Vanmorgen ben ik met 88-jarige moeder een wandeling van bijna twee uur wezen maken via het voetpad dat langs de Heiterwangersee loopt. De Heiterwangersee ligt verscholen tussen hoge bergen die zich spiegelen in het blauw groene water. Na een uurtje lopen kwamen we bij het einde van het meer waar een smalle engte de verbinding vormt met de Plansee. We zochten een bankje op in de schaduw van een grote denneboom en maakten daar ons picknickplaatsje van. We hadden allebei een boek bij ons dat we gingen lezen. Mijn moeder had een boek over het misbruik van vrouwen in Cambodja en ikzelf had bij de bibliotheek een boek gehaald van de Portugese schrijver Paulo Coelho met de titel 'De heks van Portobello'. Onze beider gedachten dreven weg over het meer en we gingen helemaal op in het boek dat we aan het lezen waren. De stilte hielp ons daarbij, het was echt een plek om midden in de natuur even alles rond ons heen te vergeten en mee te gaan in het verhaal.

Het boek van Paulo Coelho gaat over een vrouw (Athene) die haar eigen weg volgt wat door haar omgeving niet wordt geaccepteerd. Dat begint met haar ouders en ook de katholieke kerk speelt daarbij een rol. Op een gegeven moment staat ze in de kerk voor een katholieke priester die haar het Sacrament van de Eucharistie weigert omdat zij recent gescheiden was. Toen ik deze passage van het verhaal aan het lezen was voelde ik weer mijn ergernis over het instituut 'De Katholieke Kerk' dat de liefde predikt maar daaraan heel veel voorwaarden verbindt. Het heeft mij van de katholieke kerk verwijderd maar ik geloof wel nog steeds in een God die onvoorwaardelijk liefde geeft aan alle mensen, ongeacht afkomst, kleur, ras, homo, lesbisch, gescheiden of niet gescheiden. Wat de katholieke kerk predikt is geen liefde maar machtswellust. Echte liefde is onvoorwaardelijk.

De katholiek kerk is net als de meeste andere geloven niet tolerant. Hun geloof is het enige echte en degene die hen daarin niet volgt zal het eeuwige geluk nooit bereiken, althans dat verkondigen zij. Bijna alle geloven ontnemen hun volgelingen het recht om zelf te denken, hun eigen unieke weg te volgen. Het is heel frappant dat ik in het boek van Paulo Coelho op pagina 57 terugvond wat ik zelf vind over de weg die wij allemaal moeten bewandelen. Paulo Coelho schrijft:

' Het enige wat we moeten begrijpen is dat we hier zijn met een reden, en dat we daar achter gaan staan. Als we dat doen, dan kunnen we lachen om al het grote en kleine leed dat ons overkomt. Dan kunnen we one weg gaan zonder angst, omdat we weten dat iedere stap zin heeft. We kunnen ons laten leiden door het licht dat uit de Vertex straalt.'

Toen ik dit gelezen had kreeg ik de behoefte om dit met jullie te delen. Hier op dit mooie plekje aan de Heiterwangersee las ik het antwoord op de vraag die menigeen van ons kwelt en waarop we eigenlijk allemaal op zoek zijn. Als we onze eigen weg bewandelen en trouw zijn aan ons zelf, dan kunnen we echte liefde geven en echt gelukkig worden.............

Toen we temidden van met een tapijt van bloemen bedekte weilanden in het dal van Heiterwang terugreden naar ons hotel in Berwang nam ik het besluit om toch maar weer eens achter de computer te gaan zitten en dit verhaal te schrijven. Ik had mij eigenlijk voorgenomen om dat deze keer niet te doen, maar het moest uit mijn hoofd. Ik realiseer mij dat ik misschien mensen kan kwetsen met dit verhaal maar dat is zeker niet mijn bedoeling. Het hoort bij mijn weg die ik wil bewandelen, mijn eigen unieke weg...................

Kees Smetsers

smetserskees@hotmail.com