Mahatma Gandhi heeft ooit gezegd ' als het ego sterft gaat de ziel pas echt leven' . Denkend aan deze woorden hebben Angela en ik vanmiddag ons ego begraven en zijn het daarna eens geworden over het antwoord op de vraag of Balinezen minder kans hebben op een gelukkig leven dan wij in het westen. Zoals zo vaak lag het antwoord in het midden.

Vanmiddag zijn we bij Wayan van de receptie van Uma Agung en nog iemand van het personeel achter op de brommer geklommen en zij brachten ons naar het centrum van Sidemen waar een groot deel van de bevolking was uitgelopen om mee te doen aan de crematie van de grootvader van Putu. Diewas op de trouwdag van Putu overleden en werd nu gecremeerd. We stapten af en liepen met de mensen mee in een lange rij naar de plek net buiten Sidemen waar de crematie zou plaats vinden midden in de natuur. Putu was er uiteraard ook met haar ouders en de rest van de familie. Ze was gekleed in een witte kebaya en traditionele sarong. Met een lach op haar gezicht kwam ze naar ons toe, blij dat we haar kwamen steunen op deze dag. De crematie was indrukwekkend en ook heel anders als bij ons. Het is geen treurige gebeurtenis want hier gelooft men dat het overlijden een overgang is naar een beter leven.

Wayan, de man van Putu bracht Angela op zijn brommertje terug naar Uma Agung, en ik werd terug gebracht door een van de vrouwelijke personeelsleden van Uma Agung. Angela ligt op nu te genieten van een massage van Putu 2 die sommige van ons ook kennen. Ik heb net gesproken met Wayan van de receptie. Die heeft ooit met ons gebeden voor Nol en toen ik hem vertelde dat de operatie van Jose geslaagd was straalde hij van oor tot oor. Hij vroeg mij om Nol en Jose de hartelijke groeten van hem te doen.

Over een uurtje komen Ketut en Erni, het pas getrouwde stel. Ik gan ze een 'verlate huwelijksnacht' aanbieden in Uma Agung en dan gaan we vanavond met hen eten In SURYA SHANTI VILLAS naast SUBAK TABOLA INN. Morgen brengen ze ons naar het vliegveld en dan is onze vakantie bijna voorbij. Een vakantie die we niet zullen vergeten.

Nog even en dan zijn we terug in het Brabantse land waar het leven goed is en de nachten weer langer worden. Natuurlijk kijken we daar naar uit want wij hebben toch veel dingen gemist. Zo gaat dat, de mens verlangt altijd naar wat hij op dat moment niet heeft. De kunst is om in het moment te leven en dat is ons de laatste twee weken best vaak gelukt. Die momenten zijn een heel bijzondere ervaring geweest. Fijn dat jullie interesse hebben getoond in onze belevenissen. Bedankt daarvoor.

Kees Smetsers

smetserskees@hotmail.com