Vanmorgen was ik weer heel vroeg opgestaan. In alle stilte liep ik door de prachtige tuin van Kelapa Mas Bungalws naar het restaurant waar Ilu al op mij stond te wachten. Ze zou mjj traditioneel aankleden en had de Balinese kleren al klaar liggen. Met een glimlach wikkelde ze de sarong om mijn heupen en deed daarover een slendang. De vrouw van de eigenaar van het bungalowparkje zag het met een goedkeurende blik aan. Haar zoon had een bamboe mandje met offers meegebracht en hij zou mij vergezellen naar het kleine eilandje Punia dat hier een kilometer uit de kust ligt. Op het eilandje waren de afgelopen dagen de jaarlijkse Odalan ceremonies geweest en vandaag was het daarvan de laatste dag. We liepen naar het strand waar "Made Black" al stond te wachten. Made is een jonge Balinese man met spieren als kabeltouwen. Hij heeft mij al een paar keer op zijn brommertje naar Pantai Pasir Putih gebracht, het strand met het hagelwitte zand en turqoise water bij het dorp Perasi. Hij begroette mij met "hallo Oom Kees" en we stapten in zijn catamaran.

De branding was vandaag heftig en het duurde even voordat we er doorheen waren. Ik zat op de voorplecht van het bootje en bij elke golf klapte de boot hard in het water. Mijn rug vond dat niet zo leuk, dat merkte ik. Maar even later gleden we over een spiegelende zee naar het eilandje dat steeds dichterbij kwam. Made had zijn vissnoer uitgegooid, maar hij zou vandaag niets vangen. Toen we bijna bij het eilandje waren zei Kadek, de zoon van de eigenaar van Kelapa Mas Bungalows, dat er op het eilandje drie tempels waren waar we zouden gaan bidden. We pakten onze spullen en probeerden het vlot te bereiken waarop we aan land moesten gaan. Dat viel niet mee want de golven deden het vlot metershoog deinen. Maar met de helpende hand van een Balinees lukte het tenslotte.

We begonnen aan de beklimming van de steile trap die boven op het eilandje eindigde bij de eerste tempel. Nog hijgend van de inspanning knielden we neer om te gaan bidden. Ik gaf de foto van Sjors en Kristy een mooie plek op het altaar en knielde toen opnieuw op het bamboematje dat op de grond voor het altaar was uitgespreid. Er zaten een paar Balinese vrouwen langs mij die prachtige witte traditionele kleding aan hadden. Ze vroegen mij wie die mooie mensen op de foto waren. Ik vertelden hen dat Sjors en Kristy op weg naar Bali waren toen hun leven op aarde abrupt werd beeindigd. " Mogen we met u samen bidden dat zij de vrijheid krijgen om voor altijd samen te kunnen gaan reizen in hun volgende leven ?" vroegen ze mij. Wat een lieve mensen !

Even later zaten we met z'n allen te bidden tot de Goden. Met gevouwen handen baden we vijf keer, drie keer met bloemblaadjes in onze vingertoppen, twee keer zonder bloemblaadjes. Tijdens de gebeden was het volmaakt stil op het eilandje. Met gesloten ogen bad ik en ik hoorde alleen maar het geluid van de golven van de zee. Toen ik mijn ogen opende en aan alle kanten de uitgestrekte ruimte van de zee zag, met daarboven de blauwe lucht, toen realiseerde ik mij hoe mooi het hier was en hoe bijzonder het was dat Sjors en Kristy hierbij waren.

In de verte zag ik de veerboot die vanaf Lombok kwam en nu op weg was naar de (veilige) haven van Padangbai.Mijn gedachten waren bij Sjors en Kristy die drie weken met ons mee hadden gereisd. Hun ouders kunnen trots op hen zijn. Ze waren een heel goed gezelschap. Nu hebben ze de ruimte en de vrijheid om voor altijd samen te gaan beginnen aan de eeuwigdurende reis door hun volgend leven. Ze kunnen afscheid nemen van Bali, het eiland waar ze zo graag naar toe wilden gaan en waar ze nu alle mooie plekjes hebben gezien. Het is goed zo...

Even later daalden we het steile pad weer af dat ons naar de catamaran bracht. Ik nam afscheid van de Balinezen die met ons hadden gebeden en we begonnen aan de terugreis naar Candidasa. Het was maar een klein stukje varen en even later gleed de catamaran het strandje bij Kelapa Mad Bungalows op. Daar stond mijn reisgenoot Rob al te wachten. Net als ik was hij vroeg opgestaan want het is hier zo mooi dat het jammer is om lang in bed te bljven liggen. Ik deed mijn traditionele kleren uit en nam in de tuin een douche. Heerlijk is dat om in de ochtendlucht buiten onder een palmboom te douchen. Ik had een goed gevoel, want wat ik wilde doen was volbracht...

Toen ik even later terugkwam bij mijn bungalow zag ik op het terras het mandje met offertjes dat de zoon van de eigenaar daar had neergelegd. Het deed mij iets...Opnieuw voelde ik mjj verbonden met de Balinezen die hun hart en ziel voor ons hebben geopend en onze blijdschap en verdriet hebben gedeeld. Door hen zal ik altijd blijven verlangen naar Bali. Daarom is dit geen afscheid. Echte vrienden hoeven geen afscheid te nemen. De band van vriendschap en liefde kan door niets en niemand verbroken worden...

Kees Smetsers