De regentijd duurt op Bali van december tot maart en daarna komt het niet zoveel meer voor dat het een dag veel regent. Maar deze keer duurt de regentijd wel heel lang. Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik in de verte boven de zee het gerommel van onweer en dat beloofde niet veel goeds. We zouden vandaag met de "Blue Pearl", de catamaran van de zwager van Marjanne Oomen, naar de dolfijnen gaan kijken.

De meeste toeristen gaan 's morgens om 6 uur en dan krioelt het op zee van de bootjes die de dolfijnen gaan opzoeken. Als de dolfijnen zich laten zien varen ze er met z'n allen er op af en de dolfijnen worden daar gelemaal gestresst van. Beni, de broer van Putu en zwager van Marjanne, doet het helemaal anders. Hij vertrekt pas rond half 8 en dat is het moment dat veel bootjes alweer terugkeren. Het grote voordeel is dat er dan nog maar een paar bootjes bij de dolfijnen zijn als ze zich laten zien. Het nadeel is dat Beni dan veel langer moet varen voordat hij bij de dolfijnen is want die zwemmen langs de kust en zijn dan al veel verder richting Singaraja gezwommen.

Om half 8 stapten we in de catamaran van Beni, die de motor van de "Blue Pearl" startte en richting Singaraje voer. De zee was nog heel rustig en daarom ging ik maar op het voorste puntje van het bootje zitten. Dat was echter een misrekening, want het duurde niet lang of ik kreeg de volle laag van een golf opspattend water. Daarom trok ik mijn kleren maar uit en liet de zon mijn lijf verwennen. Jazeker, we hadden geluk, de lucht was nog hemelsblauw en de donkere wolken waren ver van ons verwijderd aan de horizon.

Op een gegeven moment zagen we in de verte een paar bootjes liggen en even later zagen we de dolfijnen. Beni gaf gas en het duurde niet lang of we waren ook op de plek waar de dolfijnen in scholen rondzwommen. En toen begon het schouwspel dat ons het komende half uur bezig zou houden. Overal om ons heen gleden de dolfijnen sierlijk door het water en zoals altijd was het een prachtig gezicht om deze mooie dieren in de vrije natuur te zien. Ze zwommen onder onze boot door of gleden sierlijk door het stille wateroppervlak. Even later gebeurde er iets wat ik nog niet vaak heb gezien. Als op een teken begonnen de dolfijnen in de lucht te springen, soms metershoog. Daarbij maakten ze salto's of draaiden ze een paar keer om hun as. Ze bleven maar springen, we wisten niet meer waar we moesten kijken. Overal sprongen ze in de lucht en bij het neerkomen spatte het water dan hoog op . Op de voorkant de catamaran zat ik met een brok in mijn keel naar het schouwspel te kijken. Ik realiseerde dat dit een moment was waarin ik heel dichtbij de basis van het leven was, de natuur die ons alle energie heeft die wij nodig hebben om te leven. Ik was niet de enige die onder de indruk was. Marie Lou, Frans, Ad en Dianne, ze zaten allemaal met een blij gezicht in het bootje. En Beni, die was tevreden dat hij dit ons kon geven. Daar genoot hij zelf ook van.

Intussen waren de donkere wolken aan de horizon dichterbij gekomen. De hemel begon er dreigend uit te zien en de zon was verdwenen achter de inktzwarte wolken. In de verte regende het al en de sluier van regen kwam steeds dichterbij.. We besloten afscheid te nemen van de dolfijnen en Beni gaf gas om de steeds dichterbij komende muur van regen voor te blijven. De regen naderde echter veel sneller als dat de catamaran van Beni kon varen en we werden langzaam ingesloten door de regen die ons alle uitzicht benam. Het begon te bliksemen en te donderen en dat zag er allemaal heel dreigend uit. Beni was helemaal tot Singaraja gevaren om de dolfijnen te vinden en hij was nu kansloos tegen de snelheid van de naderende onweersbui. Toen de bui ons bijna had ingehaald en de eerste vette druppels begonnen te vallen besloot Beni een schuilplaats aan het strand te zoeken en dat werd Starlight Bungalows, waar ik vorig jaar gelogeerd heb. Terwijl de catamaran op het strand gleed kregen we de volle laag en viel er een muur van regen op ons. We renden zo snel als mogelijk naar onze schuilplaats , maar waren al kletsnat voor we die bereikten. Bij Starlight Bungalows werden we liefdevol ontvangen door het personeel dat ons handdoeken gaf zodat we ons konden afdrogen. We besloten om daar ook maar meteen te gaan eten en vroegen Beni of hij bij ons kwam zitten. Die was ook helemaal doorweekt. Even later begon het zo hard te regenen dat buiten niets meer te zien was. We hadden de regenbui niet kunnen ontlopen, maar we waren toch heel blij dat we deze mooie momenten hadden meegemaakt. Het was een belenis geweest die we niet snel zullen vergeten...