Vannacht ben ik om 4 uur opgestaan. Ik was wakker geworden van een haan die in de verte kraaide.Ik liep zachtjes naar buiten om de buren (Ria en Karen) niet wakker te maken. Boven mij zag ik aan de hemel twee stralende sterren die heel dichtbij leken te zijn. Op dat moment dacht ik aan Sjors en Kristy. Gisteren hebben wij voor hen onze tweede ceremonie gehouden. We gaan dat op elk logeer- adres hier in Bali doen zodat Sjors en Kristy met ons mee kunnen reizen door dit mooie eiland.

Bagus Sudiantara, een jonge Balinese man die een directe afstammeling is van de Radja van Mengwi, had een heel mooie plek uitgezocht. Toen we hem vertelden dat Sjors en Kristy in vlucht MH17 hadden gezeten, had hij meteen gezegd dat hij samen met ons voor hen zou gaan bidden. Hij had zelf een zoon van vier maanden en hij voelde hoe groot het verdriet van ouders kan zijn als hun kind niet meer naar huis kan komen.

Om 17.00 uur liepen we met Bagus Sudiantara naar het kleine erf waar de familietempel van Puri Taman Sari was. We waren door Bagus traditioneel aangekleed en zagen er echt Balinees uit. Aan de rand van de groene rijstterrassen knielden wij bij het erf neer. Bagus vertelde dat ons gebed uit 5 onderdelen zou bestaan. We zouden bidden tot de Goden dat Sjors en Kristy een heel mooie reis door Bali zouden krijgen en dat ze daarna voor altijd samen zouden kunnen gaan reizen door het volgende leven, wat wij nog niet kennen. We sloten onze ogen en begonnen aan ons eerste gebed.

De foto van Sjors en Kristy had een ereplaats gekregen bij een heel mooi altaar en we voelden dat ze heel dichtbij waren. Het was volmaakt stil, we hoorden alleen het geluid van het stromende water dat in de sawah's van terras naar terras stroomde. Bagus gaf ons bloemen die we in de vingertoppen van onze gevouwen handen konden steken en toen begonnen we aan ons volgende gebed. We baden en vroegen aan de Goden of zij ervoor wilden zorgen dat Sjors en Kristy voor altijd dichtbij elkaar zouden zijn. We voelden op dat moment de mooie energie die om ons heen was en dat bleef zo de hele tijd dat we in de kleine tempel waren.

Even later begonnen we aan ons laatste gebed waarin we de Goden dankten voor het feit dat ze naar ons hadden willen luisteren en dat zij voor Sjors en Kristy zouden zorgen op hun eeuwigdurende reis door hun volgende leven. Op dat moment hoorden we het geluid van een tjitjak, een kleine hagedis. Bagus zei tegen ons dat het een teken van de Goden was dat ze ons gebed gehoord hadden. Ik kreeg kippenvel en een brok in mijn keel zo'n mooi was het...

We omarmden elkaar en zonder iets te zeggen voelden we wat deze ceremonie in ons teweeg had gebracht. Daarna namen we afscheid van elkaar en liepen we langs de rijstvelden terug naar onze kamer. De hele omgeving straalde rust en vrede uit en die was er ook in ons hart. Morgen gaan we naar Belimbing en Sjors en Kristy reizen in ons hart mee...

Kees smetsers