Gisterenavond was het verjaardagsfeestje van Madeleine uit Friesland. Samen met haar man David genoot ze de hele dag van de aandacht en de liefde die hier op deze plek nog intenser is. Ria had samen met Ade er voor gezorgd dat de Duitse bakker uit Tengenan 's middags een heerlijke tiramisu-taart kwam brengen met kaarsjes er op. Die hebben we met z'n allen opgegeten in het kleine restaurantje/barretje van Kelapa Mas Bungalows, een heel bijzondere plek om zoiets te vieren. Madeleine en David zijn twee heel lieve mensen uit Friesland die door iedereen hier in het hart zijn gesloten. Dat is hier zo mooi, omdat het parkje echt een ' hart' heeft krijgen de gevoelens van de gasten van het parkje de kans om zich aan te sluiten bij de andere aanwezigen en komen er heel mooie vriendschappen tot stand. Op het feestje van Madeleine en David was daarom bijna iedereen van het park aanwezig, Ade, Nellie, Ade's zus en diens echtgenoot, Wim, Ria, en ikzelf. Allemaal verschillende mensen maar toch een eenheid vormend en dat is heel bijzonder.

Madeleine was 's morgens door ons allemaal toegezongen. We stonden op het gras onder de hoge palmbomen voor haar bungalow en zij nam op de eerste etage met slaperige ogen de aubade in ontvangst wat haar zeker ontroerd zal hebben.

De dag werd 's avonds afgesloten met een buffet van traditioneel Balinees eten waarbij ook eten van andere eilanden aanwezig was. Het personeel van Kelepa Mas Bungalows kwam tijdens het buffet voltallig achter elkaar het restaurant ingelopen en zong de Indonesische versie van ' Happy Birthday' (Selamat Ulang Tahun). Een ontroerend moment wat nog eens liet zien wat voor een mooi hart dit parkje heeft. Dit is het echte Bali waarnaar ik altijd op zoek ben en zoals ik dat heb beschreven in mij boek ' Reizen door het echte Bali'. Tijdens het buffet ging de dochter van een van de vrouwen van het restaurant voor ons de Legong dansen. Een klein meisje van 8 jaar dat vol overgave een heel mooie dans danste die ons allemaal ontroerde. Haar spel met haar gezichtsuitdrukkingen, de donkere ogen die met ons een gesprek voerden, de liefde waarmee zij voor ons danste, het raakte ons diep. Terwijl het kleine meisje danste stond haar moeder met glimmende ogen trots en liefdevol naar haar dochter te kijken. Ik kreeg echt een brok in mij keel en voelde hoe puur dit was. Dit was geen dans voor toeristen, maar een dans voor een kleine groep mesnen die allemaal hetzelfde voelden. Het werd een avond die we niet snel zullen vergeten.

Later zaten we in het donker onder de sterrenhemel met David en Madeleine nog even na te genieten op de strandbedjes van het bungalowpark. Het was stil, we hoorden alleen maar het geluid van de golven. David is een heel goede muzikant en ging voor Madeleine op zijn I-pad (zo heet zo'n ding geloof ik) een eigen compositie spelen. Dat was weer zo bijzonder dat het mij raakte. Even later ging ik naar bed en het duurde niet lang of ik viel in een diepe slaap, een heel fijn gevoel overstroomde mij. Een gevoel van dankbaarheid voor de lieve mensen die ik hier heb ontmoet.

Angelina is een van die lieve mensen. Vanmorgen hebben Ria en ik afscheid van haar genomen. Ze gaat vandaag naar Gili Meno om daar haar laatste dagen van haar vakantie door te brengen. Bijna iedereen is nu weg, een gevoel van leegte probeert in mij te komen maar ik heb geleerd om los te laten en in het nu te leven. De dankbaarheid in mijn hart wint het van het gevoel van leegte in mijn hoofd. Het is goed zo.....

Lieve groeten uit Bali,

Kees

smetserskees@hotmail.com