Op vlucht voor de Elk

Dinsdagmorgen 10 september werd ik ’s morgens weer heel vroeg wakker van het eerste flauwe zonlicht dat door het dakraampje van onze camper naar binnen scheen. Ik trok de gordijnen van onze slaapruimte open en zag door de dennenbomen om ons heen dat de opgaande zon de lucht boven het Yellowstone Lake rood aan het kleuren was. Ik trok vlug wat kleren aan en liep naar het meer om de zonsopgang mee te maken. Het was nog steenkoud want het had die nacht gevroren. We zaten daar boven 2000 meter en de winter is hier al heel dichtbij. Aan het strandje van het meer was het doodstil en ik genoot van het uitzicht over het meer. Er kwamen een stel ganzen aangevlogen die net voor de spiegeling van de zon landden in het water. Wat een mooi schouwspel om de dag te beginnen. Ik sloot mijn ogen en probeerde alleen maar te voelen wat er om mij heen was….

Ik ging terug naar de camper waar Angela nog niet helemaal wakker was. Daarom ging ik naar Ben vragen of hij mee ging wandelen naar de plek waar we gisteren de mannetjes Elk met zijn vier vrouwtjes hadden gezien. Samen liepen we naar het meer waar de zon inmiddels boven de horizon was verschenen en alles helemaal roodkleurde. Overal zaten ganzen in het water die als zwarte stippen afstaken tegen de rode spiegeling van het wateroppervlak. Plotseling zei Ben “stilstaan Kees, daar staat een Elk”. Ja hoor, recht voor ons stond aan de rand van het strand een grote vrouwtjes Elk te grazen. Voorzichtig liepen Ben en ik het bos in om haar niet te storen. Daar liepen we recht op de drie andere vrouwtjes Elken van de harem van de grote mannetjes Elk die wij gisteren hadden gezien. Wij wisten dat Zijne Koninklijke Hoogheid niet ver uit de buurt kon zijn en even later hoorden we het vreemde geluid van dit grote dier. Voordat ik het in de gaten had stond hij plotseling voor ons. Ik had hem niet gezien en Ben waarschuwde mij. Wat was hij gigantisch groot ! Trots stond hij daar tussen de bomen met een opgeheven hoofd en heel groot gewei. En toen kwam hij op ons af want hij was boos dat wij interesse in zijn harem hadden. De schrik sloeg ons om het hart want wij waren door heel veel mensen gewaarschuwd dat zo’n mannetjes Elk je aanvalt als je zijn vrouwtjes benadert. We draaiden ons om en renden zo hard als we konden weg. Wat moet dat een komisch gezicht zijn geweest ! Ik heb in ieder geval nog nooit iemand van de familie Duis zo hard zien rennen ! Toen we allebei van de schrik bekomen waren besloten we toch maar even te gaan kijken waar de Elk gebleven was. De nieuwsgierigheid overwon onze angst. Met bonzend hart zagen we even later weer de vrouwtjes en ook Zijne Koninklijke Hoogheid die over zijn harem waakte. Deze keer bleven we op gepaste afstand en toen het gezin Elken verder van ons wegliep gingen wij ook naar “huis”. Thuisgekomen bij onze campers vertelden wij natuurlijk vol trots ons heldhaftig verhaal en dat riep bij onze medereizigers alleen maar bewondering op (dus niet). Het was in ieder geval een heel bijzondere ervaring die wij niet snel zullen vergeten.

Even later vertrokken we weer en gingen op de camping nog eerst ons “vuil water” lossen en weer “fris water” tanken. Daarna begonnen we aan de route die ons uiteindelijk naar de camping Gros Ventre in het nationaal park Grand Teton zou brengen. Onderweg maakten we een stop bij de Lewis Falls en het Lewis Lake en daarna reden we door naar het Jackson Lake waar het heel druk was met dagjesmensen en andere toeristen die de bergen bij dit meer wilden gaan beklimmen. Het was onze bedoeling om een boottocht te gaan maken over Jenny Lake aan de voet van de Grand Teton, maar daar was het ook zo druk dat we op de parkeerplaats geen plek voor onze campers konden vinden. Daarom reden we maar door naar Gros Ventre (6 mijl voor het stadje Jackson) waar we op een heel rustige camping zitten en waar we in de verte de top van de Grand Teton (13.770 feet =ongeveer 4600 meter) kunnen zien tegen de horizon. Vanmiddag zijn we nog even naar het piepkleine dorpje Kelly gewandeld want daar zouden we in een snackbar kunnen internetten. Maar die was dicht en daarom zijn we door de lavendelvelden weer terug gewandeld naar onze campers. Daar hebben we vanavond in de zwoele buitenlucht genoten van een heerlijke vismaaltijd die door Angela, Mieke en Petra was klaargemaakt. Daarna maakten we een kampvuur van sprokkelhout dat overal op de camping te vinden was. Terwijl iedereen bij het kampvuur zat en ik dit verhaal zat te schrijven riep Angela dat ik snel moest komen. Op nog geen twintig meter van het kampvuur stond ineens een grote “Moos” dat is een dier dat zo groot is als een koe en op een eland lijkt. We waren allemaal stomverbaasd dat zo’n mooi dier zo dichtbij durfde te komen. Het lijkt echt of de natuur hier dichterbij de mensen staat. Het was een prachtig besluit van een dag die eindigde zoals hij begonnen was……