Als je naar Bali gaat verwacht je elke dag stralend weer want het eiland ligt dicht bij de evenaar. De meeste mensen weten dat Bali van november tot maart een regentijd heeft en dat de andere maanden veel droger zijn. Wij waren vanuit Nederland vertrokken met het idee dat we drie weken lang van het zonnetje zouden kunnen gaan genieten, maar daar is tot nu toe niet veel van terecht gekomen. Het heeft elke dag geregend en de laatste dagen zelfs urenlang.

Toen we vanmorgen met Gusti, de chauffeur van Agung Prana, vertrokken naar het dorpje Pemuteran in het noordwesten van Bali, scheen de zon nog volop. Hoe dichter we bij onze bestemming kwamen, hoe warmer het werd. In Pemuteran werd we in het resort Taman Sari naar twee villa's gebracht die onze fantasie te boven gingen. Sprakeloos stonden we te kijken naar de prachtige huizen met privetuin en privezwembad die vandaag ons verblijf zouden zijn. Toen ik ging vragen wat we voor de villa's moesten betalen bleek mijn villa helemaal gratis te zijn. Dat is nu Bali, er gebeuren hier dingen die je nooit verwacht...

Toen we even later in het busje van Gusti naar het haventje reden waar we met een bootje naar her eiland Menjangan zouden vertrekken, waren we nog steeds onder de indruk van de prachtige vill's waarin we vannacht zouden slapen. Vooral het gigantische natuurstenen bad, dat midden in een van de twee grote badkamers stond, was onderwerp van gesprek.

Even later stapten we in het gezelschap van een Duits meisje in een bootje dat ons naar het eiland Menjangan zou brengen. De zon scheen nog steeds, maar in de verte stapelden de wolken zich op, wat mij een beetje onrustig maakte. We begonnen alvast aan het lunchpakket dat Gusti voor ons had meegebracht en toen we dat op hadden duurde het niet lang voordat we bij het eilandje waren. Daar werd het anker uitgegooid en sprongen we het water in om te gaan snorkelen. Marie Lou vond het echter beter om maar aan boord te blijven.

Onder ons zagen we een sprookjeswereld van heel mooi gekleurd koraal en ontelbare vissen. Dianne had noeite met haar snorkelbril en werd geholpen door de "kapitein" van het bootje die haar meenam en begeleidde bij het snorkelen. Het was echt heel mooi om te zien wat er onder water leeft. Ik heb al vaker gesnorkeld, maar het blijft een unieke beleving. Ook vandaag vloog de tijd voorbij en toen we werden teruggeroepen naar het bootje hadden we meer dan een uur in het water gelegen. Nadat we op een andere plek nog even hadden gesnorkeld was het tijd om weer terug te gaan want de lucht was steeds donkerder geworden en de zee steeds wilder.

Tijdens de eerste minuten van de teruhgreis bleek al snel dat de hoge golven met ons bootje gingen spelen. Marie Lou zat helemaal vooraan, maar ze zag al snel dat ze een verkeerde plek had gekozen want de opspattende golven gaven haar een niet verwachte douche. Binnen een mum van tijd waren we allemaal kletsnat van het zoute water dat metershoog de lucht in ging. Ik trok mijn kleren maar uit en liet de zee maar haar gang gaan. De golver werden steeds hoger en het kleine bootje werd een speelbal op de golven. Gelukkig werd er niemand zeeziek en konden we blijven lachen als er weer iemand kletsnat werd van een hoge golf. Toen we het haventje binnen liepen en de zee weer rustig werd, hadden we een spannend half uurtje meegemaakt, dat echter ook heel leuk was geweest.

De dag was echter nog niet voorbij, want om 5 uur zouden Dianne en Ad een "purification" ceremonie mee gaan maken , die hun ziel zou reinigen. Balinezen doen deze ceremonie vaak in hun leven en het behoort tot de tradities van dit mystieke eiland.

Rond een uur of vijf ontmoetten we de "pemangku" (priester) uit Umabian die we al eerder deze week tegen waren gekomen. Dianne en Ad moesten zich uitkleden en werden in een sarong gewikkeld. De priester ging eerst terug in het verleden van Ad en Dianne en die kregen te horen dat zij al heel oude zielen waren. Daarna werden ze begeleid naar een hoek van de tuin waar vier grote stenen potten stonden die gevuld waren met water en bloemblaadjes. De priester ging bidden en even later kwam het moment dat wij als toeschouwers niet snel zullen vergeten. Op mij heeft het in ieder geval grote indruk gemaakt.

De priester nam een halve kokosnoot en goot daarmee water en bloemblaadjes over de hoofden van Dianne en Ad. Het water stroomde over hun lichaam en langzaam maar zeker kwam er een cirkel van bloemblaadjes rond hen te liggen. Wat een indrukwekkend moment was dat ! We waren er allemaal stil van. Het was een unieke gebeurtenis die Ad en Dianne niet snel zullen vergeten en die zeker invloed zal hebben op hun gevoelswereld en hun persoonlijke toekomst. Deze ceremonie zal hen zeker helpen om de weg te bewandelen die bij hun eigen ik behoort.

Nadat we afscheid hadden genomen van de priester ging we ons klaarmaken voor het diner in de sfeervolle tuin bij het strand. In de regendouche in het tuintje van mijn villa liet ik onder de sterrenhemel de gebeurtenissen van zojuist nog even op mij inwerken , want het was iets wat mij echt geraakt had.

Het wordt nu tijd om te gaan slapen want morgen wil ik om zes uur langs het strand gaan wandelen en daar de zon zien opkomen. Een paar jaar geleden heb ik dat hier met Angela ook gedaan en dat zijn we nog niet vergeten. Het schouwspel van de opkomende zon en de stilte van het verlaten strand zijn we allebei nog niet vergeten. Angela is er deze keer niet bij, maar ze reist mee in mijn hart en dat zal ik morgen zeker voelen.

Ons volgende logeeradres is in Lovina waar we Marjanne Oomen en het project van Stepping Stones Bali gaan bezoeken. Daar verheug ik mij op want ik weet dat het een mooi weerzien zal worden. En nu ga ik slapen....