De grote leegte in het Wilde Westen

Gisterenmorgen werd ik weer om 05.00 uur ’s morgens wakker. Mijn tijdklok liep nog steeds op z’n Europees. Door het open raam van onze camper zag ik buiten de duizenden sterren boven “Sinks Canyon” die de natuur om ons nog mooier maakten als hij al was. Gisteren zijn we hier aangekomen en we staan nu met onze drie campers naast elkaar op een ongelooflijk mooi stukje natuur. Angela en ik staan helemaal als laatste en het lijkt wel of we het dal helemaal alleen hebben. Zoals elke morgen heb ik besloten om bij het opkomen van de zon te gaan hardlopen en rond een uur of zes loop ik het pad af dat langzaam verder het dal in loopt. De stilte is voelbaar en de frisse morgenlucht bezorgt mij kippenvel. Langzaam maar zeker begint de zon op te komen en de grillig gevormde bergkam wordt in een zacht licht gezet. Als ik weer terug kom bij onze camper zit Angela ook al buiten te genieten van de stilte en het schouwspel om haar heen. Onze buren Henk en Petra liggen nog in diepe rust, tenminste dat neem ik aan. Henk is deze week begonnen aan het boek “Vijftig tinten grijs” en misschien slapen ze daarom wat langer uit. Bij Ben en Mieke is het ook nog stil rond hun camper. Omdat iedereen nog slaapt kan ik mij gerust buiten de camper verfrissen. We hebben op dit moment geen water in onze camper en daarom spoel ik het zweet maar buiten de camper van mij af. Dat geeft een prettig verfrissend gevoel door de koele morgenlucht.

Het is hier echt een plek om even tot rust te komen van de lange rit (meer dan 500 kilometer) die wij gisteren hebben gereden van Fort Collins naar Sinks Canyon. Deze tocht door de uitlopers van de Rocky Mountains voerde ons door de eindeloze vlakten van Colorado waar “de grote leegte” op ons allemaal diepe indruk maakte. Er woont hier bijna niemand en het land is er nu dor en ogenschijnlijk onvruchtbaar. Hier en daar staat een houten huisje met wat rommelige bijgebouwen wat dan een “Ranch” moet voorstellen. Er is echter wel leven want we zien onderweg vaak groepen herten die zich soms heel dicht bij de weg of de huisjes wagen, altijd een mooi gezicht. In de verte, links en rechts van ons, zijn de bergen van de Rocky Mountains te zien, soms onwerkelijk rood en dan weer grijs of zwart, in ontelbare kleurvariaties en vormen, echt indrukwekkend. De hemel boven de vlakten is blauw met hier en daar een wolkje. Het lijkt op een decor van een Wild West film en met een beetje fantasie zie je de Indianen op hun paardjes van de berghelling afkomen om de kolonisten die hun land hebben afgenomen aan te vallen. Wat moet het voor hen een paradijs zijn geweest totdat de hebzucht van de kolonisten hun dierbare land veranderde en hun vrijheid verdween. Een triest stukje geschiedenis van Amerika. Hieraan moet ik denken op het moment dat Angela en ik in het licht van de eerste zonnestralen zitten te ontbijten.

Even later komt Ben terug van zijn vroege ochtendwandeling en hij vertelt ons dat hij een hert met een jong heeft gezien op het pad achter onze camping. Dat doet Angela en mij besluiten om die wandeling ook nog even te maken voordat we weer vertrekken uit Sinks Canyon. We steken het bruggetje bij het riviertje achter onze camping over en wandelen door de woeste natuur waar we al gauw kleine eekhoorntjes en mooie vogels zien. Even later ziet Angela drie herten die ons staan aan te staren en recht voor ons de weg oversteken. God, wat is het hier mooi. Om een uur of acht vertrekken we met pijn in ons hart. Wat zou ik graag hier nog een paar dagen gebleven zijn. Maar we moeten verder want er wacht nog heel veel op ons pad. Drie weken lang in de mooiste natuurparken van Amerika. Hoe mooi die zijn blijkt een paar uur later als we “Wind River Canyon” inrijden en ons vergapen aan de schitterend gevormde bergen die het smalle dal omringen. Zoiets heb ik nog nooit gezien, het maakt diepe indruk op mij en mijn reisgenoten. Zo gaat de hele dag verder totdat we niet ver van Cody weer een nieuwe Canyon inrijden. Dat is Sinks Canyon waar we nu zijn.

In Cody hebben we vandaag boodschappen gedaan in een heel grote supermarkt die Wall Mart heet. Typisch Amerikaans, een overdaad in alles wat je maar kunt bedenken. Heel veel ongezonde dingen en wat dat voor resultaat geeft kun je meteen zien aan de ontzettend dikke mensen die hier overal rondlopen. Gelukkig vinden we er toch nog lekker bruinbrood want we weten dat de Amerikanen het liefste alleen maar witbrood eten met heel veel vet beleg. Lekkere wijn vonden we ook, niet voor mij want ik drink meestal geen alcohol en nu zeker niet omdat ik over een maand de halve marathon van Eindhoven ga lopen voor de gehandicapte kinderen op Bali. De afgelopen dagen heb ik niet kunnen internetten en daarom weet ik niet hoe de sponsoractie die ik samen met Henk van Gerven aan deze halve marathon heb verbonden op dit moment loopt. Dat moet ik even loslaten maar dat gaat hier wel lukken.

Morgen vertrekken we naar het natuurreservaat Yellowstone waar we gaan kijken naar de geysers die daar tientallen meters de lucht inspuiten. In dit oudste natuurpark van de wereld zullen we rondrijden en wandelen tussen 9200 vierkante kilometer indrukwekkende natuur. Maar eerst gaan we nog een nachtje slapen en luisteren naar de regen die voor de eerste keer tijdens onze vakantie op onze camper neervalt. Angela kwam een half uur geleden tot de ontdekking dat het luik in het dak openstond waardoor ons bed helemaal nat was geworden. Met een fohn was de natte plek weg maar vijf minuten riep Angela dat er weer druppels op ons bed vielen. Ik ging even kijken en wat bleek: Angela had het luik opengedraaid in plaats van dichtgedraaid waardoor het zo binnen kon regenen. Och, we moeten allebei nog heel veel leren over het gebruik van een camper. Gelukkig hebben we Ben en Henk bij ons, twee mannen met het technisch inzicht dat bij ons helemaal ontbreekt. En nu ga ik slapen want mijn ogen beginnen dicht te vallen. Morgen weer vroeg op bij de eerste zonnestralen en lekker hardlopen in het dal. Misschien kan ik in Yellowstone dit verhaal versturen dan weten jullie ook hoe het met ons gaat. Het wordt in ieder geval een vakantie die in alle opzichten afwijkt van mijn gebruikelijke manier van vakantie vieren. Meer onderweg zijn en meer zien, misschien minder “bij mij zelf zijn”, maar zeker een vakantie die toch weer iets heel nieuws toevoegt aan mijn leven. En dat is op zich al positief.

Kees Smetsers