Red Canyon en Coral Pink Sand Dunes State Park

“Geen tijd om stil te staan

Al het moois is zo snel voorbij gegaan

Eén oogopslag, een klik van de camera, geen tijd om te beleven

Wat op mij indruk maakte, het duurde maar even

Verbindingen met de natuur zijn niet ontstaan

Want ik ben veel te snel weer weg gegaan”

Vanmorgen (18 september) is ons groepje om half zes opgestaan want we wilden de zonsopgang bij Bryce Canyon gaan bekijken. Mieke ging niet mee want die was te vermoeid van de afgelopen dagen. Op onze camping was het een huisregel dat er tot 07.00 uur stilte moest zijn en daarom stonden wij in dubio of we het wel konden maken om met een ronkende motor van onze camper weg te rijden en iedereen om ons heen wakker te maken. Met meerderheid van stemmen besloten we toch maar te vertrekken, maar wel voelden ons wel een beetje “asociaal”. Dat gevoel bleef bij ons en het verdween pas toen we in de koplampen van onze camper de eerste herten zagen verschijnen die langs de weg stonden te grazen en opkeken van de vroege vogels die al op pad waren. We waren de enige auto op de weg naar het natuurpark en toen we het park inreden bij de ingang voelden we ons nog steeds een beetje onbehaaglijk. We wisten niet zeker of het wel geoorloofd was om zo vroeg het park in te rijden. Maar dat gevoel verdween toen we bij de rand van de Canyon kwamen en er steeds meer toeristen verschenen die de zonsopgang wilden zien.

Het duurde zeker tot 07.00 uur voordat de zon boven de horizon verscheen en de prachtige sculpturen van Bryce Canyon in volle kleur zette. Het was niet zo spectaculair als we verwacht hadden maar het was toch wel de moeite waard om ervoor uit bed te komen. We besloten het natuurpark verder in te rijden en toen we weer op weg waren zagen we overal herten die in de weilanden tussen de bomen stonden te grazen. Ze bleven gewoon staan en op een gegeven moment was er een die maar een paar meter van onze camper met glanzende ogen naar ons stond te kijken. Ze liep niet weg en was niet bang en dat gaf ons de gelegenheid om het dier van heel dichtbij te bekijken. Een heel mooi moment dat onze ochtend speciaal maakte.

Op de terug weg hebben het nog even over onze vakantie tot nu toe gehad. Tijdens dat gesprek bleek dat iedereen van ons groepje toch wel tot de conclusie was gekomen dat wij teveel hooi op onze vork hadden genomen. Het was beter geweest als we wat minder natuurparken hadden bezocht en meer dagen zouden hebben gereserveerd waarop we minder zouden moeten hoeven rijden. Nu zijn we allemaal regelmatig echt moe van het vele rijden en de hoeveelheid ervaringen die op ons af komen. Allemaal verlangen we naar dagen waar we ergens wat langer kunnen blijven en gelukkig komen die dagen nu ook in Paria Outpost en Wahweap (Page). Zelf heb ik vooral de eerste dagen van deze vakantie veel moeite gehad met het feit dat we elke dag weer verder reisden en dat we weinig tijd hadden om even tot rust te komen, even stil te staan. Het was voor mij een nieuwe ervaring want ik reis meestal op een heel andere manier. Ik realiseer mij dat wij gezamenlijk besloten hebben om op deze wijze door Amerika te gaan reizen en ik wil mij daarom zeker niet beklagen. Het is voor mij zelf, maar ook voor mijn medereizigers een wijze les geweest. Al met al is het toch een heel fijne vakantie, maar het is goed dat dit onderwerp nu op tafel is gekomen. Het positeive is dat we eigenlijk allemaal tegen het zelfde zijn aangelopen en dat wij dat nu van elkaar weten.

Na de ochtend in Bryce Canyon hebben we een weer fitte Mieke opgehaald op onze camping en vertrokken we voor onze redelijk lange rit naar Paria Outpost bij Page. Onderweg kwamen we langs het natuurpark Red Canyon State Park waar we een korte wandeling maakten. Het is een prachtig park met felrode rotsen, een park dat uitnodigt tot lange wandelingen. Wij deden dat echter niet en we reden verder zuidwaarts totdat we bij Coral Pink Sand Dunes State Park kwamen. Een park dat lijkt op de Drunense Duinen en eigenlijk vind ik onze eigen Drunense Duinen mooier dan dit park. Er waren een stelletje Amerikanen aan het crossen en dat maakte het er allemaal niet mooier op. We besloten om er maar even te lunchen in de schaduw (het was weer erg heet) en toen reden we weer verder naar het zuiden. In het plaatsje Kenab hebben we gepind en inkopen gedaan want in Paria Outpost is helemaal niets. Met een volle koelkast arriveerden we een uurtje later in Paria Outpost. Dat is een camping die eigenlijk geen camping is. Er staat een gebouw met een fijne veranda waaronder je van de omgeving kunt genieten en verder is er een omheinde “corral” waar paarden lopen. Toen we er aankwamen voelden we ons meteen thuis. Er heerste volmaakte rust en naast onze drie campers stond er nog maar een camper meer. We werden welkom geheten door het echtpaar dat ons morgen de hele dag in een jeep rond zal gaan rijden en het unieke natuurreservaat “White Pockets” en dat belooft een van de hoogtepunten van onze reis te worden.

Na een heerlijk diner op de veranda (Ben en Mieke hadden weer eens heerlijk gekookt) gingen we nog even naar het kleine natuurpark “Toadtools” waar we in de schaduw van de hoge rotsen een wandeling maakten naar een plek waar heel bijzondere sculpturen stonden die bij onze aankomst nog net verlicht werden door de ondergaande zon. We moesten snel terug want het werd donker, maar de volle maan verscheen aan de horizon en hielp ons de weg terug te vinden. Het was een mooi einde van de dag die we besloten mat een lekkere “Budweiser” (bier) en een dito Zipfandel (wijn) op de veranda van het gebouwtje op het terrein waar onze campers staan. En nu ga ik slapen want morgen gaan we de hele dag op pad met de eigenaren van Paria Outpost die ons met hun jeep een heel bijzonder stukje Amerika laten zien…………..

Jullie hebben allemaal de hartelijke groeten van ons zessen en natuurlijk wensen wij Ria Smetsers een snel herstel van haar gebroken pols.

Kees Smetsers