Tijdens onze vakantie in noordwest Spanje zijn wij bij toeval in een klein dorpje aan de baai van Pontevedra beland. Het is een van de hoogtepunten van onze reis (tot nu toe) geworden. Dat heeft te maken met bijzondere geschiedenis die aan dit dorpje verbonden is, maar nog veel meer met de hartveroverende gastvrijheid die wij daar hebben beleefd. In het dorpje staan langs het strand stenen huisjes op palen, waar vroeger het eten etc. werd bewaard. Het nut daarvan kondenen wij zelf zien op het moment dat het water in de baai zeker een paar meter steeg en de huisjes langs het strand bedreigde. Wat nog meer indruk op ons maakte is het hotelletje waarin wij logeren, en een van de restaurantjes langs de baai. Hotel XEITO heet ons logeeradres en dat is werkelijk een perfecte plek om hier een paar dagen door te brengen. Door de supervriendelijke ontvangst van de lieve eigenaren voelden we ons meteen thuis en kamer 204 die wij kregen was niet alleen kraakhelder schoon, maar had ook nog een prachtig uitzicht over de baai. Nadat wij ons geïnstalleerd hadden ontdekten we even later het dakterras waar het uitzicht nog mooier was. Werkelijk een perfect hotelletje waar alles is zoals het moet zijn. Voor 36 euro per dag heb je een perfect verblijfsadres. Het ontbijt is niet in de prijs inbegrepen, wat je 's morgens eet betaal je apart. Het dorpje zelf is echt heel klein en best toeristisch. Normaal houden wij daar niet van, maar toen we "Taperia RUA 19" hadden ontdekt waren we nog meer verliefd op dit plekje in Spanje. Echt, als je van het leven houdt, en ook van lekker eten en goede muziek, dan vind je dit hier allemaal. Gisteren hebben we in dit restaurantje Sangria van witte champagne gedronken waarbij Angel (de eigenaar) ons overheerlijk paté en olijven serveerde. Ik wil niet overdrijven, maar we zweefden naar ons hotelletje, licht in ons hoofd en met een geluksgevoel in ons hart..... Intussen hebben we er al een paar keer gegeten en elke keer werden we door Angel blij gemaakt met overheerlijke salades, gratis tapa's en "postres" (toetjes) die onze tong streelden. In dit kleine restaurantje proefden we de lekkerste Tiramisu die we ooit gegeten hebben, met een overheerlijke likeur en "bosa nova" muziek die ons hoofd en hart in hogere sferen bracht. Daarbij vertelde Angel ons het verhaal van zijn "onmogelijke liefde" waarbij hij zijn kwetsbaarheid prijsgaf.. Echt een moment van geluk om dit te mogen meemaken. Dat wilde ik graag met jullie delen... Kees Smetsers smetserskees@hotmail.com