De familie Moose komt op bezoek.

Vanmorgen ( 11 september) was ik weer heel vroeg wakker en het was buiten nog donker. Omdat ik niet meer kon slapen besloot ik maar een uurtje te gaan hardlopen als training voor de halve marathon van Eindhoven die ik op 13-10 samen met Henk van Gerven ga lopen voor de gehandicapte kinderen op Bali. Henk en ik gaan proberen om via deze hardloopwedstrijd geld in te zamelen voor de nieuwe stichting “Stepping Stones Bali” die via de professionele produktie van op maat gemaakte braces en opleiding en scholing van hulpverleners op Bali de kinderen op Bali weer een betere toekomst te geven. De nieuwe stichting is een initiatief van een groep mensen rond Marjanne Oomen (fysiotherapeute) en Huub van der Heide (orthopedisch chirurg). Marjanne is al jarenlang als vrijwilligster actief bij het project van de stichting High5rehab en wil nu samen met Huub de cirkel voor de hulpverlening aan de kinderen op Bali helemaal rondmaken. Als er mensen zijn die hun steun willen geven dan kan dat via overmaking van 10,00 euro (een ander bedrag is ook welkom) op bankrekening 1594.05.432 ten name van C.H.A. Smetsers met vermelding van “Stepping Stones Bali”.

Toen het een beetje licht begon te worden begon ik aan mijn uurtje hardlopen. Eerst liep ik over de weggetjes van de camping “Gros Ventre Campground” en daarna liep ik de uitgestrekte lavendelvelden in die wij al een week lang overal zijn tegengekomen. Het is andere lavendel als bij ons want deze struiken zijn veel groter en de kleur is ook anders. Maar als je de takken in je handpalm tegen elkaar wrijft dan krijg je ook de heerlijke geur die zo typisch is voor lavendel.

De zon begon langzaam op te komen en het was heerlijk om in de vrije natuur hard te lopen terwijl om mij heen volmaakte stilte was. Even later werd de lucht helemaal rood en werd de kou verdreven. Ik begon het langzaam warm te krijgen en mijn spieren voelden steeds beter aan. Wat een voorrecht is dit toch om op 66-jarige leeftijd nog zo rond te kunnen rennen ! Op een gegeven moment rende ik dwars door de lavendelvelden want er was geen weggetje meer te bekennen. “Cross Country” noemen ze dit. Totale vrijheid, niet gebonden aan paden of wegen, gewoon lekker rennen en maar zien waar je uitkomt.

Na een uurtje vond ik het genoeg en liep weer terug naar de camping. Toen ik bij onze campers was aangekomen zag ik tot mijn stomme verbazing dat bij onze camper een volledig Moose gezin op bezoek was, slechts 20 meter van onze camper. Een grote mannetjes Moose met een gigantisch gewei , samen met zijn vouw en twee kinderen. Een Moose is een eland en deze dieren zijn zo groot als een koe. Zonder zich aan de belangstelling van de camping gasten te storen stonden ze te grazen. Ik had gelukkig mijn fotocamera meegenomen tijdens het hardlopen en maakte snel wat foto’s. En toen sloeg de lens van mijn camera op slot. Einde verhaal……Nu kan ik tijdens de rest van mijn vakantie geen foto’s meer maken. Wat jammer is dat….Maar het is zoals het is….

Na deze bijzondere morgen vertrokken we naar ons volgende logeeradres. We waren van plan om eerst in het stadje Jackson boodschappen te gaan doen en onze campers vol te tanken. Dit toeristische stadje probeert een cowboy-image in stand te houden maar het is intussen echt een stadje geworden vol met winkels voor de verwende toerist. Ik liet er in een winkel naar mijn camera kijken maar de medewerkster van de winkel kwam al gauw tot de conclusie dat de camera niet gerepareerd kon worden. Om mijn teleurstelling weg te spoelen heb ik mij in een dichtbij gelegen lunchroom met een overheerlijk worteltaart verwend en mijn medereizigers hebben het zelfde gedaan. De taarten en de koffie was een tractie van “ons moeder”. Namens allemaal hartelijk bedankt, moeder !!!

Daarna gingen we tanken en boodschappen doen bij een grote supermarkt. Terwijl iedereen boodschappen aan het doen was heb ik vlug in de supermarkt een grote “frozen yoghurt” met hazelnootijs, chocolade-ijs, vanille-ijs en blauwe bessen (de zelfde als die in Diessen) naar binnen gewerkt. Mijn teleurstelling over mijn camera was toen helemaal verdwenen. Mijn medereizgers waren mij op een gegeven moment kwijt, ze wisten niet dat ik bezig was met mijn ijs. Later, tijdens een lunchstop midden in de natuur heb ik het hen eerlijk verteld. Tijdens die stop hebben we ook kunnen genieten van het overheerlijke verse warme pasgebakken bruinbrood dat we bij een bakker in Jackson hadden gevonden. Tot nu toe valt het eten ons bijzonder mee.

De route naar onze volgende camping was niet echt bijzonder. We reden naar het zuiden en zagen steeds meer uitgestrekte vlaktes met lavendelstruiken, afgewisseld met glooiende heuvels. Het zag er allemaal een beetje saai uit en toen het ook nog begon te regenen kwamen we tot de conclusie dat we beter wat verder konden rijden dan de geplande camping. Daarbij speelde ook een rol dat henk en petra niet voldoende getankt hadden en wellicht zonder benzine zouden komen staan in de troosteloze saaie afgelegen stukje Amerika. We hadden al uren gereden en bijna geen huis gezien. De enige afwisselingen waren de ontelbare herten die we overal links en rechts van de weg zagen staan. Soms wel 15 bij elkaar en vaak heel dicht alngs de weg. Angela zag op een gegeven moment een hert met twee bambi’s, echt heel mooi om te zien.

Gelukkig kwamen we op een gegeven moment een benzinepomp tegen en kon Henk zijn tank volgieten. Pffffff….. dat was een opluchting. Hier moet je niet zonder benzine komen staan, dan heb je echt een probleem. Tegen zes uur bereikten we het stadje Rock Springs waar we op de Koa-camping “Rocky Springs” onze campers parkeerden. De mannen gingen alle campers aansluiten op de electriciteit, het water en de afvoer, en de vrouwen van ons gezelschap begonnen aan het bereiden van een heerlijke maaltijd om de dag af te sluiten. Dat was…..wortelstamp met verse worst !!!!!! Een betere afsluiting van de dag kan men zich toch niet wensen…..

Kees Smetsers