Vanmorgen was ik alweer heel vroeg wakker. Buiten was het donker en ik ging op het terras voor mijn kamer in Villa Shantiasa naar de maan zitten kijken die omringd was door ontelbare sterren. Ik realiseerde dat heel ver van mij vandaan Angela lag te slapen. Ik ben ver van haar vandaan, maar toch dichtbij haar, omdat wij verbonden zijn door een band van hechte vriendschap die alle afstand doet verdwijnen. Ik voel mij hier daardoor niet meer alleen en dat was vroeger soms wel het geval.

Ik kon niet meer slapen en besloot weer te gaan rennen door het dal van Sidemen. Ik trok mijn hardloopkleren aan en deed wat strekoefeningen. Daarna liep ik het pad af naar het straatje dat via het dal naar het dorpje Luah loopt, dat aan de andere kant van het dal ligt. Het was nog steeds donker, maar toch niet helemaal, omdat het flauwe licht van de maan het gehele dal een mystieke sfeer gaf. In de beekjes waren overal mensen in hun blootje aan het baden en dat was een schitterend gezicht in het flauwe schijnsel van de maan. Overal zaten de Balinese vrouwen en mannen in het snel stromende water te genieten van de koelte die de vroege morgen hen gaf. Op dat moment wenste ik dat mijn goede vrienden Henk, Elia en Antoinet ook bij waren. Met hen ga ik elke vrijdag hardlopen door de omgeving van Oostelbeers en ik zou het prachtig hebben gevonden als ze nu langs mij hadden gelopen.

In het kleine dorpje Luah werd het straatje heel steil en ik besloot om te draaien en weer terug te lopen. Het was intussen 6 uur geworden en het begon weer licht te worden. In de verte doemden de contouren van de grote berg Gunung Agung op. Toen ik de tuin van Villa Shantias weer in liep zag ik dat mijn reisgenoten ook al wakker waren. We gingen ontbijten want we zouden om 8 uur naar de twee scholen in het dorp gaan waar de kinderen vandaag het feest van Saraswati zouden vieren. Toen we even later hij die scholen aankwamen waren overal kinderen in heel mooie kleren bezig met de voorbereiding van het feest. Ze vonden het prachtig dat wij kwamen kijken en wilden heel graag met ons kletsen. Ook dat was weer een belevenis om met deze kinderen te praten want ze zijn nog puur en kunnen nog steeds van eenvoudige dingen genieten. Toen ik hen vertelde dat ik misschien volgend jaar in hun klas zou gaan voorlezen uit mijn derde boek dat in het engels vertaald is, waren ze heel enthousiast en waren niet meer bij ons weg te slaan. Even later gingen ze dansen voor de huistempel van de school en ook dat was een prachtig schouwspel. Toen we later afscheid van hen hadden genomen hadden we allemaal het gevoel dat we iets heel bijzonders hadden meegemaakt. Vandaag hebben we weer kunnen zien dat Bali nog steeds is wat het altijd is geweest...