Drie dagen geleden zijn Angela en ik vertrokken naar Bali en Celebes, twee eilanden die in alle opzichten totaal verschillend zijn. Meteen na onze aankomst op Bali werden we in de tuin van het Nederlandse consulaat verrast door de komst van Marjanne en Huub. Twee mensen die zich met hart en ziel geven aan de gehandicapte kinderen van Bali (en andere eilanden). Ze waren allebei heel blij want ze zouden deze week een vrouwelijke professor ontmoeten die een beslissende stem had in de beslissing of Huub eindelijk weer op Bali zou mogen gaan opereren. Vijf jaar lang hadden ze geprobeerd een afspraak te krijgen met deze belangrijke persoon en nu was het eindelijk gelukt. Prachtig om te zien hoe Marjanne en Huub met zoveel passie vertellen over "hun" kinderen op Bali...

Toen we 's avonds afscheid namen van deze twee geweldige mensen hoopten we echt dat het hen zou lukken om te bereiken wat ze allebei zo graag willen. De volgende morgen vertrokken we al vroeg met Ketut naar het vliegveld voor onze vlucht naar Makassar op Sulawesi (Celebes). Onze gedachten waren nog steeds bij Marjanne en Huub toen we inmiddels hoog in de lucht zagen en onder ons de blauwe zee zagen die ligt tussen Bali en Sulawesi.

Sulawesi ziet er totaal anders uit als Bali. De streek rond de hoofdstad Makassar oogt rommelig en we misten al heel snel de groene natuur en de rijstvelden van Bali. Alles zag er droog uit en het was duidelijk dat het hier al een tijdje niet geregend had. In de hoofdstad Makassar was de straat dichtbij het hotel waar we zouden logeren bezaaid met afval en smeulende resten rotzooi. Achteraf bleek dat afkomstig van mensen die door de handlangers van de regering (projectontwikkelaars) uit hun huizen gejaagd dreigden te worden en op straat zouden komen staan. Geen mooie aankomst in deze stad die aan de zee is gelegen. Gelukkig bleek al heel snel dat de mensen heel vriendelijk zijn en dat maakte alles goed. Onze kamer had een heel mooi uitzicht op zee met palmbomen op de voorgrond. Nadat we ons opgefrist hadden gingen we op pad en vonden een "bedja"-rijder die ons wel naar de haven wilde brengen waar de traditionele schepen van de Buginezen lagen. Wat een mooi schouwspel was het om deze oude houten schepen aan de kade te zien liggen, maar wat zijn de mensen hier arm. Voor ons was het mooi om te zien, maar tegelijk werd het ons duidelijk wat voor een zwaar leven de mensen hier hebben. Als je de schamele huisjes ziet rond het haventje dan is het niet moeilijk voor te stellen hoe deze mensen moeten leven. Het doet echter niets aan hun vriendelijkheid af, overal werden we met hartverwarmende vriendeljjkheid aangesproken. Ook in Fort Rotterdam, een stille getuige uit de VOC-tijd toen de Nederlanders deze eilanden leegroofden...

Die nacht sliepen we als rozen, ondanks alles wat we gezien hadden. We werden pas om kwart over negen wakker. De jetlag was daar de oorzaak van. We moesten ons haasten anders waren we te laat voor het ontbijt.

Na het ontbijt besloten we om met een bootje naar een piepklein eiland te gaan dat een half uurtje varen vanaf Makassar in zee ligt. Tegenover Fort Rotterdam vonden we iemand die ons er naar toe wilde brengen en even later gleden we in een houten bootje over de golven naar de open zee. Het duurde niet lang of we zagen in de verte een wit stipje dat snel dichterbij kwam. Het witte stipje bleek het eilandje te zijn waar we naar toe wilden en toen we het heldere turqoise water rond het eilandje zagen konden we niet wachten om te gaan zwemmen. We huurden wat snorkels en legden onze spullen onder een bamboe afdakje bij een van de armoedige huisjes die langs het strand stonden. Ik ging meteen snorkelen en genoot van de vissen en het koraal, dat echter niet zo indrukwekkend was als op Bali. Nadat Angela ook gesnorkeld had zochten we allebei de schaduw van het bamboe afdakje op en gaven ons over aan de stilte en de rust, terwijl een zachte bries onze lichamen verkoelde. De stilte en de rust werden echter abrupt verbroken toen Angela een grote varaan uit een van de hutjes zag komen die recht op onze bedjes afkwam. Eerst begreep ik de noodkreten van Angela niet, maar toen ik het beest van wel een meter zag, toen werd het mij duidelijk. Gelukkig bedacht het beest zich en verdween in een hoop afval. De rust keerde weer en we strekten ons weer uit om lekker weg te dromen bij het geluid van de kabbelende golven. Even later vonden we het toch tijd geworden om weer terug te gaan en we zochten de eigenaar van het bootje weer op die zijn motor starte.

Relatief snel waren we weer bij ons hotel waar we ons gingen verfrissen voordat we naar de zonsondergang gingen kijken. Opgefrist en verlost van al het zand dat in onze oren en tussen onze tenen zat, gingen we aan een van de tafeltjes langs het water zitten. De eigenaar miste een arm en al heel snel kwamen we er achter hoe dat kwam. Het was gebeurd via "Guna Guna". Iemand had via zwarte magie er voor gezorgd dat hij zijn arm moest laten amputeren. Zwarte magie komt hier heel veel voor en het kan zelfs de dood tot gevolg hebben. De man liet een foto van zijn geamputeerde arm zien en dat zag er luguber uit. De vrouw en de kinderen van de man kwamen er ook bij zitten en ze vertelden ons dat de rotzooi die wij gisteren op straat hadden zien liggen, afkomstig was van een protest van de bewoners van deze buurt. De regering en haar handlangers (projectontwikkelaars) wilden de huisjes in deze buurt gaan slopen en hen op straat zetten. Onder de indruk hoorden we het verhaal van deze mensen aan. Wat maken zij toch veel ellende mee en wat is het bijzonder dat ze toch ons zo gastvrij en vriendelijk ontvangen. Stil liepen we terug naar ons hotel...

Morgen vertrekken we hier voor een acht uur durende busrit naar Rantepao in Tanah Toraja, ongeveer 400 kilometer rijden. Daar in Rantepoa gaan we genieten van de bergen en de rijstterrassen van deze bijzondere streek. Daar zal ik mijn volgende verhaal schrijven.

Kees Smetsers