De laatste dag van onze vakantie is aangebroken. We zijn nog een dag hier, maar eigenlijk zijn we al onderweg naar huis. Het luxe resort waar we onze laatste dagen doorbrengen is prachtig, maar het echte Bali is hier niet meer aanwezig. Dat hebben we in Sidemen achter ons gelaten.

Het afscheidsdiner bij Barbara en Wayan van DARMADA was geweldig. Wat een fantastische mensen. Ik hoop echt dat er een samenwerking tot stand komt tussen hen en Marjanne Oomen van de stichting Yayasan Stepping Stones. Dat zou voor beide stichtingen een heel goede zaak zijn.

Toen we onder prachtige sterrenhemel en het schijnsel van de volle maan over het stille landweggetje terugliepen naar ons logeeradres VILLA SHANTIASA, waren we nog steeds onder de indruk van deze avond. Ik denk dat we allemaal in ons hart al een beetje afscheid aan het aan nemen waren van het echte Bali, het Bali zoals wij dat drie weken lang intens beleefd hebben. Ik weet zeker dat Marie Lou, Frans, Ad en Dianne de mensen van dit mooie eiland in hun hart hebben gesloten. Het zal voor hen een vakantie zijn die ze niet snel zullen vergeten.

Toen de altijd vrolijke Ketut ons de volgende morgen op kwam halen om ons naar ons laatste adres in Candidasa te brengen, toen voelden we allemaal wat ik zelf al zo vaak heb gevoeld. Sidemen is echt het mooiste plekje op Bali en we wilden eigenlijk niet vertrekken. We namen afscheid van het leuke personeel van VILLA SHANTIASA dat zo goed voor ons had gezorgd en vertrokken naar Candidasa.

In Candidasa logeren we nu in Candi Beach Cottages, een luxe resort waar alles anders is. Het is schitterend gelegen en heeft een heel mooi wit strand. Zwemmen in het turqoise water van de zee is fantastich, ook al drijft er zoals overal op Bali veel plastic in het water. Dat is een heel groot probleem aan het worden, Bali verdrinkt bijna in het pastic en ander afval. Het is verschrikkelijk om te zien dat zo' mooi eiland langzaam maar zeker helemaal vervuilt. Als je hier in de tuin zit van het resort is het uitzicht op het eiland Nusa Penida werkelijk adembenemend, maar als je in zee gaat zwem je gewoon tussen het afval.

Gisteren zijn we in de catamaran van "Made Black" naar het witte strand Pantai Pasir Putih gevaren. Een heel mooi tochtje op zee, maar Made moest zich wel een weg zoeken tussen al het afval dat overal op zee ronddrijft, het is echt verschrikkelijk. De mensen hier hebben geen geld om er iets aan te doen en de regering doet niets. Als mensen hier bijvoorbeeld van een tempelceremonie afkomen kieperen ze de offertjes etc. gewoon in de rivier. In Sidemen hebben we dat met eigen ogen gezien.

Op het witte strand Pantai Pasir Putih rolden de golven met enorme kracht over het witte strand en het zwemmen in het heldere water was daardoor niet makkelijk. Toch hebben we daar ook gesnorkeld, gewoon vanaf het strand, maar een klein stukje in zee. Het was hoog water en daarom was de zee zo onrustig. Een stel Nederlandse toeristen werd verrast door de hoge golven en zag hun spullen die ze op hun bedje hadden liggen verdwijnen jn het water, inclusief een bril. Ik heb ze daarom maar een nieuwe leesbril gegrven, die had ik toch een paar bij me.

Na een uurtje stapten we weer in onze catamaran en gleden dicht langs de kust terug naar Candidasa. Daar was de zee wat rustiger en we konden in het zonnetje genieten van het uitzicht op de gestolde lava die hier de kustlijn vormt. In Candidasa aangekomen stond Jeanne Minneboo ons al op te wachten en nadat we ons verfrist hadden gingen we eten in het kleine restaurantje ASTAWA. Dat was zoals altijd heel lekker en daarom "vloog ik weer uit debocht". Een paar van ons hadden problemen met de buik en ik eigenlijk ook, maar ik heb er maar niet op gelet.

'S Avonds het ik een dinerbuffet georganiseerd voor de eigenaren en het voltallige peroneel van KELAPA MAS BUNGALOWS. Dit bungalowparkje is voor mij een van de fijnste logeeradressen op Bali en het personeel is daar echt geweldig. Het werd een heel mooie avond. Al mijn vrienden waren ook aanwezig. Piet Willems, Theo en Jeanne Minneboo, ons eigen groepje en zelfs Ketut kwam ons verblijden met zijn komst. Hij had zijn vrouw Erni en zijn zoon Tristan meegebracht, alsmede de moeder van Erni. Met z'n allen genoten we van het samenzijn en de Balinese dansen, waarbij twee kleintjes van drie jaar de show stalen. Met hun ernstige gezichtjes dansten ze alsof ze het al jaren deden en daarmee stalen ze de harten van iedereen. Er was ook een danseres bij van 13 jaar en die danste zoals ik het nog nooit op Bali heb gezien. Met haar donkere ogen nam ze ons mee en ze liet ons niet meer los. Het waren allemaal kinderen van het personeel dat zelf ook zat te genieten van heten en trots naar hun kinderen keek die voor ons dansten.Het werd een onvergetelijke avond en ik was zelfblij dat ik op deze manier iets terug kon doen voor deze lieve mensen. Deze avond was ons afscheid van het echte Bali...