Arches National Monument

In tegenstelling tot de voorgaande dagen was het vanmorgen (15 september) mooi weer. Het was weliswaar nog donker toen ik om kwart over zes onze camper uitstapte om te gaan hardlopen, maar de temperatuur was zo goed dat ik lekker in een hemdje kon lopen. Op de camping was alles nog in volle rust en ook op de Highway 191 die naar het stadje Moab leidt was geen kip te bekennen. Ik sloeg een zijweg in en begon aan de 15 kilometer die ik vandaag wilde lopen. Mijn vaste schema van de training voor de marathon van Eindhoven die ik op 13-10 met Henk van Gerven ga lopen kan ik hier goed volgen. Ik loop nu twee keer per week 10 kilometer (een uur) en een keer per week 15 kilometer (anderhalf uur). Soms valt dat niet mee want het kan hier in de bergen behoorlijk omhoog en omlaag gaan. Maar vandaag liep ik echt heel lekker en dan heb ik alle tijd om te denken aan het doel waarvoor ik dit doe. Mijn gedachten gaan dan naar de gehandicapte kinderen op Bali die ook zo graag net als ik zouden willen rennen. Ik heb ze zo vaak op handen en voeten door het stof zien kruipen bij de hutjes van hun ouders in de kampongs op Bali. Voor hen wil ik mijn energie geven en dat stimuleert mij als de omstandigheden hier moeilijk zijn en de temperatuur boven de dertig graden stijgt. Ik heb al in een vreemde gebieden gelopen, dwars door struikgewas, door duinen met rul zand, door lavendelvelden en op steile hellingen. God, wat ben ik bevoorrecht dat ik dit kan…..

Na anderhalf uur hardlopen kwam ik weer helemaal fit aan bij onze camper. Alle vermoeienissen van de vorige dag was ik weer kwijt. En na een heerlijke douche voelde ik mij als herboren. Angela was intussen ook al wakker en was een lekker eitje aan het koken. We ontbeten buiten de camper onder een boompje met sierappels terwijl de eerste zonnestralen onze huid begonnen te verwarmen. Henk en Petra en Ben en Mieke waren ook al op de benen en waren al bezig met de voorbereiding van onze tocht naar “Arches National Monument”. De natuurpark ligt op slechts een mijl van onze camping dus vandaag hoeven we niet ver te rijden. Rond half negen reden we het park binnen en lieten bij de ingang onze Parkpas zien die we voor 80 dollar hebben gekocht en waarmee we tijdens onze vakantie alle natuurparken gratis binnen kunnen. Binnen een paar mijl zaten we in een schitterende omgeving. Henk en Petra zetten hun camper aan de kant en we gingen met z’n zessen verder in één camper. Eigenlijk mogen er maar vijf in een camper maar we gingen er vanuit dat we toch niet gecontroleerd zouden worden als we eenmaal in het park waren.

Arches National Monument ligt eigenlijk op een hoogvlakte. Je kunt er door “Canyons” lopen terwijl links en rechts van je terracotta-rode rosten loodrecht omhoog rijzen, vaak tot 400 meter hoogte. De rotsformaties hebben bizarre vormen en prachtige kleuren. Soms lijkt het wel of er een kasteel boven op de top staat. De meeste aandacht van de bezoekers krijgen toch wel de “Arches”. Dat zijn rotsformaties die eruit zien als een natuurlijke brug maar dan met een gigantische overspanning boven de ruimte die door de eeuwen heen is weggesleten. Helaas was de weg naar de “Delicate Arch” gesloten wegens een overstroming, maar we hebben zoveel mooie “Arches” gezien dat dit gemis meer dan goed werd gemaakt. Natuurlijk hebben we ook een paar “trails” gelopen. Dat zijn korte wandelingen tussen de gigantische rotsformaties die grote indruk maken. Sommige rotsen lijken te wankelen en elk moment op je te gaan vallen. Het is een wonder van de natuur en we hebben er een prachtige dag beleefd. Natuurlijk hebben we allemaal heel veel foto’s gemaakt, behalve ik want mijn toestel is kapot en ik sta nu met lege handen. Ik denk dat ik vandaag de enige toerist ben geweest in dit natuurpark die geen fototoestel bij zich had. Maar ja, het is allemaal in mijn hoofd opgeslagen.

Toen we in de namiddag weer terugkwamen op onze camping (Portal RV in Moab) hadden we allemaal een fijn gevoel van deze dag, maar we waren ook vermoeid van de wandelingen in de warme zon. Daarom installeerden we ons lekker in de schaduw en gingen een goed boek lezen, of zoals ik, de foto’s van vandaag op de laptop zetten en naar huis sturen. Jazeker, ook ik ben in het digitale tijdperk beland en houd mij nu bezig met zaken waarvan ik vroeger niets moest hebben. Het brengt onrust maar het is ook wel leuk om zoiets met anderen te delen. Daarom heb ik ook dit verhaal geschreven…

Kees Smetsers