Vandaag zouden we vanuit Belimbing naar het zuiden van Bali gaan fietsen. Eigenlijk had ik nooit echt een fietstocht op Bali gemaakt, dus ik was benieuwd hoe dat zou zijn. Onze mountainbikes zagen er goed uit, maar het duurde wel even voor dat iedereen de juiste zadelhoogte had en de banden waren opgepompt. We werden begeleid door een Balinese gids met de naam Ketut. Nu hebben ze op Bali maar vier verschillende voornamen, dus die naam waren we al heel veel tegen gekomen. Het bleek echter een sympathieke jongeman te zijn die goed Engels sprak en ook graag foto's maakte.

Rond een uur of half tien vertrokken we onder een hemel die intussen al weer bewolkt was geworden. De zon hebben we deze week nog niet vaak gezien, maar het was wel perfect weer om op pad te gaan. Al heel snel zagen we links en rechts heel mooie rijstvelden waartussen kleine dorpjes verscholen lagen. Marie Lou en Dianne hadden allebei een rugzak vol kinderkleren en speelgoed bij zich en als we ergens een arm huisje zagen stopten we om wat spullen af te geven en dat leverde leuke tafereeltjes op. Ik heb een aantal foto's daarvan op deze reisblog geplaatst met de zelfde titel als dit verhaal.

De mensen op Bali zijn arm en daarom is het altijd leuk om wat kadootjes uit te delen. Toch blijft het nog beter om ze te leren hoe ze onafhankelijk kunnen worden door zelf op zoek te gaan naar onderwijs en scholing. Op Bali zijn heel veel buitenlandese organisaties actief op dit gebied. Helaas heeft onderzoek uitgewezen dat 80% van deze organisaties gebruikt wordt om "eigen zakken te vullen" of voor andere verkeerde doeleinden. Dat is triest, maar het is wel de realiteit. Gelukkig zijn er nog organisaties, zoal Stepping Stones Bali, die wel goed bezig zijn en waar het geld wel goed wordt besteed. Over een paar dagen gaan we in Lovina met eigen ogen zien op welke manier deze stichting haar doelstellingen probeert te verwezenlijken.

Tijdens onze fietstochtnaar het zuiden was het intussen steeds donkerder geworden en op een gegeven moment barste een hevige regenbui los. Onze gids Ketut zocht een plek waar we konden schuilen en hij vond die onder een rijstschuur op een woonerf waar Balinezen een huis aan het bouwen waren. In een van de gebouwtjes van het woonerf keken een oude man en een oude vrouw vanuit de deuropening naar hun onverwachte bezoekers. Ze waren allebei heel mager en zaten in een kamer die er heel vochtig en armoedig uitzag. Ze hadden bijna geen kleren aan hun lijf en we kregen medelijden met hen toen we hen zo zagen zitten. Als mensen hier oud worden is er voor hen geen opvang en zijn ze afhankelijk van hun kinderen die voor hen moeten zorgen. Vaak wonen ze in schamele hutjes waar de regen door de gaten en scheuren naar binnensijpelt. Het is begrijpelijk dat ze meestal niet zo oud worden.

De regen bleef maar neervallen en het erf waar we schuilden was intussen veranderd in een meertje waarvan het water tussen de gebouwtjes wegstroomde. Het oude vrouwtje pakte een paraplu en bracht wat snoepjes naar de werklieden die aan het bouwen waren. Ze liep daarbij op blote voeten door de stromende regen, zo mager en breekbaar. Wat een verschil is het leven toch tussen hier en bij ons thuis...

Nadat het zeker een uur onafgebroken geregend had besloot onze gids dat we maar met een auto opgehaald moesten worden en even later kwam die aangereden over het pad dat intussen meer op een snelstromend riviertje leek. We namen afscheid van de familie die ons een schuilplaats had geboden en vervolgden onze weg in de auto van ons logeeradres. We kwamen langs prachtige rijsterrassen die vol met water stonden en waarin bundeltjes jonge rijst klaar stonden om de volgende dag uitgeplant te worden. Zo zijn de rijstvelden op z,n mooist, als de zon en de wolken zich spiegelen in het water.

Rond 12 uur kwamen we aan bij onze eindbestemming, een strand met steile rotsen waarop de woeste golven van de omstuimige zee kapot sloegen. In een van de rotsen was een heel grote grot waarin meer dan duizend vleermuizen rondvlogen. We waagden ons niet in de grot en nadat we nog een grote varaan hadden gezien in het struikgewas liepen we weer terugnaar onze auto. We kregen van de manager van ons resort nog een drankje uit kokosnoten die door onze gids opengehakt waren en toen reden we door de regen terug naar Belimbing. Ondanks alle regen hadden we toch een heel fijne dag gehad en dat kwam vooral door de mensen die we vandaag waren tegengekomen. De Balineze zorgen goed voor ons en we voelen ons hier helemaal "thuis". Morgen gaat onze chauffeur en vriend Ketut ons naar het dorpje Pemuteran brengen, dat op de uiterste westpunt van Bali is gelegen, slechts een half uurtje met de veerboot verwijderd van het eiland Java. Daar komt mijn volgende verhaal vandaan...