Gisteren hebben wij in Ubud afscheid genomen van Theo en Jeanne die daar nog een paar dagen blijven. Samen met Ketut zijn we naar ons volgende logeeradres in Umabian gereden. Onderweg maakten we een stop bij de rijstvelden van Jatiluwih die van de UNESCO de status van werelderfgoed hebben gekregen. We waren relatief lang onderweg want het straatje waarover we reden zat vol met kuilen en was heel smal. Ketut moest opletten dat zijn spiegel er niet werd afgereden en moest regelmating de berm in.

Rond het middaguur bereikten we het kleine dorpje Umabian dat ten noorden van het stadje Mengwi ligt. Het heeft maar 600 inwoners en is nog niet ontdekt door het toerisme. Er zijn geen winkeltjes en het is er zo rustig dat je met je ogen dicht over straat kunt lopen. Mensen die even los willen komen van hun drukke leven vinden hier een plek waar ze even alles kunnen vergeten...

De Radja van Mengwi had vroeger in dit kleine dorpje een buitenverblijf waar hij zich terug kon trekken. De gebouwen van dit buitenverblijf zijn nog steeds intact gebleven en de nazaten van de vorst bieden nu aan toeristen de mogelijkheid om hier te logeren in een sfeer van lang vervlogen tijden.

We werden hartelijk welkom geheten door de kleine vriendelijke man die ik al een paar jaar ken van de keren dat ik hier gelogeerd heb. "Omdat jij zo'n trouwe gast bent krijgen jullie vandaag een Vip-behandeling" zei hij tegen mij. "Volg me maar, ik heb een verassing" vervolgde hij.

We liepen achter de oude statige man aan en waren heel benieuwd wat ons te wachten stond. Toen we het complex uitliepen en via de nauwe steegjes tussen de huisjes van de dorpelingen bij de rijstvelden kwamen , zagen we een droomplek die onze fantasie te boven ging. Prachtige villas met traditionele rieten daken en een heel romantisch interieur. We waren sprakeloos en bij mij kwamen er zelfs tranen in mijn ogen, zo'n mooi moment was dat... De villas waarin wij gingen logeren keken uit op een werkelijk schitterende tuin met een "infinity" zwembad dat omgeven was door groene rijstterrassen die eindigden in een smalle kloof. We konden haast niet geloven dat dit een paar dagen ons paradijs zou zijn.

Ik deed de antieke deur van mijn bungalow open en werd toen helemaal emotioneel van al het moois wat ik zag. Een hemelbed waarop de mensen van het dorp twee verliefde zwanen hadden gezet die ze hadden gevormd van twee handdoeken. Sfeervolle verlichting in turqoise kleuren waarover rieten manden waren geplaatst die het effect nog mooier maakten. Muren in pastelkleuren die perfect bij de verlichting pasten. Wat was dit mooi....

Ik liep verder de bungalow in en kwam bij de regendouche in een ommuurd open tuintje met planten en bloemen. Echt een mini "Hof van Eden", waar Adam en Eva zich heel goed thuis zouden voelen. Toen ik even later mijn warme huid onder de regendouche in de minituin afspoelde en de frisse buitenlucht mij verfriste had ik een gevoel van vrijheid en geluk dat mij al vaker is overkomen in Bali. Wat elke keer de meeste indruk op mij maakt , is toch wel de pure en echte gastvrijheid van de mensen hier. Vandaag hadden zij ons verrast en blij gemaakt, gewoon omdat dit hun levensinstelling is. Ze vragen er niets voor terug en dat is echte liefde waar alle energie uit ontstaat...

Toen ik 's avonds op het terras van mijn bungalow zat te kijken naar de sterren die de rijstvelden om mij heen een mystieke sfeer gaven, toen realiseerde ik dat het echte Bali hier in het binnenland nog steeds is zoals het altijd is geweest. Hier in Umabian heeft de tijd stil gestaan. De wereld rond dit kleine dorpje is veranderd maar de mensen hier leven nog steeds zoals ze altijd hebben geleefd. Ze gaan nog steeds elke dag offeren bij de familietempel. Ze wassen zich in het beekje dat hier door de rijstvelden stroomt. Ze snijden gras voor hun koe die een veilge schuilplaats heeft in de schuurtjes tussen de rijstvelden. Het hele dorp werkt samen bij de oogst van de rijst. Echt, als ik hier rondloop dan ga ik terug in de tijd naar mijn jeugdjaren toen ik op de zelfde manier leefde als de mensen hier, dicht bij de natuur. Voor mij is de natuur de basis van mijn bestaan en ik ben echt blij dat ik het voorrecht heb dat ik in twee werelden mag leven die mij zoveel levensgeluk hebben gebracht. Daarvoor ben ik vooral mijn ouders dankbaar, en ook Angela die mij de ruimte geeft om zo te kunnen leven. Dankjewel allemaal...