zeggen dat wij als Nederlanders nog heel veel kunnen leren van deze lieve mensen, die in de geschiedenis heel veel hebben moeten lijden onder de Nederlandse bezetters die hun land leeg kwamen roven. Nederigheid en respect voor hun cultuur zou ons beter staan dan de hoogmoed die wij vaak ten toon spreiden. Met deze gedachte wil ik dit verhaal afsluiten...

Kees