Het verhaal, dat ik gisteren geschreven heb over Belimbing, heb ik door bijzondere omstandigheden moeten verwijderen. Deze omstandigheden hebben mij uit mijn evenwicht gebracht en ik ben gaan nadenken over mijn toekomst. Met name ben ik mij bezig gaan houden met de vraag of ik nog zo vaak naar Bali zal blijven gaan.

In het verhaal van gisteren had ik onder andere geschreven over het gesprek met Ketut, toen Rob en ik zijn busje onderweg waren van Blayu naar Belimbing. Ketut is in alles heel open, het woord privacy kent hij helemaal niet, ik denk dat dit woord ook een westerse uitvinding is. Wij bouwen in ons luxe wereldje alleen maar muren om ons heen, letterlijk en figuurlijk. Daardoor raken we opgesloten in ons zelf en worden daar tenslotte ziek van.

Ketut vertelde trots dat hij samen met zijn broer bij het huis van zijn moeder in Belimbing een huistempel aan het bouwen was. Die tempel zou 5.000 euro gaan kosten, voor Balinese begrippen is dat te vergelijken met drie jaarinkomens van een gezin. Toen Ketut dat vertelde kwam bij mij de gedachte op dat het geloof ook hier een zware claim legt op de levens van de gelovigen. Ik sprak die gedachte uit en Ketut kon begrijpen waarom ik zo dacht. "Kees" zei hij, "de huistempel is voor Balinezen heel belangrijk want het is de plek waar wij de goden en onze ouders en voorouders kun eren".

Ketut en ik kennen elkaar al een jaar of vijftien en daardoor kunnen wij over alles open praten. We hebben respect voor elkaars leefwijze en staan ook open voor een kritische benadering. Ondanks onze verschillen in cultuur kunnen wij elkaar zonder woorden begrijpen. Ketut voelde gisteren ook perfect aan waarom ik uit mijn evenwicht was en waarom ik die dag Angela nog meer miste. Het was jammer dat hij weer snel weg moest gaan toen we in Belimbing waren aangekomen, want ik had graag nog een tijdje mijn zorgen met hem gedeeld. Ketut moest terug naar Blayu want hij wilde Piet Willems naar Sidemen brengen. "Piet moet goed verzorgd worden want hij is erg ziek geweest en daarom wil hem wegbrengen naar Sidemen" zei Ketut tegen mij. Wat een lieve man, zo open en zo begripvol.

Toen we in de prachtige omgeving van Belimbing waren aangekomen werden wij daar met open armen ontvangen door Made Sepel, de sympathieke manager van Cempaka Belimbing. Made is degene die samen met Kadek op een romantische avond op een roodfluwelen kussen onze verlovingsringen bracht, een moment dat Angela en ik nooit meer zullen vergeten. Het was niet alleen voor Angela een verrassing, maar ook voor Angela's zus en mijn zus en hun partners. Samen met zowat alle inwoners van Belimbing beleefden we toen een onvergetelijk avond.

Ik vertelde aan Made Sepel wat er in de afgelopen dagen allemaal gebeurd was en Made voelde perfect aan wat ik voelde. We spraken af om vandaag te gaan bidden bij de huistempel hier , voor alle mensen die ziek zijn of problemen hebben. Ik weet dat dit een intens moment zal worden want ik heb dat hier op Bali al een paar keer gedaan voor mensen die dicht bij mij staan. Balinezen voelen zich verbonden met hun gasten en leven dan ook met hart en ziel mee.

Verder zullen het hier twee dagen zijn dicht bij de natuur. Voor mij is dat de basis van het leven. Jammer dat zoveel mensen kiezen voor een leven in de drukte met alle verleidingen en onrust. Een voorbeeld daarvan zijn de beoordelingen van dit resort op tripadvisor. Sommige mensen klagen dat het uitzicht bedorven wordt door al het groen, bomen en struiken, die tussen hun bungalow en de rijstvelden staan. Wat erg is dit, wat erg dat zoveel mensen de waarde van de natuur niet meer kennen. Als ik denk aan de plek waar ik woon, dan prijs ik mij gelukkig dat ik daar mag wonen, want daar is stilte en rust. En toch wil niemand meer op zo'n plek wonen. Ik begrijp er gewoon niets van. Ik hoop dat ik de komende dagen weer terug kan gaan naar mijn innerlijke ik, want die ben ik even kwijt. Misschien helpt het bidden vanmiddag....

Kees