Ik zit nu in Rantepao in de lobby van het hotel Toraja Misiliana en probeer mijn tweede verhaal te schrijven. Dat valt niet meer want de verbinding met internet valt steeds weg.

De afgelopen dagen zijn de emoties weer alle kanten op geschoten. Dat begon al tijdens de tien uur durende busrit van Makassar naar Rantepao, die door het mooie berglandschap van Zuid Sulawesi (Celebes) voerde. Tijdens een stop onderweg kwam er een man naar mij toe en die vroeg verlegen of wij niet bang waren door de gebeurtenissen in Parijs. Het was een moslem en hij bood zijn excuses aan voor wat zijn fanatieke geloofsgenoten hadden gedaan. Het was aandoenlijk om te zien hoe hij zich schaamde. Ik heb geantwoord dat wij hier in Sulawesi niet bang waren omdat de mensen ontzettend lief voor ons zijn. De man was opgelucht toen hij dat hoorde en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Het is ook echt zo, de mensen van Sulawesi zijn allemaal hartverwarmend gastvrij en behulpzaam. Of het nu moslems of christenen zijn, het maakt niets uit. We hebben al zoveel mooie ontmoetingen gehad dat onze vakantie echt super is.

Na een mooie maaook heel vermoeiende busrit zijn we nu aangekomen in het Toraja Misiliana hotel, dat net buiten het stadje Rantepa is gelegen. In de tuin van het hotel staan prachtige "tongkonans" , traditionele huizen die zijn gebouwd in de vorm van een schip. Het is hier in een woord super. Omdat we in de bergen zijn is het er heerlijk koel 's nachts en overdag aangenaam warm. De omgeving nodigt uit tot lange wandeling en ik ga hier zeker ook een keer rennen door de valleien met rijstvelden, die tussen de bergen zijn gelegen. Henk, Elia en Antoinet, ons vrijdagochtendclubke in Oostelbeers, zouden het hier ook super vinden om in de vroege morgen te rennen, dat weet ik zeker.

Gisteren zijn we 's morgens een eindje wezen wandelen en toen we een stil weggetje insloegen kwamen we bij een paar prachtige "tonkonans", die meestal als rijstopslag worden gebruikt, maar hier bewoond waren. Bij een van de huizen zat een vrouw met een baby. Ze nodigde ons uit om bij haar in huis te komen kijken. Dat deden we natuurlijk heel graag want het is heel interessant om te zien hoe de mensen hier wonen. We werden hartelijk welkom geheten door de hele familie en daarna vroegen ze of de kist van hun grootvader wilden zien die vorig jaar overleden was en nu in een van de ruimten van het huis stond in afwachting van de ceremonie in januari, wanneer het lichaam zou worden bijgezet in een van de uitgehouwen openingen van de rostwand van de bergen bij het dorp. Het was een aparte ervaring om bij de mooie gebeeldhouwde kist te staan, wetende dat hierin het gebalsemde lichaam lag van de grootvader. Stil stonden we even stil en betuigden ons respect. Daarnam namen we afscheid van de familie met de belofte dat we deze week hen nog een keer zouden gaan bezoeken.

'S Middags zijn we gaan wandelen in het dal van Kete Kesu. Toen we daar aankwamen was er net een heel grote ceremonie begonnen. Het bleek een 10 dagen durende ceremonie zijn ter ere van een vrouw die 101 was geworden en tien jaar geleden was overleden. De familie had jarenlang gespaard en nu werd de overleden vrouw samen met haar onlangs overleden zoon uitgeleide gedaan naar hun volgende leven. Hier gaat dat gepaard met het slachten van tientallen varkens en karbouwen (buffels), die door familieleden meegebracht worden als geschenk en respect voor de overledenen. Speciaal voor deze gelegenheid waren er wel 20 prachtige "tonkonans" gebouwd die rond het terrein stonden en waaronder de families zaten. Constant kwamen er weer nieuwe groepen familieleden aan, allemaal in het zwart gekleed. Ze werden met muziek en veel kabaal verwelkomd en namen daarna plaats onder een van de huizen. Intussen ging op het midden terrein het slachten van de varkens gewoon door. We wisten letterlijk en figuurlijk niet waar we moesten kijken. Een vrouw met lieve ogen kwam op ons af. Ze stelde zich voor als "Ralo" , een van de familieleden van de overledenen.Ze nodigde ons uit om bij haar familie te komen zitten en mee te eten. Even later waren we aan de hele familie voorgesteld en zaten we met onze handen rijst en groenten te eten. Ik had een beetje gelogen want ik had gezegd dat wij vegetariers waren. We durfden namelijk het vlees van de pas geslachte varkens niet te eten. Het was ontroerend om te ervaren hoe lief deze mensen voor ons waren. Toen we een paar uur later afscheid van hen namen en het dal van Kete Kesu inliepen, waren we stil. Deze dag zullen we niet snel vergeten.