Gisterenavond heeft onze meesterkok Paul in "onze" villa in de duinen van Schiermonnikoog een heerlijke maaltijd bereid. Bij een plaatselijke vishandel hadden we vier kilo mosselen gekocht.Paul had die omgetoverd in een tongstrelend diner met een knoflooksausje en een salade met mosterddressing.Het was een hele avond lang genieten en toen we rond een uur of elf ons bed opzochten waren we helemaal tevreden.

Vandaag zou ik weer gaan rennen en ik was benieuwd hoe mijn benen zouden voelen.Twee dagen geleden had ik twee uur uur en vijftien minuten gerend, waarvan een gedeelte door los zand, en ik had mijn toen verbaasd dat het allemaal zo makkelijk ging. Om een lang verhaal kort te maken, ook vandaag ging het weer prima.

Rond een uur of zeven ('s morgens) begon ik te rennen over het schelpenpad dat naar de oostkant van het eiland loopt en waar het strand een kilometer breed is. Ik zag dat het laag water was en dat de branding nog verder weg lag dan gisteren. Op het brede strand was niemand te zien, ik was helemaal alleen. Met mijn ogen dicht en vertrouwend op mijn gevoel (van Henk vanGerven geleerd) begon ik in de richting van Friesland te rennen, omdat ik wist dat daar ergens een zandplaat was waar vaak zeehondjes liggen. Tot mijn verbazing kon ik blijven rennen, zonder dat het water dichterbij kwam. De vuurtoren van Schiermonnikoog achter mij verdween steeds verder uit het zicht en ik kreeg echt het gevoel dat ik in een woestijn liep met alleen maar zand om mij heen. Het zand werd wel steeds natter en hier en daar liep ik langs kleine geulen waar kleine vogeltjes in rond scharrelden. Ik had al zeker 20 minuten over de zandvlakte gelopen toen ik mij af begon te vragen waar al het water gebleven was. Het leek wel of de waddenzee was leeggestroomd. Toen realiseerde ik mij plotseling dat ik over het wad rende.. Wat een bijzondere ervaring was dit. Ik bleef maar rennen en ik zag nog steeds geen water. Wel zag ik grote kolonies wulpen, scholeksters en andere vogels die ik helemaal niet ken. Rond mijn hoofd zweefden grote meeuwen en in de verte zag ik ontelbare aalscholvers die hun vleugels hadden gespreid om hun veren te laten drogen. Ik was diep onder de indruk door alles wat ik om mij heen zag...

Toen zag ik plotseling in de zandvlakte een schip varen. Dat was zo'n raar gezicht dat ik mijn ogen niet kon geloven. Daar moest water zijn..., of was het een fata morgana ? Ik begon in de richting van het schip te rennen, maar het duurde nog tien minuten voor ik er was, want er waren steeds meer geulen die ik moest ontwijken. En toen zag ik eindelijk weer water, ik weet zeker dat ik een kilometer of drie van de duinen was want de vuurtoren was intussen een stipje geworden. Ik sloeg rechtsaf en begon weer terug te rennen in de richting van de vuurtoren, langs de branding waar ontelbare vogels bezig waren met het zoeken van voedsel.

Plotseling zag ik een meter of twintig van de branding het hoofd van een klein zeehondje dat nieuwsgierig naar mij keek. Even later verdween het kleine beestje onder water om iets verder weer op te duiken.Het zeehondje zwom gewoon met mij mee in de richting waarheen ik rende. Wat mooi om dit mee te maken, het maakte echt indruk op mij en ik werd er heel blij van. Dit is echt een uniek gebied dat beschermd moet worden...

Toen ik weer bij de vuurtoren was kwam ik er achter dat ik net als gisteren een geul moest oversteken om bij ons duinhuis te komen. Ik had verwacht dat de geul wel leeggestroomd zou zijn, nu het laag water was, maar dat was een misrekening. Daarom trok ik mijn schoenen maar uit en liep door het water van de geul naar de overkant. Toen ik weer thuis was moesten Angela, Paul en Marij natuurlijk lachen toen ik dat vertelde. Ik had twee uur en vijf minuten gerend en mijn benen voelden nog steeds heel licht. Super is dat..

De intensieve training met Henk, Elia en Antoinet, een hele zomer lang, werpt nu zijn vruchten af, ik ben helemaal klaar voor de halve marathon van Eindhoven. Dat wordt weer een geweldige belevenis... Samen met onze grote inspirator Henk, die gebodypaint de hele marathon gaat lopen, gaan we dan de longen uit ons lijf lopen voor de gehandicapte kinderen op Bali, die door de stichting Stepping Stones Bali geholpen worden. Deze week hier op Schiermonnikoog heeft mijn vertrouwen in een goede afloop van deze wedstrijd alleen maar sterker gemaakt....

Informatie over de deelname van de hardlopers van Stepping Stones Bali aan de marathon van Eindoven op 11 oktober kunt u vinden op de pagina "Introductie" van mijn website www.hartvanbali.nl.

Kees Smetsers