Angela en ik hebben onze koffers weer ingepakt. We zijn klaar voor een lange busreis van 10 uur, die ons weer terug in Makassar zal brengen. Daar blijven we een nacht en dan gaan we de volgende dag weer met een bus verder naar Bira, waar ons een heel mooi strand wacht. Daar gaan we 4 dagen genieten van het heldere water en het koraal.

De laatste twee dagen hier in Rantepao waren weer heel bijzonder. Het is een aparte ervaring om nu al de kerstsfeer te proeven. In de tuin van het Misiliana hotel zijn de bomen versierd met kerstdecoratie en er klinkt kerstmuziek. Van de mensen hier is 95% katholiek, in tegenstelling met de streek rond Makassar waar bijna iedereen moslem is. Men beleeft het geloof hier intens, maar men is niet fanatiek jegens mensen die een ander geloof hebben. Men respecteert elkaars leefwijze en dat is een verademing in vergelijking met wat er in Europa gebeurt.

Eergisteren was hier een receptie van een echtpaar uit Toraja dat die dag getrouwd was. Ons hotel was omgetoverd in een grote feestlocatie en waren die dag meer dan 1000 gasten. Als je er niet bij bent geweest, geloof je het niet. Rond 12 uur begonnen de gasten binnen te komen, de een nog chiquer gekleed als de andere. Het leek wel de catwalk van een modeshow in Parijs. Zoiets verwacht je hier niet, we keken onze ogen uit. De meeste gasten hadden prachtige traditionele kleding aan, maar er waren ook veel vrouwen met moderne korte rokjes en ontzettend hoge hakken. Wij zaten in de tuin het met verbazung aan te kijken. Vanaf de receptie tot achter in de tuin had men een lange overdekte "catwalk" gemaakt en wij konden dus op ins gemak iedereen voorbij zien komen. Rond half een kwamen de bruid en de bruidegom en die zagen er werkelijk betoverend uit. Prins en prinses, dat waren ze echt op deze dag, schitterend om te zien met de lange sleep die gedragen werd door twee kinderen. Op muziek van Adele ("some one like you") liepen ze langzaam met hun ouders aan ons voorbij naar de geestzaal. Wij gingen natuurlijk daar kijken want er werd een soort krijgsdans uitgevoer als welkom voor het bruidspaar. Prompt werden wij uitgenodigd om "aan te schuiven" en dat vonden wij niet erg, hahahaha... De receptie was mooi om te zien, maar niet echt bijzonder. Het ceremoniele gedeelte duurde ook niet lang en men begon al snel aan het warm en koud buffet. Men drong er op aan dat wij mee zouden eten, maar wij voelden ons daar ongemakkelijk bij. De familie van de bruid bleef echter zeggen dat we niet "malu malu" (verlegen) moesten zijn, en toen gaven we maar toe. Hahahaha.... Na het eten gingen we het bruidspaar bedanken en ook de rest van de familie een hand geven. Allemaal lieve mensen die heel gastvrij zijn. Ongelooflijk wat men hier voor de gasten over heeft. Meer dan 1000 gasten die allemaal mee gingen eten. Het bruispaar moet wel van een heel rijke familie zijn geweest. Al met al was het een bijzondere ervaring.

De dag na de bruiloft zijn Angela en ik 's morgens vroeg weer op pad gegaan om de familie te bezoeken die ons een paar dagen geleden in hun huis had uitgenodigd en ons de kist van hun overleden grootvader had laten zien. Het was hartverwarnend om te zien hoe blij ze waren dat ze ons weer zagen. We hadden lekkere "brownies" meegenomen en wij kregen van de familie traditionele die koekjes die ze zelf gebakken hadden. Het zoontje van vier zat een grote schaal "bakso" naar binnen te werken, waarin wel 15 gehaktballetjes lagen. Een komisch gezicht om dat kleine manneke zo te zien genieten. Het was weer een leuke ontmoeting en we beloofden terug te komen als we hier nog ooit zouden komen.

We liepen verder door het dorpje tussen de prachtige traditionele "tongkonans" en kwamen bij een kerkje uit waar net een mis ging beginnen. We waren er niet echt op gekleed, maar we waren zo nieuwsgierig dat we toch naar binnen gingen. Ook daar werden we door de katholieke gemeenschap met open armen ontvangen en we moesten vooraan in de kerk gaan zitten. De vrouwelijke voorganger (hoe noem je zo iemand) begon met de dienst , die als thema de komende kersttijd had. De woorden "liturgie" en "advent" kwamen veel voorbij, en verder was de hele dienst een voorbereiding op de geboorte van Jezus. De dienst duurde hee lang en toen men na een uur begon met het voorlezen van de financiele boekhouding keken we elkaar aan, want het duurde toch wel heel lang en we konden uit goed fatsoen niet weggaan. Na anderhalf uur was het eindelijk afgelopen en nadat we alle kerkgangers een hand hadden gegeven konden we onze weg vervolgen naar de rijstvelden. Het was een heel aprte manier geweest om Kerstmis te vieren. Als jullie ons hadden zien zitten in t-shirt en korte broek tussen de netjes geklede kerkgangers, dan hadden jullie moeten lachen. Achteraf hebben wij dat ook gedaan, maar ons geduld was wel heel erg op de proef gesteld...

Kees Smetser