Monument Valley: Navajo Indianen en mosterd na de maaltijd.

Vanmorgen (21/9) werd ik weer om kwart voor zes wakker toen het eerste flauwe zonlicht door het dakraam van onze camper naar binnen voel. Ik trok snel mijn hardloopschoen aan en zei tegen Angela dat ik over een uur weer terug zou zijn. Angela hoorde het aan en kroop met een slaperig gezicht weer onder het dekbed dat ons ’s nachts warm houdt. Ik liep naar het strand van Lake Powell en begon daar aan de 10 kilometer die ik vandaag zou gaan lopen. Aan de westkant van het immens grote meer was de nacht afscheid aan het nemen en de volle maan zakte langzaam achter de horizon tegen een donkerblauwe lucht. Aan de oostkant van het meer was de zon op aan het komen en begon de lucht rood te kleuren. Het was al een graad of vijftien en er waaide een flauw briesje dat de slaap in mijn ogen verdreef. Op het meer lagen diverse vissersbootjes te dobberen en aan de overkant rezen machtige rotsen omhoog. Het lijkt hier een beetje op het zuiden van Thailand waar in Krabi en Phang Nga ook steile rotsen uit zee oprijzen. Ik voel me hier echt fijn en verbonden met de natuur om mij heen. Misschien komt dat omdat ik een Waterman ben, ik weet het niet. Het hardlopen was weer echt genieten en omdat we hier afgedaald zijn naar zo’n 1200 meter had ik ook heel veel lucht. Toen ik weer bijna terug was op onze camping zag ik een paar grote hazen die hier “Jackrabbits” worden genoemd. Angela zat al buiten bij de camper te genieten van de frisse ochtend en de mooie zonsopgang. Ik ging lekker douchen in onze camper en toen ik een Griekse yoghurt met muesli en noten had gegeten was ik helemaal klaar voor de reis naar Monument Valley die we vandaag zouden gaan maken.

Zoals bijna elke dag vertrokken we om 08.00 uur voor de 125 mijl lange tocht die we vandaag zouden gaan maken. Vandaag rijden we naar Monument Valley , het natuurpark dat vroeger het gebied was van de Navajo Indianen. Hun land is afgenomen door de mensen die zich pioniers en kolonisten noemden, maar het waren gewoon dieven. Ongeveer 40 jaar geleden ben ik ook in dit gebied geweest en ik vond het toen al heel triest hoe de Indianen in Amerika behandeld worden. Hun land en hun cultuur is hun afgenomen en ze wonen nu in reservaten die gevestigd zijn in dorre gebieden. Ze hebben geen werk en zijn echt arm. Het is triest om te zien hoe deze trotse mensen zijn afgegleden naar een bestaan dat eigenlijk niet menswaardig is. Dat is de schuld van het kapitaal waarvoor alles moet wijken. Lake Powell bijvoorbeeld was vroeger een klein meer. Uit economische motieven zijn destijds een groot aantal dorpen onder water gezet zodat het meer veel groter kon worden en het toerisme een grote vlucht kon nemen. De mensen die in de dorpen woonden moesten naar andere plaatsen verhuizen en er ging waardevolle cultuur verloren.

Vandaag zouden we regelmatig Indianen tegenkomen en ik had echt het gevoel dat deze mensen niet gelukkig zijn. In hun karakteristieke gezichten was het verdriet en de ellende af te lezen. Ze zijn allemaal heel dik vanwege het ongezonde eten en de leefwijze die ver van hun oorsprong en cultuur afstaat. Echt triest….

Onderweg naar Monument Valley verraste Ben ons met een Indiaanse rommelmarkt. De Indianen uit dit gebied verkopen daar alles wat ze kwijt willen, veel rommel maar ook zelf gemaakte kettingen en andere vormen van handarbeid. Petra en Angela kochten er een halsketting en ik een gebruikte CD van Shania Twain. Even later reden we weer verder in onze camper met de muziek van deze CD in onze oren.

Het duurde niet lang meer of we kregen honger en dorst. We stopten bij “Anasari Inn” waar een zwerver buiten zijn roes lag uit te slapen. Binnen was het druk met Indianen die grote hamburgers met cola en friet zaten te eten. Jullie raden het al, wij konden niet aan de verleiding weerstaan en wilden natuurlijk ook zo’n ongezonde Amerikaanse hap naar binnen werken. Het smaakte niet slecht maar de toast van Henk was wel ontzettend vet. Henk wilde wat mosterd bij zijn friet doen en pakte een fels vloeibare mosterd die op tafel stond. Daar stond op “shake well” en dat deed Henk dus ook. Daarna sloeg hij tegen de onderkant van de fles om er zeker van te zijn dat de fles goed geschud was. Hij wist niet dat de dop er los op zat en ja hoor, de inhoud van de fles vloog over de kleren van Petra die naast hem zat. Ze zat werkelijk van boven tot onder vol met mosterd en er hing zelfs mosterd in haar haren. We lachten ons eigen krom maar Henk keek toch wel een beetje verbouwereerd. Gelukkig voor hem kon Petra de humor van de situatie ook wel inzien en toen ze in de camper nieuwe kleren had aangetrokken konden we weer verder rijden.

Een half uurtje later waren we in Monument Valley waar we nu logeren op Gouldings Monument Valley Camp Park, een camping die prachtig gelegen is tussen hoge rode rotsen. Nadat we onze campers hadden gestald reden we met “mijn “ camper naar het Visitorscentre van Monument Valley. Omdat het een State Park is konden we onze Pass niet gebruiken en moesten we 30 dollar entree betalen voor ons zessen. Dat ging nog wel, maar toen we gingen informeren wat een ritje in een jeep langs de rotsen kostte bleek dat 70 dollar per persoon te zijn. Dat vonden we echt teveel van het goede en daarom gingen we maar foto’s maken van de bijzondere rotsformaties die hier loodrecht op de vlakte oprijzen. Dit gebied heeft als decor gediend voor ontelbare Westernfilms en John Wayne beschouwd Monument Valley als zijn favoriete gebied. Vroeger leefden hier de Navajo Indianen maar die zijn verdreven en u is er alleen nog maar commercie. Heel erg jammer dat zo’n gebied verziekt is door het grote geld. We hadden er allemaal een naar gevoel van ondanks dat het er zo mooi is.

Maar goed, we zijn toch blij dat we dit mooie stukje natuur gezien hebben en het heerlijke eten van Ben en Mieke in de openlucht op onze camping maakte de dag helemaal af. Morgen rijden we richting Mes Verde en dan is het einde van onze vakantie intussen heel dichtbij gekomen. Maar we genieten nog een paar dagen van al het moois hier en natuurlijk ook van het heerlijke weer en de stralend blauwe lucht die we hier elke dag zien. Het is nu acht uur ’s avonds en over anderhalf uur liggen we al weer in bed onder een sterrenhemel. We gaan hier vroeg naar bed want we staan elke dag ook weer vroeg op. Of ik morgen weer ga hardlopen weet ik nog niet. Ik ga nu eerst proberen om dit verhaal te versturen en dat is best moeilijk hier want de WIFI is hier heel langzaam. Ik stuur jullie in ieder geval de hartelijk groeten van ons allemaal.

Kees