Vannacht heeft het de hele nacht geregend. Ik werd vaak wakker en lag dan onder het hemelbed van mijn kamer in Tamas Sari te luisteren naar het geluid van de regen die met bakken uit de hemel viel. Ik had het warm en ging daarom maar even naar het kleine ommuurde tuintje dat bij mijn kamer hoort. In de frisse buitenlucht nam ik een verfrissende douche. Eigenlijk hoefde ik de douche niet aan te zetten want het regende zo hard dat ik gewoon in een sluier van warm water stond. Dat is een aparte ervaring om zo in de buitenlucht te douchen. Bij mijn voeten sprong een klein kikkertje vrolijk rond, kennelijk genoot het ook van de warme regen. In de verte donderde en bliksemde het, dus droogde ik mij maar af en kroop rillend van de frisse nacht weer in mijn bed.

Rond een uur of zes liep mijn wekkertje af want we zouden bij het opkomen van de zon gaan wandelen over het strand van de baai van Pemuteran. Dat viel letterlijk en figuurlijk in het water want het was zwaar bewolkt. Het strand lag vol met aangespoeld zeewier, plastic en ander vuilnis dat vannacht door een wilde zee op het strand was geworpen. De mooie sfeer die Angela en ik hier een paar jaar geleden hadden beleefd, was er nu even niet. Na een uurtje gewandeld te hebben besloten we maar te gaan ontbijten.

Na het ontbijt gingen we snorkelbrillen huren en toen we die hadden liepen we de zee in om te gaan kijken naar het project BIOROCK. De eigenaar van Tamas Sari, Agung Prana, is er via dit project in geslaagd om in de baai van Pemuteran nieuw koraal te laten groeien en dat gingen we bekijken. Op een afstand van ongeveer 50 meter van het strand zijn constructies van metaal in het water geplaatst waar zwakstroom naar toe is geleid. Op die constructies zijn in korte tijd ontelbare nieuwe stukken koraal gegroeid. Het was een lust voor het ook om te zien hoeveel prachtige vissen op dit plekje in zee hun schuilplaats hadden gevonden. Agung Prana heeft voor dit project een prijs van de Verenigde Naties gekregen.

Na een uurtje werden we moe van het snorkelen en liepen we weer terug naar de plek wwar onze chauffeur op ons wachte om ons naar Lovina te brengen. De rit naar Lovina duurde niet veel langer dan een uur en om een uur of half elf kwamen we in dit plaatsje aan zee aan. Nadat we onze koffers hadden achter gelaten in onze kamers bij Sawah Lovina gingen we naar de Duitse bakker om daar lekkere dingen te kopen, zoals Zwiterse chocola. Daar hadden we al een paar dagen naar uitgekeken en ik moet zeggen dat de chocola nu toch wel heel lekker smaakte. We gingen vervolgens geld pinnen in de automaat langs het Global Village Kafe en toen werd het langzaam tijd om Marjanne Oomen te gaan opzoeken.

Marjanne woont midden in de kampong en omdat ik bang was dat ik haar huis niet zou kunnen vinden kwam ze ons ophalen. Het weerzien met haar en haar man Putu was heel leuk. Naast Marjanne en Putu waren ook andere bestuursleden van Yayasan Stepping Stones aanwezig, alsmede twee stagieres uit Nederland. Het nieuwe kantoor van Stepping Stones zag er heel goed uit en Marjanne en Putu gaven met veel enthousiasme aan ons uitleg over de lopende projecten van de stichting Stepping Stones in Bali. Het werd een leuke middag en we waren allemaal onder de indruk van het mooie werk dat hier door deze jonge mensen wordt verricht. Toen we weer terugliepen naar ons logeeradres waren onze gedachten nog steeds bij Marjanne en haar medewerkers die op ons echt indruk hadden gemaakt. Het was heel mooi om te zien hoe deze mensen vol passie de kwetsbare medemens proberen te helpen. Gelukkig worden zij daarbij vanuit Nederlandgesteund door heel veel donateurs en sponsors. We hebben vandaag gezien waar alle donaties en sponsorbijdragen naar toe gaan. De kinderen van Bali zullen dankbaar zijn. Met dit positive gevoel ga ik zo meteen slapen. Het wordt een korte nacht want morgenvroeg gaan we naar de dolfijnen kijken...