Rond middernacht was ik in het vliegtuig van Singapore Airlines gestapt dat mij naar Amsterdam zou brengen. Achter mij lagen drie weken op het mystieke eiland Bali en nu probeerde ik de rust te vinden om alle gebeurtenissen te verwerken. Het vliegtuig was op 10 kilometer hoogte gekomen en zweefde nu tussen ontelbare sterren die aan de hemel waren uitgestrooid. Ik had mijn tablet bij mij (jazeker, ik ben ook gezwicht voor de verleidingen van de moderne tijd) en had de film "GANDHI" van regisseur Richard Attenborough opgezet. Ik heb de film al drie keer gezien, maar ik kan gewoon niet genoeg krijgen van de manier waarop de hoofdrolspeler Beng Kingsley de persoon van Mahatma Gandi heeft neergezet. De film ontroert mij elke keer en ook nu duurde het niet lang of ik zat in de schemer van het vliegtuig met tranen in mijn ogen het verhaal van de film te volgen.

De film vertelt het verhaal van een jonge Indiase jurist die zijn loopbaan begint in Afrika en in zijn eentje de Afrikaanse blanke machthebbers tart in zijn strijd tegen de apartheid tussen blanken en gekleurde mensen. Bij zijn terugkeer in India is zijn naam alom bekend geworden en gaat hij zich inzetten voor het beeindigen van de Engelse koloniale overheersing in India. Zijn passieve verzet maakt grote indruk op de Indiase bevolking en leidt uiteiendelijk tot het vertrek van de Engelsen uit India. Daarna stapelen de problemen in India zich op want er ontstaat nu een machtsstrijd waarbij de verschillen in kaste en geloof (hinduisme en islam) een grote rol spelen. Door zijn levenshouding slaagt Mahatma Gandhi er uiteindelijk in een einde te maken aan de machtsstrijd, maar hij moet er wel een hoge prijs voor betalen in de vorm van een aanslag waardoor zijn leven op aarde abrupt beeindigd wordt.

Aan het einde van de film doet Mahatma Gandhi een aantal uitspraken die mij altijd bij zullen blijven en die mij diep in het hart geraakt hebben.

"Ik ben zo ver gereisd, maar het enige wat ik eigenlijk gedaan heb is thuiskomen"

Bij deze woorden dacht ik aan Sjors en Kristy, de twee slachtoffers van MH17, die nu hun vrijheid hebben gevonden en voor altijd samen kunnen gaan reizen door hun volgende leven. Zij zullen voortaan altijd thuiskomen, waarheen ze ook gaan, want hun ziel en geest heeft rust gevonden waardoor ze op elke plek van hun reis zich "thuis" zullen voelen.

De ziel en de geest van Sjors en Kristy heeft drie weken lang met mij en mijn reisgenoten meegereisd, en het feit dat ze nu overal "thuis" zullen zijn maakte mij dankbaar. Zo'n moment te beleven, op 10 kilometer hoogte, dat is heel mooi...

Eigenlijk zou iedereen die van zijn medemens houdt de film "Gandhi" moeten gaan zien. De persoon van Mahatma Gandhi is zo inspirerend dat het je leven kan veranderen, bij mij is dat in zeker het geval geweest.

In de film "Gandhi" komt nog een uitspraak van Mahtama Gandhi voor die ik in mijn hart heb opgeslagen.

"Als je ooit wanhoopt, denk er dan aan in de loop van de geschiedenis de waarheid en de liefde altijd hebben gezegevierd"

De uitspraak heeft betrekking op het bloedbad van Amritsar in India, waarbij honderden onschuldige mensen, waaronder vrouwen kinderen, door de Engelsen op een verschrikkelijke manier werden gedood.

Bij deze uitspraak moest ik denken aan de dag waarop ik op Bali samen met Ketut (mijn vriend en chauffeur) het nationale monument van MARGARANA ging bezoeken. Het is de plaats waar in 1946 in totaal 1372 Balinezen zijn gesneuveld in hun vrijheidsstrijd tegen de Nederlandse troepen. De Balinezen moesten met hun speren en lansen een ongelijke strijd leveren tegen de Nederlanders die beschikten over geweren en kanonnen, maar zij gaven hun leven voor hun vaderland en hij vrijheid. Uiteindelijk is Bali toch onafhankelijk geworden en heeft de waarheid en de liefde van de Balinezen voor hun geboorteland gewonnen.

De afgelopen drie weken op Bali kwamen tijdens het zien van de film Gandhi aan mij voorbij. Ik realiseerde mij dat het drie bijzondere weken zijn geweest waarvan de gebeurtenissen diep in mijn hart zullen blijven opgeslagen. De gastvrijheid en de openheid van de Balinezen was overweldigend mooi en daarom raakte de film "Gandi" mij des te meer. Immers, de voorouders van de huidige generatie Balinezen hebben erg geleden onder hun koloniale overheersers en ook door de onderdrukking door hun eigen elite, maar toch blijven ze liefde geven in het heilige geloof dat zij daarvoor in een volgend leven beloond zullen worden. Hun levenshouding is een voorbeeld voor iedereen die Bali bezoekt en openstaat voor hun levenswijze. Het is de belangrijkste reden dat ikik elke weer terugga naar dit mystieke eiland...

Kees Smetsers